Drie van die: Geslaagde afwijkingen in Wolfenstein 2: The Diaries of Agent Silent Death

Wat was het weer heerlijk om Wolfenstein 2 op te starten. Knallen, knallen en nog eens heerlijk knallen. Een blitzkrieg is er niets bij. The Freedom Chronicles bieden een net wat ander perspectief op de alternatieve tijdlijn van The New Colossus. BJ staat niet meer centraal, want een ander neemt de rol van leading man over. In de nieuwste DLC kruip je in de huid van Jessica Valiant, een bikkelharde tante die getekend is door gebeurtenissen in haar leven. Door een samenloop van omstandigheden leeft zij in alle rust en onbekendheid in Brazilië, tot de dag dat zij een anonieme brief krijgt met daarin drie doelwitten. Dé drie doelwitten die de oorzaak zijn van haar huidige leven. Welkom terug Agent of Silent Death. Het is tijd om aan het werk te gaan op drie van die afwijkende manieren om de Duitsers ein köpf kleiner zu machen.

Stealth, stealth, stealth!

Waar je met BJ over het algemeen gewoon heerlijk guns blazin' door de levels heen kon banjeren, is Agent Silent Death van de efficiënte stille aanpak. Haar vermogen om pijlsnel met haar mes een Duitser zijn kloten te fileren en daarna voor alle zekerheid het mes in zijn nek te steken, is waanzinnig. Het speelt nog eens lekker ook. Heerlijk sluipend terwijl zij de ene one-liner na de andere eruit gooit geeft een heerlijk cynisch sfeertje. Ze is haar leventje behoorlijk zat en ventileert dat op deze nietsvermoedende Duitsers. Ze geniet er meer van dan haar avonden tippelen en alcohol. Mocht je mes geen voldoening geven (ik betwijfel het) kan je nog altijd met je silenced pistol headshots maken. Je pistool heeft niet heel veel kogels dus je moet wel tactisch te werk gaan en goed uitkijken naar nieuwe ammo, anders ben je er vrij snel doorheen. Deze twee elementen zorgen er voor dat je daarom in deze DLC wordt aangemoedigd om zoveel mogelijk verborgen te blijven en vanuit de donkere hoekjes op te duiken om de nazi's één voor één in alle stilte om te leggen. Het werkt overigens niet altijd perfect en op sommige momenten moet je nog altijd een flinke kogelregen loslaten om de rust te doen wederkeren.

Fragiele freule of toch niet?

Ondanks dat je supersnel bent en in alle stilte je werk kan doen, ben je behoorlijk fragiel. Je krijgt minder armor mee dan BJ en dat is bepalend voor hoe je te werk gaat. Je bent superlening dus kleine openingen kom jij gewoon doorheen. Dit geeft jou de mogelijkheid om een situatie van te voren goed in te schatten en een route te bepalen. Ga je linksom of toch rechtsom. Pak je eerst die robot die uit staat of pak je toch die twee patrouillerende soldaten? Aan jou de keuze. Ondanks dat je minder sterk lijkt, kan Jessica toch echt wel wat hebben. Het is dan ook tof om een vrouwelijke hoofdrolspeelster te hebben. Dit brengt een mooie afwisseling in het geheel. Want zoals ik in mijn review al schreef, is het verhaal goedgeschreven met sterke karakters en daar past een vrouwelijke insteek perfect bij, hoewel zij wel met de nodige clichés in haar verhaal te kampen heeft. Haar stem is goed gecast (ze klinkt als een vrouw met genoeg levenservaring) en de dialogen zijn sarcastisch, wat goed werkt in een game die zichzelf al niet te serieus neemt om mee te beginnen. Ondanks dat je qua gameplay een minder sterk personage hebt als BJ, ben je nooit écht machteloos.

Leveldesign kent Deutsche Grundlichkeit

Wolfenstein 2: The New Colossus stond al bekend om zijn meerdere routes, sneaky gangetjes en welgeplaatste geheimen. Vaak kon ik gedurende de single-player gedesoriënteerd raken. Wellicht lag dit meer aan mij, maar in deze DLC lijkt het ontwerp van levels net wat praktischer. De drie levels zijn klein van opzet en staan geheel in het teken van stealth. Toegegeven, het is niet al te moeilijk. Het laatste level biedt in dat opzicht de meeste uitdaging door de meer open ruimtes en sterkere tegenstanders. Desalniettemin kan je er door de overzichtelijke layout vrij snel doorheen komen. Er zijn wat slimmigheden in het ontwerp waardoor je op sommige momenten duidelijk weet waar je bent. Een voorbeeld is het ronde theater waar je de ene kant in komt en de andere kant uit moet. Echter heb je dankzij het ronde ontwerp en de vijanden die je moet ontwijken niet door dat je per ongeluk een rondje loopt. Door de kamers met andere posters te behangen weet je dat je de juiste kant op gaat. Dat noem ik een slimmigheidje. De levels lijken dan ook op een fijn tussendoortje waar je in een middag doorheen kunt. Dat maakt de tweede DLC van Wolfenstein 2: The New Colossus juist zo fijn en ontzettend heerlijk om te spelen.

Het gebruikte beeldmateriaal in dit artikel is gecaptured tijdens onze speelsessie op de Xbox One.