Drie van die: Redenen waarom Resident Evil 2 op de Nintendo 64 bijzonder is

Resident Evil was eind jaren ‘90, misschien op Final Fantasy 7 na, het pronkstuk voor de PlayStation. Deel twee was voor en volgens velen het hoogtepunt. Het is niet voor niets dat juist dit deel een remake krijgt die binnenkort uitkomt. De serie is deel voor deel praktisch wel op iedere console van de afgelopen generaties uitgekomen. Maar twintig jaar geleden was dit geen vanzelfsprekendheid. En er was juist één concurrent van Sony die zó graag deze serie op hun console wilde: Nintendo. 2000 was misschien wel het jaar van de Nintendo 64. Want dit was het jaar dat de onverwachte, zeer gewenste en technisch nooit voor mogelijk gehouden versie op de Nintendo 64 werd uitgebracht. Deze game heb ik dus destijds gekocht en het was letterlijk ‘my mind is blown’ Daarom mijn drie van die redenen waarom Resident Evil 2 op de Nintendo 64 bijzonder is.

Resident Evil 2 op Nintendo 64 technisch wonder

Het was een dingetje hoor. Capcom behoorde niet tot het oorspronkelijke dreamteam van Nintendo ten tijde van de lancering van de N64. Dit was zeer bizar vanwege het feit dat juist de combinatie van Capcom en SNES zo briljant was. Lang hebben eigenaren van een Nintendo 64 moeten wachten op een game van de Japanse ontwikkelaar en de eerste was eerlijk gezegd om te janken. Disney's Magical Tetris Challenge was nou niet bepaald een kip met de gouden eieren, zullen we maar zeggen. En toen. Uit het niets kwam daar Resident Evil 2 voor de Nintendo 64. Alles werd uit de kast getrokken en alle registers moesten open worden gezet om dit mogelijk te maken. Nintendo had (zeker voor die tijd) een megabudget ter beschikking gesteld van ruim één miljoen dollar om 'slechts' de game te poorten. Echter, zoals jullie misschien wel weten, was de Nintendo 64 beperkt in opslaggeheugen. Resident Evil 2 was met zijn vele FMV’s en spraak een gigantische game. Geen ontwikkelaar die zich aan dit soort games wilde branden voor de Nintendo 64. De hulp werd ingeschakeld van niet minder dan Factor 5 en Angel Studios. Ken je die laatste niet? Wat als ik nu zeg dat deze studio tegenwoordig beter bekend is als Rockstar San Diego? Tip: Google deze studio eens en wordt verrast waar zij verantwoordelijk voor zijn geweest.

Factor 5 was voor Nintendo een zeer belangrijke partner. Niet alleen qua games, maar ook qua techniek. Met hun technieken werd onder andere geluidscompressie dusdanig naar een hoger niveau getild, dat een game als Resident Evil 2 (en later dus bijvoorbeeld Rogue Squadron) mogelijk werd. Twee maal 650 MB - oftewel 1,3 GB - naar een cartridge van slechts 64 MB is tot op de dag van vandaag een waanzinnige prestatie. Angel Studios was al getalenteerd genoeg, aangezien zij wél tot het dreamteam behoorde. Ironisch eigenlijk. Een dreamteam dat slechts een poort moest realiseren. Afijn, Resident Evil 2 werd in twee jaar tijd gemaakt, voordat het in mijn handen belandde. Er werd op ieder mogelijk vlak wel iets geknipt, geplakt of geoptimaliseerd. De filmpjes misten een aantal frames en werden interlaced. Audio werd gedowngraded en het kleurenpalet voor de achtergronden ging iets omlaag. Maar de betere beeldverwerking en z-buffer (zeker met expansion pack) zorgden voor een puike compensatie in-game.

Eindelijk Resident...Evil...Twoooooo met net wat meer

Veel had ik dus gehoord en gelezen over de game, maar ik was lyrisch dat ik ein-de-lijk ook een dergelijke game op mijn Nintendo 64 kon spelen. Alle Nintendo-haters werden met deze game volledig de mond gesnoerd. Vervolgens kwam de meest geile openingszin aller tijden (tenminste, van dat moment) voor een Nintendo 64-eigenaar: ‘This game contains scenes of explicit violence and gore’. Need I say more? Vervolgens koos ik met zweterige handen voor New Game, Violence op hoog en Blood Color op rood. Uiteraard. Die iconische tenor-achtige stem die vervolgens de drie titulaire woorden uitsprak en door de mono-luidspreker van mijn televisie ten gehore kwam, klonk als muziek in mijn oren. En daar kwam toen die Full Motion Video, volledig ingesproken om het verhaal kracht bij te zetten; ik had nog net geen bak popcorn erbij gepakt. Ik zie held Leon met zijn politiewagen Raccoon City inrijden en ik wilde hem nog zeggen ‘doe nou niet, want de pleuris is losgebroken’. Want ja, je wist immers al waar deze game om draaide. Maar ik wilde het volledig zelf ervaren. Ik wilde die schrikmomenten, alle grofheid in zijn rode glorie en spannende gameplay. En jongens, ik werd niet teleurgesteld.

De game volgt in principe hetzelfde pad als de PlayStation-versie, met wat extra’s. Zo waren er de zogenaamde EX-files die je moest zoeken en meer inzicht gaven in het volledige achtergrondverhaal van Resident Evil. Je kon dus kiezen welke kleur het bloed had (typisch Nintendo) en een optie om de items willekeurig in de game te plaatsen, zodat iedere keer als je de game opnieuw wilde doorspelen, een nieuwe ervaring had. De eerste paar stappen in Raccoon City waren zo vet, maar de besturing was wennen. Want ondanks de preciezere besturing van de analoge stick, was het nog steeds gebaseerd op de nogal houterige manier van richting kiezen. Al snel wende dit overigens, maar het was geen Zelda of Shadowman met echt volledige vrijheid. Ik betrapte mijzelf erop dat ik alsnog snel ieder hoekje en gaatje aan het uitpluizen was. Ik wilde tenslotte weten wat er in deze stad gebeurd was. Ik wist wel dat dankzij Umbrella Corporation de pleuris uitgebroken was, door het zogenaamde T-Virus en dat het mijn taak was als Leon Kennedy (of Claire Redfield) iedere zombie ten gronde te richten met een paar wel geplaatste kogels. Kortom, er werd niet een afgeraffeld product afgeleverd.

De belichaming van alles dat ontbrak aan de Nintendo 64

De game was niet alleen maar lopen en schieten. Het bood puzzels, waar enigszins logica dan wel backtracking aan te pas kwam. Kogels waren schaars, dus het loonde niet altijd om je blaffer leeg te pompen op dat levenloos stuk vlees dat jouw weg blokkeerde. Savepunten waren tactisch geplaatst in de vorm van typemachines. Deze opzet zorgt ervoor dat je moest nadenken over je volgende stappen. Je health, weergegeven als een hartslag, moest je ook goed zien te houden. De zogenaamde herbs waren er ook al niet in overvloed, dus er kwam wel degelijk een vorm van tactiek bij kijken. Al was het misschien vaker trial and error dan tactiek. Al met al was dit een volwassen game die niet alleen grof was, maar ook bij vlagen gewoon onvergeeflijk hard kon zijn. En toch wilde ik verder het politiestation uitpluizen. Bij iedere stap die ik zette in dit (bijna volledig) verlaten pand, bestond het risico dat je je de tering kon schrikken. De welbekende Licker aan het plafond is misschien wel het meest iconische beeld van de gehele Resi-serie en hoewel ik wist dat die er aan zat te komen, schrok ik mij uiteraard het leplazarus. Vleermuizen of zombiearmen die met een goed getimede knal vanuit het raam kwamen, gaven mij ook meer dan eens een hartverzakking. En ik wilde meer. Het was juist deze ‘volwassen’ horrorgame waar zoveel mensen gek op waren. Ik genoot van deze game. Niet alleen om deze setting, maar omdat de game ook gewoon erg goed was. De Nintendo 64 had helaas niet het geluk een enorme gamebibliotheek te hebben, zeker niet voor de oudere gamer. Er kwamen meer en meer games, maar Resident Evil 64 was in alle opzichten de belichaming van alles dat ontbrak op de Nintendo 64. FMV, horror, 18+ certificering, Capcom op de Nintendo 64 en de grote troef van Sony was niet meer op handen.

De game heb ik een aantal keer uitgespeeld. Later heb ik Resident Evil 0 en Resident Evil op de GameCube gespeeld. Ik moet zeggen dat deel twee mij het meest is bijgebleven. Wellicht door het sentiment dat ie op de Nintendo 64 mogelijk werd. Desalniettemin kijk ik erg uit naar de remake die binnenkort uitkomt. Ik hoop dat ik een gevoel van nostalgie mag combineren met vette gameplay en dat ik meer dan eens een heerlijk ‘oh ja’ moment mag verwelkomen, gecombineerd met een hartaanval hier en daar. Figuurlijk dan hè, mensen.