Indieaan: Everspace

Onze Indieanen zijn nooit bang om een mening te geven. Dit keer is Everspace het haasje. De Indieaan deelt graag zijn ongezouten mening en wil onze stam helpen met het vinden van de leukste indiegames. Dit keer is het de beurt aan Indieaan Patrick om de stam alles te vertellen over Everspace: Stellar Edition voor de PlayStation 4

In wat voor ‘space' valt Everspace?

Als rasechte Indieaan ben in niet vies van een stukje vliegen en schieten, zelfs - of eerder ‘het liefste' - buiten onze dampkring. Ik heet niet voor niets Schietende Adelaar. Deze native Brabander is zo'n typetje die helemaal los kan gaan op space battles in Star Wars: Battlefront en eerlijk gezegd vind ik dat Ace Combat 7 onderhand wel mag verschijnen. Helaas voor mij ben ik tergend kut in multiplayer en gloort de straaljager-game vooralsnog niet aan de horizon.

Onafhankelijk ontwikkelaar Rockfish denkt de fix te hebben voor deze kluk-kluk in de vorm van Everspace: Stellar Edition, een roguelike space dogfighter die inmiddels op de pc al twee jaar te spelen valt, waarvan één in Early Access. De ruimtegame warpt binnenkort met zijn DLC naar de PlayStation 4 om daar de ruimte-masochisten weer van wat cannonfodder te voorzien. De vraag is of Everspace dit gat voor mij weet op te vullen en of het na twee jaar feedback een gepolijste game is geworden.

Story, shmory

Gezien Everspace vooral leunt op het roguelike concept, moet je niet verbaasd zijn wanneer Rockfish je maar al te graag laat sterven. Naar de klote gaan doe je dan ook veelvuldig, vooral in je eerste pogingen om het verhaal te ontrafelen en je in een enkele run door alle sectoren te loodsen. Het constante sterven zit netjes in het verhaal gebakken, waar ik omwille van spoilers verder niets over zeg. Wat ik wel zeg is dat het verhaal - welke tijdens elke sectorwissel in handgetekende stijl wordt gepresenteerd - nergens indruk maakt. Eerlijk gezegd maakt dat weinig uit. Je speelt Everspace nooit echt om het verhaal, maar meer om een gevoel van voldoening te krijgen na tig keer het onderspit te delven. Daar brengt zelfs de J.A.R.V.I.S.-achtige A.I. die je constant op de hoogte houdt, geen verandering in.

“Waarom sterf je zo vaak en hoezo in het begin?”, vraag je jezelf wellicht af. Daar zal ik je antwoord op geven. Everspace laat je namelijk vooral veel zoeken naar balans tussen het verkennen van je omgeving, het vergaren van materialen en brandstof (wat dus héél belangrijk is) en de confrontatie opzoeken of juist uit de weg gaan. De brandstof heb je keihard nodig omdat elke jump naar het volgende level er aardig wat van verbruikt. Een jump met brandstoftekort kan riskeren in schade welke je fataal kan worden. Het vergt daarentegen wel wat schietwerk om aan deze brandstof te komen, gezien je deze alleen kan looten van vernietigde schepen.

Keuzes, keuzes...SHIT! Dood...

Daar komt het volgende tactische aspect om de hoek bonjouren: wie schiet je neer en hoeveel risico wil je daarvoor lopen? In Everspace deel je namelijk de ruimte met meerdere facties, waarvan de G&B neutraal is en Zwitserland uithangt, een bandietenfactie welke mooie schietschijven vormt en je aartsvijand, de Okkar, welke na een onbepaalde tijd en een zeer summiere waarschuwing en masse je ruimte in warpen en je helemaal naar de bertverderrie schieten. Bij ieder level is het dus de afweging hoe lang je blijft scavengen en of je de G&B tegen je in het harnas jaagt om wat extra van dat kostbare brandstof van ze te looten.

Wat voor airship je kiest (of later koopt), de algemene status ervan, diens wapens en schild en de ervaring die je er mee hebt opgedaan vormen waarschijnlijk de grootste factor in je keuze, wat dus verklaar waarom je vooral in het begin de grootste kans loopt om het onderspit te delven. Enerzijds kan dit demotiverend werken, maar Everspace weet het toch voor elkaar te krijgen om het je keer op keer te laten proberen. Everspace is namelijk niet onmenselijk moeilijk. Je zou in de eerste levels zelfs kunnen denken dat het veel te makkelijk is omdat er bijna geen vijand in zicht is. Wanneer je wat sectoren hebt doorkruist of maar lang genoeg in een level blijft hangen, kom je vanzelf wat uitdaging tegen in de vorm van Elite Bandits of de Okkar, waarvan de laatstgenoemde een accuratesse, snelheid en wendbaarheid van een havik hebben. Wil je moeilijk, dan hoef je alleen maar te wachten. De dood is een zekerheid, tenzij je een ware Ace met vergelijkbare schietskills bent. Die kans is alleen best klein.

In de ruimte hoort niemand je schreeuwen

In Everspace bepaal je dus voor een groot gedeelte je eigen ergernissen, maar helaas doet Rockfish zelf ook een duit in het zakje door enkele onlogische keuzes qua gamedesign. Hoewel je deze Indieaan niet hoort klagen over de algemene graphics (deze zijn namelijk om U(ch) tegen te zeggen), slaat de ontwikkelaar wel aardig de plank mis wanneer het om lokaliseren van gedropte materialen, wapenupgrades en credits waarmee je je nieuwe schip bij respawn van extra perks kunt voorzien.

Allereerst moet je 20/20 zichtvermogen hebben om ze te spotten (lees kleine lettertjes). Rockfish probeert ze makkelijker zichtbaar te maken door er een kleurtje aan te hangen, maar qua kleurenpalet is de studio niet ver gegaan. Veel levels bestaan voor het merendeel uit kosmisch blauw, oranje en groen/geel. Het was handig geweest wanneer de rondzwevende materialen niet dezelfde kleur hadden, wat dus wel zo is. Hierdoor verlies je veel te veel tijd met zoeken, tijd wat je niet echt hebt wanneer je de Okkar in je nek voelt hijgen. Tel daarbij op dat het vergaren van brandstof (wat een van deze materialen is) een must is om überhaupt je run te kunnen voltooien en je voelt wel aan dat een pijnlijk gevecht vaak dichterbij komt dan je wenst. Op zulke momenten is verlies, vooral na een run van een paar uur, extra zuur is voelt het regelrecht oneerlijk aan. Verliezen omdat je een ingecalculeerd risico nam is niet erg. Verliezen omdat je hopeloos verloren vloog en tegen je zin overmand werd, wel.

Eindoordeel

Everspace doet in principe alles wat je van een roguelike dogfighter verwacht; schieten en sterven tot je het beu bent of na tig pogingen het einde hebt gehaald. Visueel stelt de ruimtegame van Rockfish absoluut niet teleur en de game laat je naast schieten ook tactische besluiten in aanvalstechniek en tijdsbesteding nemen, maar een simpel iets als kleurgebruik kan deze ervaring hard breken. Een game mag best uitdagend zijn en je af en toe hard voor het blok zetten, maar het zou prettiger zijn wanneer dat wordt veroorzaakt door skills die je dient te ontwikkelen in plaats van een designfout. Buiten dat is Everspace een prima roguelike waar je gegarandeerd wat uren aan dogfighting uit kunt halen.