Opinion: Terroristen kapen nu ook mijn vrije tijd

Geplaatst: 15 december 2015 10:00
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

Als je games als Fallout 4, Rise of the Tomb Raider en Metal Gear Solid V: The Phantom Pain uit mijn console weet te houden, dan doe je toch iets goed. Tom Clancy's Rainbow Six: Siege slaagt er de laatste weken in. In mijn review van de game was ik gematigd enthousiast, maar ik benadrukte ook het feit dat de memorabele momenten die je zo nu en dan opdoet, werkelijk ongeëvenaard zijn. Op die momenten voel je je niet alleen de koning te rijk, je blijft tevens urenlang doorspelen om dat gevoel nogmaals te ervaren. Bedankt, terroristen, voor het kapen van mijn vrije tijd.

Het gekke is dat de retailversie van Siege me zelfs naar de multiplayer heeft weten te trekken, ondanks het feit dat ik die modus op de gamescom, tijdens de alpha en tijdens de bèta niet bijster interessant vond. Nu wissel ik mijn vele potjes Terrorist Hunt veelvuldig af met multiplayeractie, waarbij mijn hartslag vaak naar ongekende hoogtes stijgt. Daarbij irriteer ik me nog wel altijd mateloos aan de vele spelers die zonder headset succes denken te kunnen boeken, zelfs in Ranked play, waarvoor je minstens level 20 moet zijn en waar het er allemaal iets serieuzer aan toe gaat. Communicatie is key in Siege en daarom speel ik de multiplayer vooral als er wat vrienden online zijn. De potjes die je dan voorgeschoteld krijgt, zijn zo ontzettend vet, dat het emotiespectrum binnen een enkel potje van tranen van geluk naar tranen van verdriet kan reiken.

Zo geeft het een machtig gevoel als je als enige overlevende van je team nog een aantal vijandelijke operators weet uit te schakelen en het doel veilig weet te stellen. Je teammaten schreeuwen dan luidkeels door je headset, maar krijsen het volgende potje net zo hard als jij juist vroegtijdig het loodje legt. Een ander moment dat me reeds is bijgebleven, is een moment waarop we een gijzelaar moesten zien te redden. Er was slechts één operator van de tegenpartij nog in leven en wij waren, meen ik, nog met zijn drieën. We hadden door dat de vijand zich aan de andere kant van een muur moest bevinden, waarna ik besloot als afleidingsmanoeuvre te dienen. Ik ging via een ander raam naar binnen en spotte daar inderdaad onze vijandelijke eenling. Helaas was ik te laat met het overhalen van de trekker, maar zelfs dat maakte weinig uit, want ondertussen hadden mijn twee teammaten de gijzelaar al naar buiten geloodst en wonnen we de ronde. Knap staaltje teamwork!

Toch maak je dit soort spectaculaire wendingen niet alleen in de multiplayer mee, ook Terrorist Hunt heeft er op zijn tijd een handje van. Zo struin ik de afgelopen tijd geregeld maps af met onder meer gewaardeerd Gamelinercollega Kees, om als een dodelijk tag-team terroristen naar het hiernamaals te sturen. Een moment dat we beiden nooit zullen vergeten, omvatte een hoop stress en een sprankje geluk. Kees legde namelijk vroegtijdig het loodje, waardoor ik op mezelf was aangewezen om de laatste vijftien terroristen uit te schakelen. Een vrij lastig verhaal op Hard, maar ik had het geluk aan mijn zijde. Op een gegeven moment waren er nog slechts vier terroristen in leven en gilde Kees ineens dat ik nog slechts een minuutje de tijd had (die timer vergeet je in het heetst van de strijd al gauw). Als een gek rende ik naar de kelder, waar ik drie vijanden spotte. Met enige moeite en oplettendheid wist ik ze om te brengen, terwijl ik nog slechts tien seconden de tijd had om de laatste boosdoener te vinden en te doden. Toevalligerwijs kwam deze net de trap afgerend en begon ik mijn magazijn op hem te legen. Leeg. Geen tijd om te herladen. Ik pakte snel mijn pistool erbij en met nog één seconde op de teller wist ik een headshot af te dwingen. Ka-ching!

Dit soort momenten bezorgen je een hogere hartslag, laten de adrenaline door je lichaam gutsen en resulteren in wat zweet op ongure plekken, waardoor het verstandig lijkt op zo'n moment even iets anders te gaan doen. De fanatieke Siege-speler is echter niet van het 'stoppen op je hoogtepunt' en dus blijf je de game nog uren spelen, op zoek naar nog zo'n hartverscheurend of hartverwarmend moment. Dat de game de nodige mankementen kent, daar ben je je op die momenten totaal niet van bewust. Op deze, zij het lichtelijk schaarse, momenten gaat er werkelijk niets boven Tom Clancy's Rainbow Six: Siege. Sorry, Fallout 4. Sorry, Rise of the Tomb Raider. Sorry, Metal Gear Solid V: The Phantom Pain. Siege gaat mij de komende tijd nog wel zoet houden. Dan heb ik het ook nog niet eens gehad over de gratis content die gedurende een jaar zal worden toegevoegd. Oké terroristen, hier is mijn vrije tijd.

Lees meer