Opinion: Zinloos geweld

-

Klaas zat al drie weken binnen. De ramen en deuren gesloten en de radio aan. Afgestemd op de regionale zender wachtte hij de eerste verschrikkelijke berichten af. Maar tot nu toe geen spoor van een noodzender. Zelfs buiten was het stil, al durfde hij niet de gordijnen te openen om te zien wat er zich op straat afspeelde. Daarvoor waren de voorspellingen te heftig en het verwachte geweld te hevig.
Toch wist Klaas dat hij niet langer binnen kon blijven. Het eten was al enkele dagen op. Op de tafel lag een restje wortel van een van de laatste kamerplanten die nog niet soldaat was gemaakt. Het was niet te vreten, maar wat moest hij dan? Verhongeren?
Van tevoren had hij nooit kunnen denken dat hij zover had kunnen gaan. Het verbaasde hem dat zijn overlevingsdrang hem in staat stelde om het zo lang vol te houden.

Op dat moment klonk de deurbel. Klaas schrok op en greep naar de afgezaagde stoelpoot naast hem op de bank. Zachtjes sloop hij naar de voordeur. Hij hoorde kinderstemmen, maar kon niet goed verstaan wat ze zeiden. Voorzichtig gluurde hij tussen de lamellen van de luxaflex door om een glimp op te vangen van wie er voor deur stond.
Twee kinderen, een jongen en een meisje van een jaar of tien, stonden ongeduldig te draaien. Het meisje hield in haar handen een wit vel, terwijl de jongen een pen tussen zijn vingers heen en weer liet rollen.

Klaas vertrouwde het niet. Hij verwachtte alles aan de voordeur - mensen met afgezaagde ledematen, half ontplofte hoofden en zelfmoordterroristen - maar geen onschuldig ogende kinderen met een pen en een velletje papier.
De jongen drukte nogmaals op de deurbel. Het zoemende geluid deed bij Klaas een koude rilling over zijn rug lopen. Hij bleef wachten; hoopte dat ze vanzelf weg zouden gaan.
'Hij niet', hoorde hij het meisje zeggen.
' denk dat gelijk ', antwoordde de jongen. ' gaan.'
Gelukkig, dacht Klaas. Ze vertrekken.

De kinderen draaiden weg van de deur en net toen Klaas dacht dat het gevaar geweken was, keek de jongen hem tussen de lamellen door recht in zijn ogen. Zijn adem stokte en zijn hart bonsde in zijn keel.
' wel thuis!', hoorde hij de jongen tegen het meisje roepen.
Er werd op het raam geklopt.
'Meneer!'
Gek genoeg klonk het niet agressief. De klank in de stem van de kinderen klonk oprecht vriendelijk. Wat willen ze? Klaas drentelde onrustig heen en weer.
'Ik kan hier ook niet langer binnen blijven. Ik moet het erop wagen.'
Hij opende de deur naar de hal en liep voorzichtig naar de voordeur. Hij zag de opgewekte glimlach van de kinderen. Nog steeds vertrouwde hij het niet en klemde zijn hand wat steviger om de stoelpoot. Hij voelde hoe de scherpe randen in de palm van zijn hand drukten. De sleutel gleed langzaam in het slot. Nog nooit had hij zo bewust het slot horen kraken toen hij aan de sleutel draaide. De draai eindigde met een schelle klik. Het slot was open. Opnieuw voelde hij een koude rilling over zijn rug kruipen.

Voorzichtig opende hij de voordeur op een kier.

'Wilt u kinderpostzegels kopen?', klonk het opgewekt uit de mond van het meisje.

'Wat? Kinderpostzegels?! Weten jullie wel wat er speelt?'
De kinderen keken hem met vragende ogen vol verbazing aan.
'GTA V is drie weken geleden uitgekomen en gezien het geweld dat vorige delen uitlokten maal het aantal games dat verkocht is, plus de complete hype rond deze game, zou volgens de moralistische politici voor een golf van geweld zorgen!'
De kinderen keken hem vol ongeloof aan, om enkele seconden later in lachen uit te barsten.
'Een golf van geweld, meneer? Het is nog nooit zo rustig geweest op straat. Iedereen zit GTA te spelen.'

En daarmee eindigt de column. Ik kan uiteraard nog veel verder doorzwammen, maar het punt lijkt mij duidelijk. GTA V is gewoon een moddervette game en ik ben niet van plan nog meer tijd te verspillen aan het tikken van deze column. Immers, wie heeft er überhaupt de tijd om hem op dit moment te lezen? Behalve Joost dan, die nog steeds uitkijkt naar de pc-versie.

See you in Los Santos!