Preview: God of War

Amsterdam - 7 maart 2018. Sinds lange tijd was ik nerveus voor de date die ging volgen. Terwijl het koude water van de Amstel langs me tegen de kade sloeg, trad ik een van de kelders van Amsterdam binnen. Die van de Weesper welteverstaan. Daar wachtte een van mijn jeugdhelden me op. Kratos, een opperbaas wanneer je het mij vraagt, heeft namelijk weer een best avontuur achter de rug en ik was een van de genodigden die er de eerste twee uurtjes van mocht proeven. Dat er een tafel vol eten achter mij stond, kon mij weinig boeien. Deze date draaide om mij en Kratos, die sinds de laatste keer dat ik hem zag dus een jong op de aarde heeft gezet. Kinderen… ze maken zo'n dag wel lastiger.

Welkom terug, ouwe chagrijn

Vijf jaar geleden zag ik onze Kratos voor het laatst, toen nog in het warme Griekenland. In die vijf jaar tijd blijkt onze geweldslustige halfgod te zijn verhuisd naar Scandinavië en een gezinnetje te zijn gestart. The good life, zou je zeggen. Weg van al die Griekse idioten die bij Kratos het bloed onder zijn nagels uithalen en een beetje de papa uithangen in de barre Noorse sneeuw. Maar, Kratos is niet bepaald de wilde (lees woeste) haren kwijtgeraakt en lijkt er zelfs wat bij te hebben gekregen. Niet vreemd wanneer je de introductiescène van God of War gadeslaat. Het gelukkige gezinsleven is namelijk niet aan Kratos besteed. Zijn vrouw en moeder van zijn zoon Atreus laat het leven sneller dan Kratos voor lief heeft en het alleenstaande vaderschap zit hem niet bepaald in het bloed. De toon van God of War wordt snel gezet. We hebben nu te maken met een Kratos die zijn bekende uitzinnige woedebuien van tijd tot tijd moet indammen en van zijn kind een man moet maken, hem moet leren jagen om te overleven en moet beschermen tegen het noodlot.

Alsof dat nog niet erg genoeg is, blijft Kratos' aanwezigheid ook niet lang onopgemerkt. Zijn reputatie blijkt hem ver buiten Griekenland te volgen en vijanden zijn helaas snel gemaakt. Nog voordat Kratos zijn zoon Atreus wegwijs heeft gemaakt in het correcte gebruik van een pijl en boog en het van moeders geërfde jachtmes, dient het ‘comfort' van huize Kratos achtergelaten te worden. Wat volgt is een vader/zoon-epos waarin beide heren zullen moeten vechten om het einde van de dag te halen, terwijl ze kennis maken met de mooie en minder mooie aspecten van de Noorse mythologie.

De lastigste strijd woedt van binnen

Wanneer het om een robbertje knokken aankomt, staat Kratos al jaren zijn mannetje. Ook in God of War wordt dat onomstotelijk bewezen. Hoewel Kratos zijn Blades of Chaos jaren geleden aan de wilgen heeft gehangen, zit het vechten er nog aardig in. Santa Monica Studios heeft daarom besloten om meneer van een nieuw, setting-technisch passend wapen te voorzien. The Leviathan Axe is Kratos op het lijf geschreven en hij gaat dan ook nergens heen zonder dat ding. Letterlijk zelfs, want hij kan het vernuftig stukje hakgereedschap nog niet kwijtraken al had hij dat graag. De Leviathan Axe keert namelijk op commando terug naar diens rechtmatige eigenaar. Denk aan Thors Mjölnir. Dit maakt van deze bazenbijl zowel een machtig slagwapen als ook een essentiële tool om menige puzzel in God of War op te lossen. Ook de met pijl en boog uitgeruste Atreus dient hierin zijn rol. Hij krijgt gedurende een strijd te taak om - op aangeven van vaderlief - tegenstanders te bestoken met pijlen zolang de voorraad strekt en draagt tijdens het puzzelen zijn steentje bij door onder andere Noorse runes te vertalen (tot zo ver het intergratietraject van Kratos)

Deze wisselwerking vormt een van God of Wars grootste veranderingen en in mijn ogen - als liefhebber van verhalende games - de meest intrigerende. Van meet af aan wordt pijnlijk duidelijk dat Kratos de grootste moeite heeft om de balans te houden tussen onverschrokkenheid en zorgzaamheid, terwijl Atreus' onbezonnenheid juist de hardzak in Kratos blijft voeden. Bij beiden is het gemis van echtgenote en moeder waarneembaar en de innerlijke onmacht bij Kratos om hier de juiste emotie aan te koppelen vormde gedurende mijn twee uur durende speelsessie de rode draad in het verhaal. Het vermoeden rijst bij mij dan ook dat God of War enige gelijkenis gaat vertonen met The Last of Us, waarbij de haat/liefdeverhouding tussen Joel en Ellie voor een gelijksoortig gevoel zorgde.

Dit proces gaat tijd kosten

Dat dit hele verhaal aardig wat uurtjes van je vrije tijd af gaat snoepen is een tweede vermoeden dat ik heb en daar heb ik totaal geen moeite mee. Ten eerste omdat God of War absoluut geen straf is om te spelen. De liefhebbers van de beruchte QTE's (Quick Time Events, mocht je dat nog niet weten) zullen er even aan moeten wennen dat die er niet meer zijn zoals je ze kent, maar goed, ik ken niemand die zat te popelen om die te doorlopen. In plaats daarvan besteed je als speler je tijd met bijlzwaaien en butsen met je blote vuisten, wat vreemd genoeg soms de betere optie is. Het ‘round the clock hack ‘n slashing' is er dus een beetje af en Kratos voegt zich meer bij de standaard action-adventurepersonages. Om dit alles nog verder uit te spreiden beschikken zowel Kratos als Atreus over een upgradable skilltree waarin de Leviathan Axe en Atreus' pijl en boog van verbeteringen en runes kunnen worden voorzien.

Daarnaast is het ook helemaal niet verkeerd voor de oogjes, dat God of War. Santa Monica Studios heeft vijf jaar als een malle zitten buffelen om een game te maken die de PlayStation 4 waardig is, en voor zover ik kan oordelen is dat aardig gelukt. Hoewel je aanvankelijk veelal door sneeuwlandschappen zult slenteren, liet het einde van mijn demo me ook al kennismaken met een ander kleurenpalet waar ik behoorlijk van onder de indruk raakte. Die indruk was sowieso al hoog na het aanschouwen van enkele gruwelijk dikke cutscenes en het doorlopen van een paar pittige bossfights. Dat Kratos de skills van het vakkundig executeren ook nog niet verleerd is vormt in zulke gevallen de kers op de knoktaart. Ik weet dat geweld in games momenteel nogal onder een vergrootglas ligt en dat we het niet moeten verheerlijken, maar wanneer je een gevecht op leven en dood wint door een vijand helemaal uit elkaar te trekken, dan kun je alleen maar glunderen. Neen, op grafisch gebied gaan we niks te klagen hebben, denk ik zo.

Voorlopig eindoordeel

Dit alles vormt voor de Kratos-sympathisanten dus behoorlijk goed nieuws, wat alleen maar beter wordt wanneer je je beseft dat God of War nog maar een maandje van ons verwijderd is. Ik kan niet wachten om het avontuur van Kratos en Atreus voort te zetten, al is het alleen maar om te zien hoe de innerlijke strijd van Kratos zich verder gaat ontpoppen. Uiteraard moeten we voor die transformatie wel eerst het nodige assortiment aan vijanden doorstaan - waarvan ik er in slechts twee uur al genoeg heb ontmoet - maar daar zal niemand problemen mee hebben. Dat die QTE's zo goed als pleite zijn, daar ben ik alleen maar blij om. Het Noorse landschap mag dan bitter koud zijn, mijn korte date met Kratos heeft mijn hart al aardig voorverwarmd.