Preview: Paranoid - Om gestoord van te worden

Wanneer een studio als Madmind een game op de markt zet en daar de naam Paranoid aan hangt, dan kan ik daar alleen maar de ironie van inzien. Na het drama genaamd Agony - een first-person walking through hell sim die z’n naam om de verkeerde redenen eer aan deed - en de spin-off genaamd Succubus kan ik alleen maar paranoïde worden van Madminds ontwikkelplannen. Maar Madmind zegt te hebben geleerd van de tekortkomingen en dat het al diens verdiende geld massaal in Paranoid heeft gestoken, wat we gegarandeerd zouden moeten merken. Nu de demo op de argwanende mensheid is losgelaten valt vast een voorzichtige conclusie te trekken: het is wederom huilen met de pet op.

Lessen geleerd van eerdere agonie

Allereerst, ere wie ere toekomt. Madmind heeft zich al bewezen als een meester in het creëren van een hype. Toen de Poolse studio in 2018 de wereld liet kennismaken met Agony creëerde het meteen hoge verwachtingen. Perverselingen wereldwijd vergaapten zich aan de hoeveelheid tieten,vagijnen en een tal aan phallische vormen. Madmind beloofde een zieke representatie van de hel, waarin de lijn tussen pijn en plezier flinterdun is. Het resultaat was daarentegen dramatisch en diviniteit was ver te zoeken. Pas na wat patches en de vervangende - en ooit beloofde - uncensored versie ontviel Agony de broodnodige zielenheil.

Met Paranoid zou dat alles dus anders moeten lopen. Lessen zijn geleerd en Madmind weet nu exact wat niet werkt. Nu hoef je niet lang in Paranoid door te brengen om te ervaren dat de ontwikkelaar het inderdaad over een andere boeg gooit. In plaats van een tergend slopende kruistocht door de krochten van de hel als een naamloze ziel, laat Paranoid je nu tenminste met een fatsoenlijk verhaal onder de arm op pad gaan.

Nee, wij zijn Patrick

Paranoid draait om Patrick (iets wat mij oprecht eventjes paranoide maakte), een jonge knaap met een getroubleerd leven. Niet alleen hoort Patrick stemmen in zijn hoofd, maar na een telefoontje van zijn zus - die hij in tijden niet heeft gezien of gesproken - wordt de situatie er niet bepaald beter op. Totaal over de emmer stemt Patrick in met de uitnodiging van zijn zuster om haar op te zoeken, zodat zij hem “alles kan vertellen” gezien het belangrijk is om te weten waarom hij “in de gaten wordt gehouden”. Het wachten op zusterlief duurt alleen iets te lang en zodra de drank genaamd Succubus Blood - volgens de barmeid gebrouwen in de hel zelf - vloeit, kan Patrick zijn eigen zintuigen niet meer vertrouwen. Of toch wel?

Op papier kan een studio als Madmind hier best een leuke ervaring omheen bouwen. En laten we eerlijk zijn, de aankondigingstrailer was ook zeer hoopgevend. Maar goed, daarvan hadden we al geconcludeerd dat Madmind dat dus wel onder de knie heeft. Maar het uitwerken van een goed concept is wat anders. Afijn, laten we met wat positiefs beginnen: Paranoid heeft een stuk meer potentie om daadwerkelijk leuk te worden dan Agony destijds had. In plaats van wederom een slepende walking sim voor te schotelen brengt Paranoid wat meer actie naar je scherm. Als ik één vergelijking mag trekken dan zou ik bijna zeggen dat Madmind-ontwikkelaars vroeger veel Condemned hebben gespeeld. Anderen in elkaar beuken met een stukje ongebeitst grenen en ze daarna met hun tot pulp gemepte harses door de vleessnijder trekken. Voor de één is het een beetje té, anderen hebben hier al jaren op zitten wachten.

Paranoid lijkt nu al “condemned”

Maar het is de uitwerking die Paranoid op dit moment de nek omdraait. Enerzijds mag je weinig tot geen conclusies trekken na het spelen van een demo, welke begrijpelijk niet de kwaliteit van het eindproduct weerspiegelt. Maar ergens kun je niet om die berg pijnpunten heen. Want zeg zelf, wanneer hand-to-hand combat verre van intuïtief is en nul gevoel van impact overbrengt, dan mis je toch wel iets heel essentiëels in een game als deze. Met “gedeeltelijke controllerondersteuning” maak je ook niet bepaald vrienden en al helemaal niet met de manier waarop Paranoid controllers ondersteunt. Mocht je de Paranoid demo met de controller willen spelen dan haal je wel lekker veel speeltijd uit je demo, want naar links of naar rechts draaien duurt al gauw een halve minuut.

Maar goed, ook dat hoeft niet direct de dooddoener te zijn. Voor de verandering met muis en toetsenbord spelen is geen regelrechte ramp. Een game die aanvoelt als een stotterende, geanimeerde diapresentatie is dat wel. Gebruikmakend van de Unreal Engine is Paranoid prestatiewijs een dikke hoop stront. Een beetje met de opstartregels in Steam klooien door DirectX 11 te forceren helpt iets of wat, maar het zet geen zoden aan de dijk. Zelf wanneer de grafische presets naar medium worden gezet, de frame cap wordt ingesteld en v-sync wordt uitgezet is het janken met de pet op. En ja, dan wordt het toch al snel lastig om positief te blijven onder de matige uitwerking.

Voorlopige conclusie van Patrick Meurs

Maar goed, zoals eerder aangegeven, Paranoid is verre van af en dit is slechts een demo. Maar als we uit mogen gaan van de demo dan heeft Madmind nog flink wat werk te verzetten. Het is algemeen bekend dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst - zowel in positieve als negatieve zin - maar met Agony nog vers in het geheugen kan ik niet anders dan sceptisch blijven. Ergens hoop ik dat de demo een hele vroege build is en dat het eindproduct tot in de fijnste details wordt opgepoetst, maar diep van binnen zegt een stemmetje in mijn hoofd dat die kans klein is. Hmm, noem me maar paranoïde.