Preview: TDPA: The Devil in Me - Uitchecken kan, weggaan niet

Het is zo ver: de finale van het eerste seizoen van The Dark Pictures Anthology. The Devil in Me sluit dit eerste hoofdstuk voor Supermassive Games af. Dit keer volgen we een filmcrew die door een mysterieuze miljonair wordt uitgenodigd om een documentaire op te nemen in zijn replica van het moordkasteel van de beruchte seriemoordenaar H.H. Holmes. In deze preview van The Devil in Me vertel ik als de grootste horrorfan binnen de redactie hoe de bèta van deze game mij is bevallen.

Help, dit hotel is een doolhof

Tot nu toe heb ik over ieder deel van The Dark Pictures Anthology een heel andere mening gehad. Man of Medan was een prima game, maar kon zeker meer diepgang gebruiken. Little Hope was voor mij echt een dieptepunt, met voorspelbare jumpscares, saaie personages en een plottwist die kant noch wal raakte. House of Ashes was mijn favoriet uit de serie: de personages hadden eindelijk meer diepgang, het verhaal was spannend en er was geen vergezochte plottwist. Nu ben ik aan de slag gegaan met de bèta van The Devil in Me en ik moet zeggen dat de kans groot is dat dit mijn favoriete game gaat worden van het eerste seizoen van de gameserie. De game voelt minder afstandelijk dan zijn voorgangers. Dat komt vooral door de nieuwe gameplay features die de ontwikkelaar in de seizoensfinale toe heeft gevoegd.

Ten eerste is The Devil in Me meer gefocust op het verkennen van je omgeving. In House of Ashes was dit ook al wat meer aanwezig dan in de voorgaande games, maar het was niet bepaald een groot onderdeel van de game. In de vierde game van de serie moeten we eindelijk een beetje na gaan denken over onze omgeving, om veilig te blijven of bijvoorbeeld om obstakels te omzeilen. Dat betekent niet dat je uren rond hoeft te gaan dwalen omdat je niet snapt wat je nu eigenlijk zou moeten doen (al is dit me wel een keer overkomen, maar dat was maar een kwartier of zo), maar wel dat je de omgeving wat beter moet gaan onderzoeken. Niet alleen om optionele aanwijzingen te vinden, maar ook om verder te komen in het verhaal. Daarnaast heeft ieder personage bepaalde tools bij zich die je kunt gebruiken in de game, zoals geluidsapparatuur, een zaklamp of een aansteker. Er zijn daarbij ook nog tools die je in de game kunt vinden, die je later kunt gebruiken. Dit kan soms een kwestie van leven of dood zijn, wat het verkennen van alle ruimtes nog belangrijker maakt.

I feel you bro

Een tweede factor in The Devil in Me die me positief is bevallen, zijn de personages. Dit is eigenlijk de eerste Dark Pictures game waarin ik mezelf herken in de hoofdpersonages. Al zijn het mensen van verschillende afkomsten en verschillende leeftijden, ze hebben allemaal een ding gemeen: ze weten niet wat ze aan het doen zijn met hun leven. Ik kan me voorstellen dat dit voor veel mensen van mijn leeftijd een herkenbaar gevoel is. Of misschien alleen voor mij, dat zou natuurlijk ook kunnen. Het oudste personage voelde gek genoeg het meest herkenbaar voor mij. Charlie is een man van middelbare leeftijd die eigenlijk graag regisseur wilde worden, maar dat is er nooit van gekomen. Dus is hij maar aan de slag gegaan met een semi-professionele documentaireserie die nu niet bepaald veel fans heeft. Hij heeft dus bij lange na niet bereikt wat hij had willen bereiken op die leeftijd, heeft regelmatig last van frustraties en daardoor de drang om overal tegenaan te schoppen en kan niet als mens functioneren zonder sigaretten. Oke, van dat laatste heb ik geen last, maar verder... I feel you bro.

Ik heb recent nog Man of Medan opnieuw gespeeld en met die vergelijking kan ik nog iets met zekerheid zeggen: The Devil in Me ziet er grafisch gezien veel beter uit. Dat is natuurlijk ook helemaal niet gek, maar ook vergeleken met House of Ashes vind is het een aanzienlijk verschil. Uiteraard worden de hoofdpersonages wederom gespeeld door echte acteurs, maar in voorgaande games vond ik dit af en toe juist erg ongemakkelijke beelden opleveren. Uitdrukkingen kwamen vaak juist wat onnatuurlijk over door de mix van animatie en een ‘echt’ gezicht. Tijdens mijn korte speelsessie in de bèta had ik hier heel wat minder last van dan in de voorgaande delen. Dit draagt ook weer bij aan het niveau waarop ik me kan inleven in de personages.

Voorlopig oordeel

Ik kan op dit moment eigenlijk alleen maar positieve dingen zeggen over de seizoensfinale van de Dark Pictures Anthology. De gameplay is uitgebreider dan in de voorgaande games en de personages voelen op de één of andere manier wat realistischer aan. Natuurlijk zijn het nog steeds een stel idioten die veel te laat doorhebben dat een maniak hen dood wil hebben, maar ja, dat is in essentie wat horror is. Over het verhaal kan ik nog niet super veel zeggen, aangezien de bèta eindigt voordat het echt gevaarlijk wordt. Ik kijk in ieder geval enorm uit naar de volledige versie van de game. Hopelijk zet Supermassive Games deze positieve toon door.