Preview: Wolfenstein II: The New Colossus

De Wolfenstein-serie is er eentje uit de Hall of Fame van de gamegeschiedenis. Begin jaren negentig zette het een genre op de kaart dat de voorbije jaren niet populairder had kunnen zijn: de first-person shooter. Door de jaren heen verloor de serie zijn relevantie, met titels als Return to Castle Wolfenstein en Wolfenstein uit 2009 die ondanks hun legendarische stamboom nogal magertjes uitdraaiden. Tot Bethesda en het Zweedse MachineGames drie jaar geleden voor een glorieuze terugkeer zorgde met Wolfenstein: The New Order. Dat was misschien geen baanbrekende game, maar wel een adrenaline pompend en belachelijk vermakelijk knalfestijn. Niet zo gek dus dat ik eerder deze week met enorm veel zin richting het kantoor van Bethesda trok om daar het rechtstreekse vervolg Wolfenstein II: The New Colossus uit te proberen. Twee uur lang 'Blazkowiczen' we ons daar door de twee beschikbaar gestelde demo's. In die korte tijdspanne heeft de game al meermaals bewezen dat het schieten op die verdomde nazi's nog altijd heerlijk aanvoelt, en dat de korte dialogen en tussenfilmpjes de sfeer al uitstekend hebben weten neer te zetten.

Reünie

De eerste demo - The Reunion - situeert zich aan het begin van de game. De enkele minuten gameplay die we tijdens de E3 te zien kregen, mag ik nu volledig zelf beleven. Een introductie die je leert dat B.J. Blazkowicz het einde van de eerste game wel heeft overleefd, maar dat de confrontatie met grote antagonist Deathshead toch zware gevolgen heeft gehad. B.J. zit immers vast gekluisterd in een rolstoel en tot overmaat van ramp wordt je schuilplaats overrompeld door nazi-gespuis. Je krijgt nog snel een licht automatisch pistool toegeworpen en daar moet je het maar mee zien te redden. Zijn gezondheid is bovendien ook allesbehalve in orde, want je 'levensmetertje' blijft voortdurend terugzakken naar 50. Om je gezondheidsbalk op peil te houden en een vroeg game over-scherm te vermijden, moet je dus onafgebroken op zoek naar medikits om dat weer aan te vullen.

Held met een handicap

Maar hoe kwetsbaar de iconische hoofdrolspeler B.J. Blazkowicz ook mag worden opgevoerd, in het daaropvolgende speelbare gedeelte bewijst hij eer aan zijn DNA; dat van een ijzervreter met een dikke huid. Al rollend - met het automatische pistool op de schoot - manoeuvreren we hem door het lineaire openingslevel, onderweg nemen we tientallen nazi's te grazen. Zo nu en dan kom je er vanzelf achter dat een onderzeeër eigenlijk geen plaats is voor mensen met een handicap. Je moet dan op zoek naar een alternatieve route om je haast onmogelijke ontsnappingspoging voort te zetten. The New Colossus opent eigenlijk op een zeer bizarre manier, maar 't is wel een opener die ons nog lang gaat bijblijven. Aan het eind van de demo worden we toch te grazen genomen door den Duits. In de scène die daarop volgt wordt uitgebreid de tijd genomen om een heftige vertelling neer te zetten. Frau Engel, de gestoorde Sturmbannführer die we al kennen uit The New Order en hier schijnbaar naar voren wordt geschoven als de nieuwe antagonist, maakt haar opwachting. Ze wordt geflankeerd door haar zwaarlijvige dochter, die ze constant kleineert. Omdat ze stiekem een cakeje heeft gegeten, wordt de dochter verplicht om met een bijl het hoofd van Caroline Becker, leidster van het verzet, af te hakken. De eerste demo eindigt hier. Het verdere verloop van deze scène blijft voorlopig nog even geheim.

Roswell

Gelukkig voor ons was er nog een tweede demo voorhanden. Deze situeert zich ongeveer halverwege in de game en speelt zich af in Roswell, New Mexico. Want ja, het naziregime heeft met zijn technologische ontwikkelingen in de alternatieve geschiedenis die in deze game wordt opgevoerd natuurlijk ook Noord-Amerika veroverd. Blazkowicz is inmiddels weer op de been (hoe dan?) en hem wordt de taak opgelegd om met een draagbare atoombom een ondergrondse basis, de Oberkommando, te vernietigen. In het eerste gedeelte moet ik B.J. - voor de gelegenheid vermomd als brandweerman - naar een typisch Amerikaans diner brengen. Daar schakelt de game opnieuw over naar een langgerekte scène. Dat ze dat lef hebben, zeker met het oog op de honger naar actie van de gemiddelde shooterliefhebber, weten we al. Hoe dan ook, een Duitse gezaghebber loopt het restaurantje binnen, bestelt een milkshake en raakt aan de praat met onze hoofdrolspeler, wiens hoofd in het groot op enkele Wanted-posters staat. Dit actieloze tafereel neigt naar de dialoogscènes van Tarantino. De spanning is haast tastbaar. Dit soort scènes - bijgestaan door opvallend sterk stemmenwerk - voegt een berg persoonlijkheid toe aan een op lomp geweld gebouwde genre.

Oberkommando

Flash forward naar die ondergrondse basis. Binnen de muren van die zwaarbewaakte basis ontluikt de genuanceerdere gameplay die ik verwacht had. De omgeving is open en laat ruimte voor een keur aan verschillende tactieken en - grof gezegd - twee speelstijlen. In een eerste poging ren ik naar binnen met een shotgun in de ene hand en een volautomatisch geweer in de andere (dual-wielding is terug en laat het nu toe om twee verschillende wapens te dragen), gulzig om me heen schietend. Natuurlijk gaat het alarm af en breekt de pleuris uit. Mijn vinger rust de hele tijd op de trekker en het speelt allemaal zó heerlijk weg en het brengt een absurd heerlijke kick met zich mee. De Zweedse ontwikkelaar die hiervoor verantwoordelijk is, weet ook hoe een virtueel overhalen van de trekker moet aanvoelen. De feedback zit precies goed. Oké, ik ben daar misschien niet meer zo van onder de indruk als drie jaar geleden, maar het voelt er niet minder lekker om.

Wanneer de confrontatie met een duo zwaar bepantserde tegenstanders continu fout loopt (de moeilijkheidsgraad zat nog niet helemaal goed in deze vroege versie), besluit ik het toch rustiger aan te doen. Ik sluip achter vijanden aan, ram mijn kleine bijl in Duitse strotten en geniepig te werk gaan, levert een minstens zo bevredigende kick op. Maar ik ben nu eenmaal een minder voorzichtig aangelegde speler en word uiteindelijk gezien. Met een grijns op standje topvermaak kom ik bruut schietend weer tevoorschijn. Ik maai al lachend de aankomende versterkingen overhoop en trek uiteindelijk een sprintje naar mijn eindobjectief. De ontploffende basis betekent jammer genoeg het einde van mijn twee uur durende zit met Wolfenstein II: The New Colossus. oktober kan niet snel genoeg komen!

Voorlopige conclusie

Wolfenstein II: The New Colossus wordt een vervolg volgens het boekje. Meer van hetzelfde, dus, maar dat betekent in dit geval vooral meer snoeiharde gevechten in uitgestrekte zones waar je de vrijheid krijgt om je eigen speelstijl te kiezen, en meer temporiserende tussenfilmpjes die een (naar shooter normen) interessant verhaal vertellen. Op basis van die twee uur speeltijd kan ik nu al met zekerheid vertellen dat het sowieso geen straf wordt om dit najaar weer op schok te gaan met Blazkowicz. Als de kwaliteit van deze twee uur durende hands-on een ganse game wordt aangehouden, dan wordt The New Colossus onmisbaar.