Remastered: Resident Evil 2: Remake

Het is inmiddels iets meer dan twee decennia geleden - 21 jaar om exact te zijn - dat ik als super awkward puber mijn eerste stappen zette in Resident Evil 2 en het fictieve Raccoon City, dat oncomfortabel ogende gehucht waar ik samen met mijn digitale homies Leon en Claire al worstelend, schietend en puzzelend doorheen moest wurmen. Het gehucht met dat eigenaardige politiebureau, waar je letterlijk de hele toko moest afstruinen om drie medaillons en een sleutel te vinden, om alleen al te kunnen schijten. Het gehucht waar het stikte van de ondoden. Maar bovenal, het gehucht waar ik sinds de komst van Capcoms RE Engine maar al te graag terug naartoe wilde. Nu, 21 jaren ouder, ben ik weer teruggegaan naar dat onheilspellende dorp, samen met mijn matties van toen, om te ontdekken dat er weinig veranderd is, maar tegelijkertijd ook veel veranderd is.

Redesigned Evil 2

Want ja, de Resident Evil 2 Remake is niet zomaar een opgepoetste game waarvan we er de afgelopen tijd al myriaden hebben gezien. Verre van dat. In plaats van het simpelweg in de beits zetten van het origineel, heeft Capcom de hele handel afgebroken, terug opgebouwd en alles weer strak in de lak gezet. Het team heeft er en passant voor gezorgd dat de invloeden van het origineel overduidelijk de overhand genieten, maar dat het tegelijkertijd zodanig fris aanvoelt dat het niet als een regelrechte kopie ervaren kan worden. De Resident Evil 2 Remake voelt bijna aan als terugkeren naar dat ene vakantiehuisje waar je als kind wel eens kwam, alleen ziet het er nu moderner uit en staan de meubels net even op een andere plek. Je weet voor een groot deel nog wel hoe je ergens moest komen, maar als je in het donker puur op je herinneringen vertrouwt, ga je gegarandeerd een paar keer op je smoel.

Maar als we het dan toch even over ‘Capcoms grote verbouwingsklus’ moeten hebben, met Resident Evil 2 laat de studio wel eventjes zien hoe het dus moet, dat remaken. Ik wil niet als een hielenlikker overkomen, maar jeetje mineetje… wat is Resident Evil 2 een kneiter van een game geworden zeg. En ja, er zijn inderdaad wat dingen veranderd die van deze remake een heel andere game maken. Dingen zoals de ‘over de schouder’-camerapositie in plaats van de gefixeerde camera’s, die enerzijds de spanning van het origineel wat weghalen, maar wat Capcom weer majestueus compenseert met grandioos omgevingsgeluid, goed doordacht level design, top notch belichting en andere scare tactics. Maar ook de bekende schrikmomenten zijn grotendeels pleite, wat er ook er voor zorgt dat je niet om de vijf minuten op de bank zit met het idee van “oh ja, hier komt dadelijk zo’n Licker om de hoek”. Het zijn wat mij betreft allemaal veranderingen die ik kan waarderen, want het houdt de spanning er wel weer in, ook voor de mensen die het origineel helemaal grijs hebben gespeeld.

Oude zorgen in een nieuw jasje

Wat ook veranderd is, of eerder wie, is dat ondode tuig waar Raccoon City in al die tijd niet vanaf gekomen is. Allereerst laat de RE Engine het voortaan toe om wat meer variatie in die eeuwig kreunende meute te brengen en ziet elke zombie er niet meer uit als een identiek hoopje kermende pixels. Maar, lieve zombie knallende Gameliners, deze hersenvretende massa lijkt er in al die tijd ook nog eens een stukje taaier en intelligenter op te zijn geworden, wat je op een gegeven moment toch wel eens een dilemma of twee kan bezorgen. De tijden van een enkel headshot lijken passé en sommige zombies zijn totale kogelsponzen geworden, om over de Lickers en die kolos van een Tyrant nog maar te zwijgen. Het is dan ook übertoll dat je de ledematen van dat gespuis stuk voor stuk van hun romp kunt knallen - wat garant staat voor lekker smerige taferelen - maar wanneer je al je schaarse ammo direct verbrast en je ineens geconfronteerd wordt met een volle foyer aan hongerige kopknagers, dan wordt het een ander verhaal.

Het is dan ook erg lief van Capcom dat men ons de kans geeft om bijvoorbeeld ramen te barricaderen met handige pakketjes hout, al vreten die stomme dingen wel lekker inventory space, welke ook in deze remake niet echt uitbundig is. Ook in het jaar 2019 is item management aan de orde van de dag in Resident Evil 2, waardoor je meer dan eens jezelf moet afvragen of je een extra First Aid Spray, een doos extra kogels of die ene sleutel in je pocket moet houden. Gelukkig voor ons heeft het politiebureau van Raccoon City nog steeds een zwik opslagkisten staan die door middel van een onzichtbaar systeem met elkaar verbonden staan, want je kunt al je overbodige troep gewoon weer in zo’n kist dumpen en die ergens anders weer eruit halen. Hans Klok zou er jaloers op worden. Dat is maar goed ook, want Resident Evil 2 zit wederom bomvol puzzels waar je meer items voor moet bijhouden dan je beperkte heuptasjes aankunnen.

Toch net als vroeger

Daarmee wil ik maar even aangeven dat niet alles op de schop is gegaan. Resident Evil 2 bevat anno 2019 nog genoeg zaken die onveranderd zijn gebleven. Zo zul je dus weer behoorlijk aanklooien met je beperkte inventory, mag je ook weer van hot naar her en terug rennen om puzzels op te lossen en sleutels te vinden, kun je weer lekker de apotheker uithangen door herbs met elkaar te fuseren en mag je weer ouderwets saven bij een typemachine - waar je in de makkelijkste settings niet eens een ink ribbon voor nodig hebt. Daarnaast zijn die honden weer steevast irritant, moet je weer een boekwerk aan verzamelde paperassen doorspitten om aan hints te komen, kun je je wapens weer naar hartenlust voorzien van gevonden upgrades (mits je inventory dat toelaat) en mag je weer racen tegen de klok voordat de hele shitzooi weer explodeert. En agent Marvin Branagh, tja… ook daar heb ik gewoon weer medelijden mee, net als in 1998.

Wat ik hiermee wil zeggen is dit; De Resident Evil 2 Remake is precies wat het moet zijn. Een eerbetoon aan het origineel, geen exacte kopie. Het is een Resident Evil-game waar de huidige generatie waarschijnlijk prima mee uit de voeten kan, maar tegelijkertijd ook een frisse kijk op de versie uit 1998 die de RE2 veteranen een bekende, doch onvoorspelbare playthrough biedt. Capcom combineert een twintig jaar oud verhaal met technologie van nu en weet daarmee een balans te vinden die door weinig andere ontwikkelaars gevonden wordt. Voor mij als Resident Evil-liefhebber is deze succesvolle reanimatie een geschenk van boven, een wens vervuld. Voor Capcom is deze remake misschien bitterzoet, want ik verwacht dat de verzoekjes voor meer remakes nu gegarandeerd binnenstromen, als zombies door een raamkozijn.

Eindoordeel van Patrick Meurs

Resident Evil 2 Remake voelde voor mij - als liefhebber van het origineel - aan als een warm bad waarvan ik niet wist wat er zich onder de zeeplaag bevond. Het is gewoon weer die ouderwetse Resident Evil 2, maar tegelijkertijd ook weer niet. Er is precies genoeg veranderd om het voor de veteranen weer een spannende ervaring te maken, maar niet zo veel dat er van het originele concept niets meer over is. Capcom bespeelt met deze puike remake zowel de oude als de nieuwe garde en dat is op zijn minst knap te noemen, bijna net zo knap als Ada Wong (die er minder pixelated best heet uitziet). Het enige wat ik echt miste, was het klassieke “Resident Evil… Twooooo” bij het opstarten. Dat knaagde een klein beetje aan me. Snap je ‘m… ‘knaagde’? Ik laat mezelf er wel even uit...