Terugblik: Amnesia: The Dark Descent

Happy Halloween! Horrorgames zijn een interessant fenomeen in de game-industrie. Want deze specifieke markt is gevuld met indiegames waarvan de meeste toch flink bagger zijn. Triple A studio's wagen zich ook wel eens aan een griezelspektakel, maar vaak gaat dat ook compleet mis. Maar dan, op het moment dat je denkt dat het niet meer goed gaat komen, kom je toch die game tegen waardoor je weer helemaal van het hele genre gaat houden. Ik heb het over games zoals Alien Isolation, Outlast en Dead Space. Maar één horrorgame claimt de kroon. Eén van deze games is de reden dat horrorgames ontzettend populair werden. Deze game is de reden dat PewDiePie een naam voor zichzelf kon maken in de vroege tijden van YouTube. De game is genaamd Amnesia: The Dark Descent en ik neem jullie mee terug naar de verschrikkelijke horrors die de game toentertijd op de kaart heeft gezet. En laat ik alvast maar een ding verklappen, tijd heeft niks gedaan met deze game. De horrorlittekens zijn nog steeds erg vers.

Een stille dood

De eerste keer dat ik met Amnesia aan de slag ging, was ik nog maar een jochie. De horrorgame kwam uit in 2010 en het waren andere tijden, zeker in de gameindustrie. Hoe dan ook, waar ik toen vooral de kriebels van kreeg waren de monsters zelf. De grote, misvormde gedrochten die achter je aan kwamen wanneer je ze tegemoet kwam. Nu weet ik beter, monsters zijn maar monsters. Amnesia doet echter iets wat nog veel enger is dan monsters. Het fuckt met je hoofd.

Je eigen fantasie is het engste op aarde. In horror geldt, minder is meer. Amnesia gaat onder je huid zitten op diverse manieren. De atmosfeer is werkelijk briljant. De soundtrack zorgt ervoor dat je je totaal niet op je gemak voelt. Geen enkele area oogt vrolijk of vriendelijk. Overal waar je komt, krijg je het gevoel dat er iets vreselijks gebeurd is. Het verhaal helpt hier ook uitstekend bij. Je speelt natuurlijk als Daniel die last heeft van geheugenverlies. Je vindt brieven die je aan jezelf geschreven hebt, om zo meer duidelijkheid te scheppen over wat er nou precies aan de hand is. Om de zoveel tijd krijg je ook een flashback met dialoog over wat er nou precies gebeurd is. Deze dialogen laten echter net genoeg weg om ervoor te zorgen dat de speler zich niet helemaal realiseert wat er gaande is. Dit zorgt voor een gevoel van isolatie. Door telkens een stukje verder te komen ontvangt de speler hoop, hoop op een goed einde van dit verwarrende, maar interessant verhaal. Hoop die zo nu en dan ook de kop wordt ingedrukt...

Monsterlijk goed

Zoals ik al zei, het monster zelf is natuurlijk al een verschrikkelijk wezen, maar het is niet de reden waarom Amnesia zo creepy blijft tot deze dag. In mijn terugkeer naar de game werd ik alsnog verrast door de vele horrorelementen die niet voor de hand liggen. Je hoort constant het gekraak van de houten vloeren, de voetstappen die zeker niet van jou zijn en diverse voorwerpen die uit zichzelf op de grond vallen. Zo nu en dan hoor je een schreeuw uit een kamer knallen, maar wanneer je aankomt, is er natuurlijk niemand. Het lijkt alsof je constant gestalkt wordt en dat is verre van plezierig. Een langzame brandwond zou je de game kunnen noemen. Het blijft je maar constant vervelen met de kleinste subtiele hints van gevaar, maar dat gevaar komt maar zelden tevoorschijn. Wanneer het monster echter tevoorschijn komt, zorg er dan voor dat je klaar voor hem bent.

Er zijn meerdere monsters aanwezig in Amnesia, maar ze doen allemaal hetzelfde. Ze jagen je op wanneer ze je zien en zorgen ervoor dat je progressie tot een halt komt. Qua design zijn deze monsters uitstekend en zien ze er uit als onwerkelijke nachtmerries. Maar zelfs hier zit de duivel in de details. Het monster kan een fake out zijn, een hallucinatie. Wat ervoor zorgt dat je je eigen werkelijkheid gaat bevragen. Is alles wat ik hier zie wel echt? Ga ik nu wel de juiste kant op? Wanneer het monster echt is en hij je achterna komt sprinten dan word je volgepompt met adrenaline. Het monster heeft namelijk een tijdje nodig om op volle snelheid te komen. Het moment dat je denkt dat je van hem wegkomt, komt hij steeds een beetje dichterbij. De audio hierin is geniaal. Je hoort eerst namelijk niks, maar telkens hoor je de haperende ademhaling van het monster steeds dichterbij komen. Steeds ietsjes dichterbij.

Amnesia The Dark Descent is na al die jaren nog steeds één van de beste horrorgames beschikbaar. Tuurlijk is het op sommige fronten een beetje verouderd, maar de gameplay is nog steeds solide en het verhaal blijft goed verteld. Qua horrorelementen kunnen vele films, series en andere games veel van deze klassieker leren. Subtiel en op de juiste manieren toeslaan. Amnesia gaat gegarandeerd onder je huid zitten en is een uitstekende keuze voor een geweldige Halloween avond. Heb jij een geweldige horrorgame die jij beschouwt als de allerbeste? Laat het ons gerust weten in de comments. Happy Halloween en vergeet niet; het is maar een spelletje, hé.