Wat maakte de originele Alone in the Dark zo bijzonder?

Alone in the Dark is een grote naam geworden binnen het horror genre. Het is namelijk een belangrijke grondlegger geweest voor gelijksoortige horror games, zoals Resident Evil en Silent Hill. Aangezien de game al uit 1992 stamt, zijn de graphics natuurlijk bij lange na niet wat wij vandaag de dag gewend zijn. Maar vergis je niet: de game wordt er niet minder spannend door. Wat is het nu eigenlijk dat de originele Alone in the Dark zo bijzonder maakt? Dat ga ik je vertellen!

Een ware grondlegger binnen het horrorgenre

De originele Alone in the Dark is een ware grondlegger binnen het horrorgenre. Zonder deze game hadden we immers ook geen Resident Evil gehad. Maar dat is niet de enige reden dat deze game de titel van grondlegger verdient. De game speelt zich af in de jaren ‘20 en je volgt het verhaal van Edward Carnby en Emily Hartwood, wiens oom zichzelf heeft verhangen Derceto Manor, een spookachtig huis waar je levend uit moet zien te ontsnappen. Je kunt kiezen met wie van de twee je wilt spelen, wat we nu ook in de nieuwe remake van de game weer terugzien. Je begint op de zolder van het angstaanjagende landhuis en daalt steeds verder af. En ja, het voelt net alsof je steeds dieper de hel in loopt. Op iedere verdieping staan weer engere en sterkere obstakels op je te wachten en je gaat je steeds meer afvragen of je ooit nog de buitenlucht zult proeven.

Een ijzersterke sfeer en onafgebroken spanning

Het punt waarin Alone in the Dark voornamelijk een nieuwe standaard introduceerde in 1992 was sfeer en spanning. De horror games die hiervoor werden gemaakt, draaiden vooral om het neerschieten van grote hoeveelheden vijanden. Kan spannend zijn, maar het is zeker niet zo spannend als door de gangen van een oud huis struinen en maar te hopen dat je geen vijanden tegenkomt. De snijdende spanning die we ook kennen van games zoals de eerste Resident Evil en de oudere Silent Hill-games maakte zijn debuut met Alone in the Dark. Er zijn diverse elementen in de game die deze spanning en sfeer tot stand brengen. Een belangrijke is de manier waarop de camera meedraait met jouw personage.

Als ik het heb over camera angles, krijg ik meteen flashbacks naar Silent Hill 2, waar de camera er meestal voor zorgt dat je net niet kunt zien wat er om de hoek zit. Dat voegt een hoop spanning toe aan de game, want er kan zomaar ineens een monster staan dat je dan pas op het laatste moment ziet. De originele Alone in the Dark was de eerste game die hier gebruik van maakte. Het bleek een groot succes, wat ertoe leidde dat veel games die erna kwamen dit idee overnamen. Een andere reden voor de ijzersterke sfeer in de game is het feit dat je geen moment rust hebt. Er kan ieder moment iets gebeuren waar je snel op moet reageren om te overleven. En dan hebben we het niet alleen over monsters, maar ook over vloeren die plotseling instorten en boeken die je vermoorden als je ze probeert te lezen.

Puzzels oplossen in een horror game?!

Het was in de tijd van de originele Alone in the Dark nog een vreemd fenomeen, puzzels in horror games. Vandaag de dag zijn we dit wel gewend, maar deze game was de eerste die dit echt durfde toe te passen. Nog een manier waarop de game het horrorgenre compleet heeft veranderd. Door een puzzel element toe te voegen aan een genre dat tot dan toe vooral draaide om het vernietigen van vijanden, geef je de speler namelijk meer een hulpeloos gevoel. Komt er iets op je af? Schiet dan maar op met die oplossing, want je kogels zijn op. Helaas!

Ja, kogels en andere materialen zijn erg zeldzaam in Alone in the Dark. Aanvallen is in de meeste gevallen dus geen optie. Op veel momenten in de game is het aan jou om te overwegen hoe je een situatie het beste aan kunt vliegen. Naar binnen stormen en schieten of proberen ongezien langs te sluipen? Die tweede optie is meestal beter, geloof me. Wie zegt immers dat je altijd een keuze hebt? Voor hetzelfde geld verspil je al jouw kogels, omdat je ervoor kiest om je door een bepaalde situatie heen te vechten en kom je meteen daarna een situatie tegen waarin je wel moet schieten. En dan zijn je kogels op, oeps.

De originele Alone in the Dark is en blijft een meesterwerk, en een belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis van het horrorgenre. Je moet constant op je hoede zijn en je leert snel genoeg om steeds achterdochtiger te worden. De meest onschuldig uitziende situaties kunnen het meest dodelijk blijken te zijn. Ben je een liefhebber van het horrorgenre en heb je het origineel van deze gameserie nog niet gespeeld? Dan raad ik je zeker aan om dit alsnog te doen, al ziet de game er misschien een beetje outdated uit.