Review: A Way Out Xbox One

Co-op games. Er zijn genoeg games die deze mogelijkheid bieden, maar er is er nog niet eerder één uitgekomen zoals A Way Out. Toen de game werd aangekondigd waren de verwachtingen direct hooggespannen. Hoewel een groots aangekondigde game, had het enigszins nog wat weg van een Indie-game. Des te meer omdat Jozef Fares, de bedenker en maker van de hit Brothers: a Tale of Two Sons, tevens de maker en schrijver is van A Way Out. Met EA als uitgever werd vooral de enorme potentie van deze game erkend. De game is bijna vier jaar in ontwikkeling geweest en ondanks dat de game kort van lengte is, zit het in ieder geval technisch solide in elkaar. Dus wat kan je dan verwachten van de gameplay en het verhaal? De één schreeuwt innovatie, de ander gemakzucht. De ander spreekt van originaliteit en de ander weer van clichés. Dus hoe zit het nu? Biedt de game dan twee keer zoveel lol of gaat het dubbel zo hard onderuit?

Beter goed gejat dan slecht gedaan

Het verhaal gaat over Leo en Vincent en speelt zich af in de jaren ’70. De heren ontmoeten elkaar voor het eerst in de gevangenis en zij zitten daar uiteraard niet voor niets. De één wegens verraad en de ander wegens moord. Al snel is het duidelijk dat de heren op elkaar zijn aangewezen en gezamenlijk hebben zij slechts één doel voor ogen. Zoals je verwacht van de titel, is het in ieder geval de taak om te ontsnappen uit deze gevangenis. Het verhaal is een mengelmoes van Scarface, American Gangster en Prison Break. Dit leidt ertoe dat het verhaal grotendeels voorspelbaar is, met toch hier en daar een originele twist. Waar het mijn inziens in geslaagd is, is het overbrengen van het verhaal naar twee spelers. Jij, in splitscreen met je medespeler, beleven het verhaal tegelijkertijd vanuit een ander perspectief. Tijdens het spelen moeten er keuzes gemaakt worden (voornamelijk moreel) en hiermee beïnvloed je de uitkomst van het verhaal. Naarmate het spel vordert, krijg je de indruk dat de wereld waarin jij je begeeft leeft. Vanaf het moment dat je de binnenplaats betreedt in de gevangenis is het duidelijk dat de wereld vol interactie zit. Hoewel de interactie vrij groot is, is negentig procent niet van invloed op het spel. Dit zorgt ervoor dat de toevoegingen meer als vermaak dienen. Dit vergroot het psychologisch effect van samenwerking en binding aangezien deze momenten je met zijn tweeën voor het blok zetten. Kortom, de setting van het verhaal, wat je er ook van vindt, is pakkend genoeg voor een meeslepend verhaal.

Tof, maar inspiratieloos en beperkte gameplay

Het samenwerken om uit de penarie komen, wordt helaas teniet gedaan door de simpele, en nogal inspiratieloze, puzzels. Doe de grote deur samen open, til samen een zware boomstam op of verplaats samen die ene container. Dit soort puzzels komen meermaals voor. Op momenten is de boomstam een grote balk, of de deuren veranderen slechts van texture. Je leest het al, de mechanieken worden flink gerecycled. Je speelt continu splitscreen, maar slechts enkele puzzels lijken hier goed gebruik van te maken. Het moment dat jij uit je cel ontsnapt of het moment dat je een schroevendraaier pakt, zijn momenten waarbij de splitscreen slim gebruikt wordt. Wanneer je samen een schacht omhoog moet, is eveneens goed uitgevoerd. Bij een aantal filmische momenten, gooit de game het over een andere boeg. Je volgt dan één van de twee spelers, om hiertussen te schakelen naar gelang de actie dit benodigd. Dit is tof en zorgt ervoor dat je bij de pinken moet blijven. A Way Out transformeert zelfs een paar keer in een ander genre mag je wel stellen. Een 2D vechtspel, een third person schietspel of een platformer. Het heeft van alles wat. Maar de game an sich biedt weinig unieks. Het is bij vlagen origineel en innovatief, maar de meeste gamers komen met gemak door de uitdagingen heen.

Gameplay boven graphics

Bovenstaand credo is wat geldt voor A Way Out. Het vergt namelijk flink wat rekenkracht om deze game volledig in splitscreen op de console te spelen. De ontwikkelaar heeft dus keuzes moeten maken. De levels zijn best ruim van opzet, hoewel in kwadranten opgedeeld, en zitten vol met detail. De animaties zijn dankzij motion capture van hoge kwaliteit, lichteffecten zijn bovengemiddeld goed en zoals eerder vermeld, is er voldoende levendigheid. Dit zorgt er wel voor dat de graphics eruit zien als een game van een oudere generatie. En zelfs dan loopt de game niet altijd op een stabiele dertig frames per seconde, al zijn de dipjes verwaarloosbaar. De game is verre van lelijk, maar concessies zijn gedaan. Dit is het beste zichtbaar in de gezichten. Gelukkig speelt de game verder prima. De controls zijn goed en de game reageert accuraat op jouw input. Het geluid is prima en past uitstekend bij deze game. De dialogen zijn prima opgenomen, maar het volume wisselt nog wel eens, vooral als beide spelers een dialoog met een NPC beginnen. Helaas kent de game nogal wat haperingen in het geluid en loopt ondertiteling niet altijd synchroon met de audio.