Review: Alan Wake 2 - De pen is machtiger dan het zwaard Xbox Series

Gestoord word ik ervan. Filmische werelden, waarin de hele rotzooi constant samen moet komen. Alles om maar zoveel mogelijk centen uit de consument te melken. Nee, ik heb geen zin in fase drie van de Marvel Cinematic Universe. Wat zeg je? DCU? How 'bout ICU - waar een merendeel van die films aan de beademing ligt na de release. Op het moment heb ik maar interesse in één cinematisch universum en dat is toch echt het Remedy Cinematic Universe. De Finse gameontwikkelaar heeft altijd al zeer stijlvolle games weten te ontwerpen. Van Quantum Break tot Control - de Remedy-games hebben een bepaalde charme die moeilijk te reproduceren valt, vanwege het zeer kundige werk in worldbuilding en verhaalvertelling. Laat het duidelijk zijn dat Alan Wake 2 - het langverwachte vervolg naar Bright Falls - Remedy op haar hoogtepunt is. Wat de ontwikkelaar goed kan, doet het hier baanbrekend goed - maar wil dat zeggen dat dit een draft zonder tikfouten is?

Elk verhaal heeft twee kanten

Normaliter begin ik mijn review graag met de context van het verhaal, maar in het geval van Alan Wake 2 is dat nog niet zo simpel. De game kent namelijk twee protagonisten: de vermiste schrijver Alan Wake en de FBI-agente Saga Anderson. Nadat er wat vreselijke misdaden zijn gepleegd in de omgeving van Bright Falls, gaan Saga en haar collega Alex Casey op onderzoek uit. Al snel wordt het duidelijk dat er paranormale horrors op de loer liggen en moet er snel gehandeld worden. Realiteit wordt namelijk herschreven en wie is hier verantwoordelijk voor? Nou, dat kan er maar natuurlijk één zijn en dat is onze Alan Wake. Hij is al dertien jaar vermist en is al die tijd al bezig met het proberen te ontsnappen uit zijn tijdloze gevangeniscel, waar hij alleen maar bezig is met het overwinnen van het grootste schrijversblok ooit. Een beetje hoe ik mij dus voel, elke keer als ik nog een review aan het tikken ben vijftien minuten vóór de deadline.

Visueel gezien is Alan Wake 2 één van de meest prachtige en gedetailleerde games die je gaat vinden. Puur op het rauwe visuele vlak is de horrorgame van Remedy om in te lijsten. De Northlight-engine toont de spierballen en dit is te zien in de zeer gedetailleerde omgevingen en levensechte visuals. Zo levensecht, dat je soms het idee hebt dat je naar echte mensen aan het turen bent. Wacht eens even, dat ben je ook aan het doen. Hier komt deel twee, waarom Alan Wake 2 er zo fraai uitziet: de presentatie. Je game met gloednieuwe software mooi oppoetsen, dat zien we wel vaker. Waar Alan Wake 2 echter de volle buit pakt, is hoe het narratief verwikkeld zit in een talrijk assortiment aan diverse mediapresentaties. Ja, tuurlijk zijn er in-game scenes, waarbij je als de speler door de duistere steden van een onheilspellend New York moet banen of door de mistige bossen van het Watery trailerpark treedt. Maar Alan Wake 2 gaat veel verder dan dat. De overgang naar het 'echte leven' zit er zo slim in verwerkt, dat je echt het idee hebt dat je naar een koortsdroom zit kijken - en dan hebben we het niet eens gehad over de meesterlijke manier hoe de realiteit in de ogen van de speler begint te vervormen en te verdraaien. Ik kan je garanderen dat Remedy je meer dan één keer gaat verrassen.

Visueel is Alan Wake 2 om van te smullen. Bedoel ik daarmee audiovisueel? Dat net niet. Qua audio maakt Remedy hier een kleine misrekening. Laat ik voorop stellen dat met de audio zelf niks mis is - de soundeffects zijn keurig en de soundtrack is van grote kwaliteit. Het zijn echter de technische kwaaltjes en het mixen van geluiden wat zorgt voor wat lamlendigheid. Soms valt de audio compleet weg en moet je de game opnieuw inladen om weer te kunnen genieten van de vele klanken en tonen. Daarnaast komt het regelmatig voor dat in de cutscènes de lipsynchronisatie niet optimaal werkt. Dit haalt je toch een beetje uit de ervaring. Tot slot is het goed om te weten dat de audio niet altijd even goed is afgesteld. Je moet namelijk direct tegen iets aan kijken om geluid goed door te krijgen. Zodra je je camera ook maar een beetje er vanaf leidt, keldert het volume van de sound, alsof je rekening moet houden met je bejaarde buren. In een horrorgame, waarbij duisternis je omhult als een deprimerende sluier, is het toch wenselijk om via audio je omgeving te kunnen peilen. Dit is dus helaas niet altijd het geval.

Stopt de P.T. in PTSD

Remedy weet op geweldige wijze een aangrijpend narratief te schapen en een wereld te creëren die vol zit met memorabele personages. Ja, fans van de vorige titels uit de Remedy Cinematic Universe - zoals Control, Quantum Break maar tevens Max Payne - kunnen hun ogen uitkijken. Ook voor de wat minder fanatieke volgelingen is er genoeg wat opvalt. Wat mij altijd amuseert is dat Sam Lake - de hoofdschrijver en creative director van Alan Wake 2 - zijn eigen smoel overal laat terugkeren en zelfs wat acteerwerk voor zijn rekening neemt. Valse bescheidenheid is dubbele hoogmoed, laten we maar zeggen. Afijn, dat aangrijpende narratief weet Remedy mede te fabriceren, omdat de game stijf staat van de spanning en overspoeld wordt in sfeervolle omgevingen. Wellicht neemt Alan Wake 2 je wat bij de hand, als we het hebben over de tempo van de game, maar het begeleidt de speler als een ervaren dirigent door de game heen. Het verontrustende beeldmateriaal en de anticipatie waar het je doorheen loodst zijn momenten die wel eventjes blijven kleven in die grijze massa van je.

Zou ik Alan Wake 2 ook meteen bestempelen als broekpoepend eng? Nee, dat niet. De horrorgame is ontzettend sfeervol en weet echt wel met je hoofd te klooien. De pay-off valt echter vaak ietwat door de mand. Ja, tenzij je erg huiverig wordt van spooky.jpg gepaard met wat oorverdovend gejammer, dan is Alan Wake 2 goed te doen. De horror is zeer persoonlijk te noemen. Er valt niet per se te spreken over vele verschillende soorten monsters of iets in die richting, maar het probeert subtieler onder je huid te kruipen. Het roept constant het gevoel van onheil en onzekerheid op. Die jumpscares wennen wellicht sneller dan je denkt, maar het zorgt er ook voor dat Alan Wake 2 te allen tijde op scherp staat. Dankzij de waanzinnig uitgevoerde sfeer en spanning is dit een actiegame die je maar moeilijk achterover gezakt op de bank doorspeelt.

Knallen als Alan Wick

Met zo veel terreur om rekening mee te houden, is het handig om die blaffers in de aanslag te houden. Combat in Alan Wake is te herkennen aan een unieke (licht)invalshoek. De vijanden die je tegenkomt - of dat nou schaduwen zijn of de Taken - hebben het niet zo op felle lichten. Je gebruikt je zaklamp om hun defensie aan gort te helpen en daarna is het gewoon alledaags kogels door de edele delen pompen. De gunplay in Alan Wake 2 voelt goed aan. Geweren geven een kick, klinken nasty en laten ook flinke gaten achter. Daarnaast kun je gebruikmaken van wat minder conventionele wapens, zoals fakkels, propaantanks en andere bruikbare middelen om de duisternis terug te dringen. Je kunt jezelf ook verdedigen door op het juiste moment te ontwijken en de belager een tik op de oren geven, zodat je wat ademruimte creëert voor jezelf. Desondanks het gebrek aan variatie in de vijandelijke line-up, vermaakte ik mij over het algemeen meer dan prima met de combat.

En nu komt de maar: vijanden stellen niet zoveel voor. Ik heb Alan Wake 2 uitgespeeld op de hoogste moeilijkheidsgraad die nu beschikbaar is en dat is de Hard-modus. In het eerste uur is het nog eventjes wennen, maar zodra je daaruit bent gekomen, wals je over alles wat The Dark Presence op je pad gooit. Reguliere vijanden kunnen geen vuist tegen je maken en de eindbazen vallen om als je ze ook maar verkeerd aankijkt. Er is wel degelijk een gebrek aan uitdaging op het moment van schrijven. Wanneer je dit ook in de gaten krijgt, dan heeft dat impact op de spanning die je voelt. Kijk, de sfeer is top en de beelden die je te zien krijgt gaan voor de rest van de maand in je hoofd zitten, maar ik wist ook te allen tijde dat ik meester was in het uitschakelen van welke dreiging ook mijn pad op zou komen. En het is ook niet alsof ik zuinig moet zijn met de vele survival-middelen die mij toegereikt werden. Menig Resident Evil-protagonist zou in afgunst mijn kant op kijken, wanneer ze opmerkten dat ik voor elk geweer een bootlading aan ammunitie had en genoeg medicijnen had verzameld om een klein ziekenhuis te voorzien - en dat terwijl ik er niet eens actief naar op zoek was.

Even dat puzzelboekje invullen

Goed, het survival-horror genre dat Remedy probeert te betreden gaat dus niet geheel foutloos, maar geen nood - er zijn nog op meer gebieden punten te behalen. Denk bijvoorbeeld maar aan de puzzels! Geen horrorgame is compleet zonder een quest om die verdomde betonschaar uit een schuur te vissen, toch? Over het algemeen weet Remedy uitstekende puzzels te presenteren die vrijwel altijd wel iets met het narratief te maken hebben en dus ook voelen alsof ze thuishoren in het pad wat je gekozen hebt. De realiteit-brekende persoonlijkheid van Alan Wake 2 zorgt ervoor dat je al snel erg creatief kan omgaan met de diverse breinbrekers. Veel fantasie wordt dus ook vaak zat ingezet bij de puzzels, maar niet per se veel hersenkracht. Op een paar uitzonderingen na voelen de meeste raadsels vrij simpel - vergelijkbaar met de combat is de uitdaging soms wat afwezig. Wellicht dat de aankomende twee uitbreidingen in Alan Wake 2 hier verandering in kunnen brengen.

Nu hebben we ongeveer alles wel besproken wat Alan Wake 2 te bieden heeft, zonder ook maar iets compleet weg te geven. Echter, ik heb hier nog een alinea over en dat is wellicht iets wat buiten het boekje gaat van deze review. Toch wil ik Remedy eventjes prijzen voor wat ze hier gepresteerd hebben. Heb ik het nu over de hoge kwaliteit van de game? Nou, niet direct. Je hebt wellicht gehoord dat Alan Wake 2 alleen digitaal verkrijgbaar is gemaakt. Tuurlijk werd daar hier en daar wat over gezegd, maar we maken nu wel iets bijzonders mee. Als je de horrorgame opzoekt in de online stores, dan zie je een prijskaartje van vijftig euro. Je wordt er bijna nostalgisch van, want dit is tegenwoordig niet meer de standaardprijs voor een triple-A productie. Remedy en Epic Games laten hier zien dat je nog steeds een goed gevulde titel op de markt kan zetten zonder meteen de volle mep ervoor te vragen. In een wereld waar FIFA EA Sports zichzelf jaarlijks verkoopt voor zeventig euro, plus alle microtransacties van dien en Call of Duty: Modern Warfare 3 - Vault Edition voor honderd muntstukken de deur uitgaat, is Alan Wake 2 een voorbeeld hoe het wel moet. Ik verwacht niet dat hierdoor de huidige situatie per direct zal veranderen, maar het is wel hoopvol om te zien.