Anger Foot review - Nouveau Riche

First-person shooters met een unieke invalshoek - dat is waarschijnlijk het antwoord dat ik geef als je aan mij vraagt wat mijn favoriete soort game is. Nu is dat natuurlijk alsof je moet kiezen tussen je kinderen, maar laten we eerlijk blijven: een voorkeur bestaat altijd. Ja, of het nou gaat om de brandende sfeer van S.T.A.L.K.E.R., de coöperatieve chaos van Deep Rock Galactic of toch de epische verhalende momenten in de Halo-campaigns: ik kan mezelf verliezen in first-person shooters van alle soorten en maten. Het is een genre dat ik graag onder handen neem en het valt mij op dat we aan de aftrap staan van een nieuw subgenre binnen deze agressieve soort games. Na de release van MULLET MAD JACK weet ik het zeker: een nieuwe mutatie van de boomer shooter is in de maak. Het behoudt de snelheid en de felheid, maar het gooit de formule flink om. Anger Foot behoort tot een fundamenteel onderdeel van dit nieuwe rijk. Ontwikkelaar Free Lives is geen vreemdeling op het gebied van doldwaze actie (looking at you, Broforce) maar weten ze Devolver Digital wederom een paar gloednieuwe Nikes voor te schotelen? Of heeft het meer weg van a bunch of crocs? Ik trok mijn Adidas-trainingspak aan en verloor mezelf in de wereld van het gabbertje.

Welcome to Shit City, population: you

Middels een flinterdun verhaal krijgen we wat context voor onze voeten geworpen. We begeven ons in de criminele hoofdstad van de wereld, genaamd Shit City. In deze metropool is er maar één wet: misdaad is de standaard. Geweld, drugsgebruik, corruptie en absolute stank zijn onderdeel van de dagelijkse kost. Er heerst dan ook geen regime over de stad, maar er zijn vier gangs die de dienst uitmaken - al lijkt er wel één poppenspeler invloed uit te oefenen achter de schermen. Afijn, dat kan ons een worst wezen. Spelers kruipen in de rol van one angry reptile a.k.a. Anger Foot en die heeft maar één gedachte door zijn grijze massa zweven: de gekste sneakers verzamelen. Wanneer hij beroofd wordt van zijn grote liefde - nee, niet zijn vriendin, maar zijn exclusieve poepstampers - is het duidelijk wat er moet gebeuren. Tijd om deuren in te trappen, criminele organisaties om zeep te helpen en die veel te dure klompen terug te halen.

Voordat ik in detail ga treden over wat Anger Foot te bieden heeft, is het essentieel dat je goed onderwezen dit project ingaat. Mocht je nou de bovenstaande trailer bekeken hebben en bij jezelf denken: wat is deze goddeloze taffes herrie en waarom krijg ik per direct migraine? Dan ga ik je niet kunnen overtuigen over de kwaliteiten die Anger Foot te bieden heeft, omdat het in de kern een wervelwind is die menig speler in voor- en tegenspoed omver blaast. In een sneltreinvaart word je door diverse levels heen gebonjourd. Je gaat elke gang neerhalen, dus je komt in vier achterstandswijken van Shit City terecht. Deze getto's hebben ongeveer tussen de 10 en 15 levels voor je klaarstaan en sluiten af met een boss battle. De levels zijn kort, maar krachtig. Het kost je vaak nog geen minuut om de missie te voltooien, mits je succes boekt. Repetitie is aanwezig, net zoals de overdrive van je zintuigen. Verwacht geen reguliere FPS, maar eentje met een eigen smoel en frisse ideeën. Mocht je niet houden van stress, tijdsdruk, wc-humor en muziek gevuld met bass? Dan kan je beter Anger Foot passeren. Maar mocht je met deze elementen om kunnen gaan, volg dan de rest van deze review op de voet!

Draai een keer in het rond, stamp met je voeten op z'n mond

Free Lives heeft voor Anger Foot een heilige driehoek opgebouwd - hun eigen '30 seconds of fun'. Kort samengevat: in Anger Foot trap je alles, spuw je kogels en gooi je met lege geweren. Als professioneel deurwaarder maak je korte metten met die houten obstakels. Een flinke schop zorgt ervoor dat die deur vliegles krijgt en kapot spat op de dichtstbijzijnde ellendeling. Nadat je je ontzagwekkende intrede hebt gemaakt, begin je met knallen. Anger Foot kent een beperkt arsenaal, maar elk wapen voelt wel zorgvuldig gekozen aan. Je hebt vaak het pistool tot je beschikking, gezien dat het wapen is wat het meeste wordt gebruikt door die onderkruipsels. Een accuraat schiettuig, maar vanwege de lage ammunitiehouder is het niet echt duurzaam. Wanneer je dan de blaffer ook leeggeschoten hebt, gooi je het omhulsel tegen een of andere chappie aan, zodat je weer een nieuw wapen ergens kan oppikken. Denk hierbij aan de verwoestende shotgun, de wilde SMG of zelfs de vlijmscherpe kruisboog. Dit is het trio van Anger Foot: trappen, schieten en gooien. Middels deze acties gebruik je alles wat de wereld te bieden heeft - en vaak kun je dat doen op een verrassende wijze. Trap bijvoorbeeld een granaat terug, schiet wat kroonluchters naar beneden of gooi je lege mini-gun tegen een drankautomaat aan. Je zou maar dorst hebben.

De combat in deze first-person shooter is - ondanks de absolute chaos - heel nauwkeurig in elkaar geschroefd. The Opposites (oftewel de vijandelijke oppositie) hoort natuurlijk in dit plaatje thuis. Deze bandieten zien eruit als het tuig, waarmee we opgegroeid zijn op het schoolplein gedurende onze tijd in het openbare middelbare onderwijs. Of wellicht heb ik in mijn jeugd wat verkeerde keuzes gemaakt. Maar goed, dit trainingspak dragende, drugs misbruikende en niet maatschappelijk betrokken uitschot is niet alleen de nachtmerrie van menig modedesigner, maar ze kunnen ook de speler goed in de weg staan. Ja, je kan ze een trap verkopen, maar de vijanden in Anger Foot kunnen zelf ook flink uithalen. Het is een constante uitputtingslag. De oppositie heeft wellicht weinig health - maar jij ook. Het is een groepje individuen die makkelijk te haten zijn. Je weet precies met elke soort tegenstander je te maken hebt, dankzij de spraakmakende designs en zodra ze lopen te twerken over jouw net afgestorven kadaver, ben je als geen ander gedreven om terug de strijd in te dropkicken. Ik geniet van de kleurrijke cast antropomorfe vijanden. Al moet ik er wel bij vermelden dat ik de boss fights ietwat teleurstellend vond. Qua presentatie waren ze keurig en ze zorgden voor een welkome afwisseling qua gameplay - het probleem was dat ze op een tegenvallende wijze enorm gemakkelijk waren om neer te halen.

Iets wat ook geheel onderdeel is van de krankzinnige ervaring die Anger Foot presenteert, is de soundtrack en het bijhorende sounddesign. Om eventjes context te bieden: ik ben iemand die van vele soorten muziek houdt. Geef mij de kick van punk, de epische klanken van orkestmuziek en de melancholie van lo-fi hiphop. Echter, iets waar ik weinig naar luister, is hardcore, hardstyle en andere stampmuziek. Weet je wat ik deed, per direct na het uitspelen van Anger Foot? Dat hele album aan glorieus lawaai mijn playlist in mieteren. De muziek in Anger Foot gaat echt zo ontzettend hard en het past perfect bij het chaotische karakter van de game. Het is heerlijk om zo je bloeddruk naar gevaarlijke niveaus te doen stijgen. De soundtrack is geheel dynamisch, oftewel het gaat harder draaien als je midden in de combat zit. Hierdoor voel je je altijd genoodzaakt om door te blijven gaan, zodat de muziek lekker door kan pompen. Qua sounddesign zit het dik in orde, mits je wel een kleine kanttekening in het bonzende achterhoofd houdt. De audiomixing is niet altijd even scherp. Zo kan de overdosis aan muziek soms belangrijke geluiden maskeren. De vijanden hoor je bijvoorbeeld niet meer aankomen. Daarnaast is de overloop van tracks is weleens wat onstuimig. Er moet nog een beetje gesleuteld worden aan de audioniveaus en de prioriteiten daarin.

Foot-person shooter

De combat in Anger Foot staat als een huis. Wees je er wel van bewust dat er een flinke dosis repetitie aanwezig is. De first-person shooter hanteert een typisch trail and error-systeem. Gelukkig heeft Free Lives hierover nagedacht. Tenminste, daar ga ik even vanuit, want het uitdagingsysteem zorgt voor de nodige herspeelbaarheid. Anger Foot kent 60+ levels en elke keer als je de schedels van de wanna-be gangsters succesvol intrapt, krijg je een gouden ster. Echter, er zijn altijd nog twee extra sterren te verdienen. Denk hierbij aan het uitspelen van een level binnen een bepaalde tijd, alleen maar headshots scoren of ze volledig de grond in schoppen op je blote poten. Met deze gouden sterren ontgrendel je vervolgens weer nieuwe sneakers. Een aantal van deze schoeisels transformeren de gameplay op een grootse wijze. Met de Detonators worden alle deuren omgetoverd tot explosieven - over een bombastische entree gesproken. Maar met de Slide Kickers krijgt Anger Foot de mogelijkheid om een sliding uit te voeren. Of wat te denken van de Pumped Kicks die van elk wapen een shotgun maakt? Combineer die voor de grap eens met de granatenwerper; de resultaten zijn verwoestend. Een aantal sneakers zijn echt om van te smullen, al zitten er ook wat schoentjes tussen die eigenlijk voor te veel blaren zorgen tijdens je run. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de damesschoenen Stiletto's. Die zorgen ervoor dat de wapens die je gooit dodelijk zijn. Leuk, maar de kogels zijn daarentegen gemaakt van papier-maché. Hoewel het niet moeilijk is om de diverse sneakers in een tierlist te sorteren, is één ding zeker: ze zorgen voor de nodige opschudding.

Naast de herspeelbaarheid probeert Free Lives zo nu en dan nog wat worldbuilding aan te bieden. Terwijl mijn ogenleden trillen en ik uit mijn neus sta te snuiven als een doorgesnoven waterbuffel, verwacht men dat ik lekker ga luisteren naar het gejammer van de bandieten - en ze dus niet finaal in het gezicht trap. Laat ik voorop stellen dat ik begrijp waarom deze secties erin gepropt worden. Je wilt natuurlijk ook eventjes een adempauze hebben tussen het chaotische geweld door. Echter, na het luisteren van een aantal dialoogsessies kon ik de interesse echt niet ervoor opbrengen. Het verhaal is absurd, de setting is ronduit debiel, dus waarom zou ik geïnvesteerd moeten raken in de wereld en diens inwoners? Ondanks de vele raakvlakken met Hotline Miami is een interessant narratief vanuit het perspectief van een onbetrouwbare protagonist daar niet één van. Afijn, het draagt bij aan het verwerkelijken van de setting, maar verwacht geen diepzinnige lore of iets dergelijks.

Daarnaast moet je rekening houden met een game die het leuk vindt om zichzelf te pranken. Een aantal sneakers beïnvloeden de (ronduit onstabiele) physics van Anger Foot - denk bijvoorbeeld aan de 'Floaters'-sandalen, die ervoor zorgen dat elk object geen zwaartekracht houvast meer vindt in Shit City. Enorm geinig natuurlijk, maar dit resulteerde wel een aantal keer in het compleet vastlopen van de game, omdat er aantal schoften zo ver uitgerekt werden - het leek wel alsof ze in een zwart gat terecht waren gekomen. Anger Foot presenteert met trots een zeer interactieve wereld, als in: je kan je hoeven overal op planten en de kans dat er iets stukgaat, die is aannemelijk. Echter, daardoor is de performance van de shooter wel een paar keer in opspraak gekomen, zeker wanneer je de sneakers gebruikt die de boel op z'n kop gooien. Ik heb zelf niet dé krachtigste hardware beschikbaar, dus daar zal het deels aan liggen, maar wanneer ik zie dat Free Lives een achievement heeft toegevoegd puur voor het feit dat je de game's framerate naar de klote moet helpen, dan heb ik het idee dat ze zelf ook in de gaten hebben dat het qua optimalisatie nog niet helemaal stevig in de schoenen stond.