Review: Assassin's Creed Odyssey PlayStation 4

Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, maar dat valt in dit geval ook van Athene te zeggen. Met Assassin’s Creed Odyssey sleurt Ubisoft ons deze keer aan de weelderige haardos richting het Griekse vasteland en de talloze eilandjes die deze omgrenzen, waar het ons harder onderdompelt in de Peloponnesische Oorlog dan ik mijn pitabroodje in een kom tzatziki dunk. Odyssey voelt aan als Ubisofts meest ambitieuze Assassin’s Creed in de geschiedenis, maar zal wederom niet iedereen weten te bekoren. Mij, als verstokt liefhebber van ‘de oude Assassin’s Creed-games’, heeft het uitermate vermaakt, en dat zegt veel. Heel veel.

Mythes en misthios

Dat het me deze keer meer wist te amuseren dan dat Origins dat wist te doen, heeft alles te maken met de setting; het oude Griekenland. Waar we vorig jaar nog met Bayek grotendeels Egyptisch zand moesten happen om de oorsprong van de Brotherhood te ontrafelen, mogen we nu kiezen met welke van Leonidas’ kleinkinderen we het hele epos mogen doorlopen. Zowel kleinzoon Alexios en kleindochter Kassandra spelen een prominente rol in dit verhaal over Spartaans verraad en samenzwering - welke je ook kiest - en beide zorgen voor een langzaam maar intrigerend ontwikkelende odyssee waarin een huurling van Spartaanse komaf niet alleen de bloedband van nu probeert te vinden, maar ook die van vele generaties terug probeert te begrijpen.

Van je royale bloedlijn is door een opeenstapeling van gebeurtenissen namelijk niet veel meer over, wat resulteert in een leven op armoedige Kephallonia, waar je je dagen slijt als een misthios, oftewel huurling. Alleen die verdomde speer van Leonidas die je bij je draagt, lokt wel wat aandacht van diverse personen, vooral mensen die gebaat zijn bij de Peloponnesische Oorlog die volop woedt. Voor je het weet zit je ‘smack in the middle’ en wordt van je geacht dat je je loyaliteit aan Sparta of Athene bewijst, of gewoon allebei (fuck loyaliteit), maar het verhaal begint pas echt vorm te krijgen wanneer je dieper in de materie duikt en ontdekt dat een genootschap genaamd de Cult of the Kosmos in de Griekse politiek aan de touwtjes trekt. Het duurt niet lang voordat deze Cult onze misthios op de korrel krijgt. Het is tijd om dit geheimzinnige genootschap met wortel en olijftak uit te roeien.

Het oude eruit, meer RPG erin

Hiermee wordt de toon gezet voor een tig uur durende actie-RPG, waarin we met onze protagonist naar keuze door het wonderschone Griekenland rennen, klimmen, varen en soms ook een beetje sluipen. Je leest het goed, tig uur. En ja, ook zei ik actie-RPG. Met Assassin’s Creed Odyssey trekt Ubisoft de koers die het eerder met Origins uitstippelde, namelijk verder door en breidt deze zelfs nog verder uit. Voor de Creedgangers van het allereerste uur vormt dit wellicht wederom een reden om er het baal van te krijgen, want van het concept uit 2007 blijft nog minder over, maar toch straalt er een lichtpuntje aan de horizon voor deze selecte groep. Het oude Griekenland gaf mij namelijk weer een beetje het gevoel van Rome terug, de stad waar Assassin’s Creed 2 mij helemaal in wist te trekken. Sinds deel 2 heb ik nergens echt kunnen beweren dat een Assassin’s Creed die ambiance wist te evenaren of overtreffen, maar Odyssey lijkt toch weer die sweet spot te raken. Althans, in mijn geval.

Dat is uiteindelijk maar goed ook, want Assassin’s Creed Odyssey heeft als doel om je zeker een uurtje of tachtig bezig te houden, wat het vooral weet te realiseren door ook van Odyssey weer een waar grindfest te maken. Voordat we zover zijn om de kopstukken van de Cult of the Kosmos te doorboren met je Spear of Leonidas, dient er flink geleveld te worden om ook maar enige kans te maken. Onder sidequests kom je dus simpelweg niet uit en dat kan soms aardig op de zenuwen werken, maar de oogverblindende spelwereld met diens iconische vergezichten en markante Grieken, maken de urenlange zit een stuk draaglijker. Sterker nog, RPG-elementen als dialogen die de uitkomst van een missie kunnen beïnvloeden en de filosofische vraagstukken van Socrates waarin je jouw visie kunt laten weerspiegelen, komen soms als een verfrissend duveltje uit een doosje.

Tonight we di(n)e in Greece

Toch blijft de nadruk in Assassin’s Creed Odyssey liggen op combat, of dat nu stealthy of opzichtig gebeurt, al lijkt men bij Ubi wel steeds verder van stealthy af te willen stappen. Waar je vroeger hooded, onopvallend en minutieus achter je prooi aan sloop, deze ongezien het leven ontnam en je weer als een schaduw verdween tussen andere hooded figuren, verkiest men in Odyssey bloederige confrontaties in vol ornaat, Malakes van wachters en andere Mercenaries als souvlaki aan je speer rijgen, massale veldslagen in de Conquests en het bij velen intussen favoriete oorlogvoering op zee. De situaties waarin je gracieus en geduldig je moment benutte om je target met een polsmes in de keel diens laatste getuigenis af te laten leggen, lijken volledig passé. Dit vertaalt zich helaas ook een beetje naar de controls, waarin ik bemerkte dat een stealth assassination lang niet altijd even vlekkeloos verliep, terwijl mijn overvolle skilltree me juist beloont voor een verre van subtiele aanpak.

Het is voor de Assassin’s Creed-puristen onder ons - en daar ben ik er absoluut een van - wellicht weer even hard slikken, want hiermee lijkt toch wel een flinke core mechanic uit de franchise op de achtergrond te geraken. Gelukkig vormen de serie-definiërende synchronisatiepunten en de bijbehorende Leaps of Faith in Odyssey weer een moment om heen te werken, al is het maar omdat het oude Griekenland talloze gebouwen en standbeelden kent waar iedere volbloed Assassin minstens eens over heeft gefantaseerd om erop te klimmen. Het is bijna vreemd hoe het beklimmen van een metershoge Zeus of de iconische Akropolis, om er daarna weer met alle macht af te duiken, bijna rustgevend werkt. Het geeft me dan ook plezier om te mogen melden dat de idioot grote map van Assassin’s Creed Odyssey ermee bezaaid is en dat ik waarschijnlijk de server van Ubisoft al heb overbelast door bij iedere Leap of Faith een foto te schieten, editten en uploaden.

Even slikken en weer doorgaan

Toch is het wel zo dat Assassin’s Creed Odyssey, hoe hard deze ook begint af te wijken van de oorsprong, een Assassin’s Creed is die ik na (in mijn ogen) vele minder succesvolle edities weer een plekje in mijn hart kan geven. Ook al is Odyssey op meerdere vlakken echt niet perfect, het weet wat mij betreft wel de gameplay-elementen van nu te combineren met de vibe van toen. Sommige dingen zijn nu eenmaal een gemis - al zal ik glitchende geiten en suïcidale NPC’s echt nooit missen - maar wanneer je jezelf een beetje open minded opstelt en de veranderingen in de serie omarmt, ga je uiteindelijk zien dat Assassin’s Creed Odyssey je meer vertier gaat bieden dan je aanvankelijk had verwacht.

Ubisoft tracht met Odyssey zowel de huidige generatie te pleasen door uren aan gameplay en duizenden quests voor te schotelen, terwijl het de oude garde zoet probeert te houden met intrige en eeuwenoude complotten. De laatstgenoemde moet er helaas wel een stuk meer geduld voor hebben dan de ander, want na 35 uur heb ik nog steeds flauw benul hoe het hele Cult of the Kosmos-gebeuren tot een climax komt, maar ik heb zo’n gevoel dat we hier wel met een ‘mind is blown’ scenario te maken kunnen gaan krijgen. Of dat zo is… tja… ik merk het wel over een uurtje op vijftig.

Zeus sta me bij...