Review: Bloodborne PlayStation 4

Nog én klap en ik heb die rotzak die mij al vijf keer achter elkaar dood wist te maken! Maar ik heb ook niet veel meer, oh nee, snel wegduiken. Pfoei, dat was KNAL! Nee, waar kwam die vandaan? Ahhhhh, alweer dood? Potverdorie, nou ja, gelijk nog een keer proberen Waarom blijf ik zo vastberaden doorspelen?

From is nooit soft

From Software heeft weer een nieuw naar digitaal kunstwerkje gemaakt, genaamd Bloodborne. De titel geeft je al gelijk het gevoel dat het geen makkelijk ritje door gameland zal worden, en al in de eerste tien minuten is dat al gelijk erg duidelijk, wanneer je voor het eerst je zorgvuldig gemaakte character als een zielig hoopje ellende het stof ziet bijten. Dood numero 000000001. En reken er maar op dat vele sterftes zullen volgen: welkom in Yharnam, female dog! Wat is de reden waarom je daar loopt rond te neuzen? Geen idee, want het gaat er juist om dat je dat gaat uitzoeken in jouw queeste door het onbekende. Je weet niet wat er komt, noch waar het heen leidt. En dat is dus én van die dingen waarom je de game wilt blijven spelen: ouderwetse nieuwsgierigheid.

Sfeer vs. gameplay

Als ik het over iets al vaak gehad heb aangaande wat ik belangrijk vind in games, is het wel sfeer. Als een game heel fijn speelt, maar de sfeer is niks, dan zal ik het toch met moeite spelen. Andersom doe ik dan persoonlijk eerder. Zo is er zat mis met Rule of Rose, Knight's Contract en Murdered: Soul Suspect, maar de sfeer is dit in ieder geval bij die games niet. Het is dan ook én van de dingen die mij de From Software bittere pil games alsmaar weer doet doorspelen. Want als de sfeer mij niet zou bevallen, was ik echt niet bereid geweest hetzelfde stuk tien keer opnieuw te spelen. Hoe is dan deze sfeer in Bloodborne? Grimmig, grauw, gotisch, mysterieus en koud. Heerlijk dus. Behalve dat je af en toe het idee krijgt de infectie van het zieke Yharnam ook te krijgen Ach, wie houd ik voor de gek, dat vind ik nog steeds heerlijk.

Bleed, die, respawn, repeat

En herhaaldelijk hetzelfde stuk spelen is iets wat je bij Bloodborne ook gegarandeerd zult doen. Vaak wanneer pas een eindbaas (welke weer ongelooflijk gaaf en episch zijn) het stof hapt, krijg je een respawnpoint. Er zullen mensen zijn die dit nu lezen en denken: nou, ik ben toch aardig goed in games, dat zal wel meevallen. Geloof me, je zult de game eerder leuk vinden en accepteren wanneer je accepteert dat je vaak dood zult gaan. Heel vaak. Is dit erg? Bij mijn reviews van Demon's Souls, Dark Souls en Dark Souls II heb ik deze vraag ook gesteld, en telkens volmondig NEE! geroepen (getypt, maar van binnen riep ik, plus de CAPS LOCK suggereert een hoog volume). Bij Bloodborne is het ook een nee, maar ik zal heel eerlijk zeggen dat ik wel een paar op- en aanmerkingen heb deze keer.

Efteling met een plaagje erover

Ten eerste: zorg voor een tablet, puzzelboek of iets anders wat even kort vermaakt bij deze game. Elke keer als je doodgaat, mag je namelijk zoén veertig seconden wachten terwijl met koeienletters Bloodborne op je scherm staat. Dit ook nog eens ironisch genoeg (maar waarschijnlijk zeer opzettelijk) zonder allerhande roulerende tips and tricks, terwijl je daarom loopt te smeken bij deze game. Informatie over de wereld had ook geen kwaad gekund, maar nee, dat krijg je ook niet. Zeker bij bepaalde (lees: de meeste) stukken ga je heel vaak dood (het eerste stuk doet zich al gelijk voor na tien minuten spelen), en dan zit je echt wortel te schieten terwijl je je controller opeet in frustratie. Zodra de game klaar is met laden, voel je je weer net een kind voor het eerst in de Efteling: ohhhhhhh, wat mooi. Weliswaar in dit geval een grimmige Efteling, maar jullie snappen wat ik bedoel.

Sneller een bloedneus

De gameplay is verder nagenoeg precies hetzelfde als bij de Souls-games: pauzeren is niet mogelijk en sporadisch zit er een checkpoint vanuit waar je steeds kunt terugkeren. De game legt verder naast de basic controls helemaal niks uit, het is de bedoeling dat je zelf uitvogelt waar je het beste heen kunt en hoe je dit doet. De sfeer van Yharnam lijkt ook op die van de andere From Software-games, al is het meer een soort gotisch Britse stad. Het enige wat echt vrij anders is, is de gameplay. Deze is een stuk sneller en voelt minder log aan. Hierover had ik al veel gelezen en mijn verwachting was heel hoog, want ik houd van games die snelle intuïtieve controls hebben. Dat viel een beetje tegen.

BloodboR3

Ja, Bloodborne speelt sneller en vloeiender, wat ik persoonlijk een hele fijne verandering van pace vind, maar intuïtief vind ik het allesbehalve, want het blijft maar een typische besturing. Zeker als je daarvoor games hebt gespeeld als Dead Space 2 waarbij de controls superintuïtief en solide zijn, merk je dat dit toch echt niet is met Bloodborne. Het blijft overigens ook een raar lock-onsysteem met R3, wat ik heel vaak absoluut niet vind meewerken, vooral tegen grote groepen vijanden. Na een kwartiertje ronddabberen kom je ook al gelijk grote groepen tegen, dus dit is van begin af aan al een duidelijk te merken minpunt. Vooral ook omdat andere games (namelijk elke Westerse actiegame van de afgelopen acht jaar) allang hebben laten zien dat dit makkelijk beter kan.

Newborne stuff

Wanneer je die punten eenmaal gewend bent, speelt de game wel echt goed en vallen nog meer nieuwe elementen op. Elk wapen heeft een alternatieve functie, waardoor je op twee heel verschillende manieren kunt vechten ermee. Daarnaast heb je nu ook een boomstick, al is dat meer een afleider meestal dan dat je er echt wat aan hebt. Toch zorgt het voor tactisch heel anders vechten. Verder heb je zoals ik in de preview al liet weten ook chalice dungeons nu, welke je zelf min of meer random genereert met ingrediënten die je verzamelt. Echt heel erg boeiend zijn deze uiteindelijk niet, maar wel een leuke toevoeging. Dit gaat nog een tof staartje krijgen pas met updates en DLC, is mijn vermoeden, want het lijkt nu nog in zijn kinderschoenen te staan.