Bulwark: Falconeer Chronicles review - Indrukwekkend soloproject

We hebben de game al even mogen spelen tijdens onze trip naar gamescom, waarover je uitvoerig vertellen in onze Bulwark: Falconeer Chronicles gamescom preview, maar nu is het dan toch echt zover. Solo-ontwikkelaar, en tevens mede Nederlander, Tomas Sala heeft de laatste hand gelegd aan Bulwark: Falconeer Chronicles en spoedig kan iedereen helemaal loos met de game. Wie The Falconeer heeft gespeeld is inmiddels bekend met de wereld, maar er valt blijkbaar nog zoveel meer te ontdekken. Dit keer is het echter niet in dezelfde gameplayvorm, Bulwark: Falconeer Chronicles is namelijk een bijzonder creatieve citybuilder. Nieuwsgierig? Check dan nu onze volledige Bulwark: Falconeer Chronicles review!

Ets je eigen pad

Tomas Sala bracht nog geen paar jaar geleden een bijzonder vermakelijke game uit in de vorm van The Falconeer. Sala is echter een ontwikkelaar in hart en nieren en startte al snel een nieuw soloproject. De wereld van The Falconeer is namelijk een saga die meerdere verhalen gaat bevatten. Het tweede verhaal hierin is dus Bulwark: Falconeer Chronicles. In deze game bestuur je een Surveyor, wat een soort steampunk zeppelin is waarmee je vanuit een birds-eye-view de wereld kan overzien. Vanuit deze surveyor bouw je een nieuwe beschaving op, een beschaving die het moet zien te rooien op een verwoeste wereld nadat een ramp zich veertig jaar geleden heeft voltrokken. The Great Ursee is geen plek voor watjes, met zijn steile kliffen en eindeloze zee. Iedere game start met het stichten van een kolonie. Deze kolonie plaats je veelal in de buurt van een locatie waar je hout kunt verzamelen. Ja, er zit resourcemanagement in de game, maar niet per se op een manier die je verwacht van een city builder.

Bulwark: Falconeer Chronicles maakt namelijk geen gebruik van hordes aan grondstoffen. Het is je doel om een grondstof te bemachtigen en deze als het ware te laten stromen door je stad. Hout, Steen, IJzer en werklieden vormen de fundering, maar jij dient alles met elkaar in verbinding te brengen. Dat doe je bijzonder intuïtief, binnen no-time ben je namelijk in staat om een waanzinnig mooie wereld in elkaar te draaien. Sala werkt met een bijna niet bestaande UI, met slechts een paar drukken op de knop breng je torens, grondstofunits, havens en andere gebouwen met elkaar in verbinding of maak je deze groter en sterker. Dit zogeheten “Spoke” systeem zorgt ervoor dat je middels een cursor verschillende stappen kunt zetten. Trek je de cursor ver genoeg van de positie van een gebouw, dan plaats je een loopbrug en een toren. Zet je hem echter iets dichter bij de toren of basis, dan bouw je deze verder uit. Door een grote fundering rond een gebouw te plaatsen, krijg je weer de mogelijkheid om de toren of basis de hoogte in te bouwen. Het uiterlijk van het desbetreffende gebouw genereert zichzelf en lijkt voornamelijk een combinatie van een random element plus factie aansluiting te zijn. Er zijn echter meer manieren om de wereld te beïnvloeden.

Knielend ten onder of handelend vooruit

Deze game moet het echt hebben van zijn capaciteit om binnen een handomdraai een waanzinnige wereld in elkaar te draaien. In die wereld ga je regelmatig op verkenning, maar kom je ook in aanraking met andere facties. Groeit jouw factie, dan kan je gelijkgestemde steden opnemen in jouw kliek om zo het bevolkingsaantal op te krikken. Dit creëert vervolgens aanzien en zorgt ervoor dat kapiteins en generaals zich willen aansluiten bij jouw nederzetting. Generaals leveren nieuwe surveyors, verdedigingsstructuren of aanvalsopties/ manschappen op. Kapiteins zorgen er echter voor dat handelsroutes beveiligd worden en dat grondstoffen van punt A naar punt B vervoerd kunnen worden. Groei je echter snel en vorm je een gevaar voor anderen, dan kan er oorlog uitbreken. Wanneer je dit punt bereikt – en geloof ons, dat punt ga je bereiken – dan kan je ervoor kiezen om de andere facties te veroveren of om vrede te sluiten. Draait het echter uit op conflict, dan loop je het risico om verworven kapiteins en generaals van die desbetreffende factie te verliezen.

Het is een leuk spelletje van balans zoeken, want wat is nou een slimme zet en wanneer is genoeg ook daadwerkelijk genoeg? Dat is aan jou om uit te zoeken terwijl je de Great Ursee afstruint en zo nieuwe kapiteins werft, additionele nederzettingen verkrijgt, allianties sluit, nieuwe kolonies sticht en havens uitbouwt om zo de grondstoffen de wereld rond te krijgen.

Lekkere prijs voor een bitesized game

Bulwark: Falconeer Chronicles is zacht geprijsd. De game kost je slechts twee tientjes om in huis te halen, wat het sowieso al de moeite maakt om eens op te pakken. Is city building helemaal jouw ding, dan heb je aan deze game een absolute topper. Dat gezegd hebbende; er zijn wat kanttekeningen te plaatsen. De game kent drie scenario’s om je op weg te helpen, maar het meeste van de tijd stop je in de sandbox modus waarin je helemaal los kunt gaan. Dat is het echter ook wel en voor je het weet heb je eigenlijk alles wel gezien wat de game te bieden heeft. In een uur of vijf zitten wij bijvoorbeeld al – met uitzondering van één trophy – tegen de platinum aan. Daarnaast heeft het superhandige Spoke-systeem ook zijn nadelen. Een vergissing is namelijk snel gemaakt, gelukkig is anderzijds de correctie net zo snel verricht. Toch kan dat her en der wat irritatie opleveren gezien het de flow uit de game haalt.

Wat ons echter het meest dwarszit, is het gebrek aan een endgame. Urenlang ben je aan het ploeteren en plotsklaps stuiten we op een speciale missie waarin we een wonder kunnen veroveren. Loopt de missie goed, dan ben je in het bezit van het desbetreffende wonder en kan je deze plaatsen bij één van je de nederzettingen. Er is echter nul context omtrent wat je met dat ding moet doen en na nog een uur doorspelen, is er geen vijand, kapitein, generaal of wat dan ook te veroveren. Een echt doel is er niet en dat is heerlijk voor de bouwers onder ons, maar minder voor mensen die een doel nodig hebben om door te spelen.