Review: The Falconeer - Vliegen over niemandsland Xbox One

Als je mijn preview van The Falconeer hebt gelezen, dan weet je eigenlijk al voldoende. Veel van de zorgen die ik had, zijn verwerkelijkt geworden en ik ben sip nu. De trailers hadden echt mijn aandacht gegrepen en ik had zin om aan de slag te gaan met deze game op de Xbox Series X! Maar helaas mocht het toch niet zo uitpakken. Echter als je al hebt gespiekt naar mijn score, dan zie je ook dat het niet een dikke onvoldoende is. Soms had ik namelijk gewoon plezier met The Falconeer. Waar gaat het mis, maar waar schijnen die kleine zonnestraaltjes aan hoop door? Pak je zadel en je favoriete vogelsoort, want we gaan opstijgen met The Falconeer.

Too much water

IGN werd berucht met het kritiekpuntje dat ze een bepaalde Pokémon-game de beoordeling "too much water" gaven, oftewel te veel water. In The Falconeer is dit zonder ook maar een schrijntje sarcasme een serieus kritiekpunt. The Falconeer presenteert vol trots haar grote open wereld en het heeft echt wel zijn charme. De wereld is groot en doordat je perspectief in principe hetzelfde is als die van een valk, lijkt de wereld groots. Het moment dat je de lucht in schiet en naar beneden kijkt, dan voel je echt de schaal van deze game. Het is een mooi spektakel, maar niet foutloos. De wereld van The Falconeer is namelijk erg grijs, grauw en te identiek aan elkaar. Je ziet mijlenver alleen water en wat kale rotsen, met een opgebouwde gemeenschap hier en daar. Visueel is daarom The Falconeer indrukwekkend, maar tegelijkertijd ook gewoonweg saai.

Het verhaal van The Falconeer is verrassend diepgaand. Dit ga je de eerste uren echter niet merken. Het vertelt het verhaal niet zozeer op een hele efficiënte wijze, maar de lore die erachter bedacht is, maakt wel de extra stap om het interessant te maken. Het hele concept van de game is natuurlijk ontzettend uniek en ook één van de redenen waarom ik er graag mee aan de slag wilde gaan. Rondvliegen op een gigantische roofvogel in een vergane wereld? Tuurlijk heb je mijn interesse dan te pakken. Die interesse wordt echter ook meteen weer op de grond kapot gesmeten wanneer ik te maken kreeg met de NPC's. Deze figuren hebben mij zo hard laten lachen vaak met de voice-acting. Was dat de bedoeling? Was het de bedoeling dat de accenten zo extreem overdreven waren dat niemand ze meer serieus kan nemen? Ik heb geen idee, maar het verhaal van The Falconeer lijkt zichzelf dan weer wel heel serieus te nemen, wat een aparte mix is. Buiten het feit dat de lippen van de NPC's totaal niet overeen komen met wat ze vertellen, laat The Falconeer de bal hard vallen op dit gebied. Geen protagonist en geen interessante personages in een wereld die schreeuwt om meer structuur en duidelijkheid in de manier hoe het zijn verhaal presenteert.

Papegaaitje leef je nog

De dogfights in The Falconeer zijn niet indrukwekkend. Dit komt vooral omdat ik niet het gevoel kreeg dat mijn wapens ook directe impact hadden op mijn tegenstanders. Natuurlijk kwam er wel een leuk lichteffectje van af, maar daar hield het ook op. De dogfights voelden kunstmatig aan. De camera en controls tijdens deze gevechten voelen dan wel een stukje beter, maar dat ligt heel erg aan gewenning. In de eerste paar uur van The Falconeer was ik alleen maar aan het worstelen met de controller, maar gelukkig is dit een goed werkend systeem wat gewoon een beetje geduld van de speler vereist. Dat het fijn speelt, is op zich een goed punt, aangezien de impact al mist. Maar de combat mist nog iets cruciaals en dat zijn interessante vijanden.

Het hielp echter ook niet dat de piraten waar je tegen vecht gewoon vreselijk ongeïnspireerd zijn. Ze zien er precies hetzelfde uit als alle andere NPC's, maar dan met een ooglapje op, of een maskertje voor de mond. Coronaproof? Ja, dat wel. Maar niet bepaald een interessante factie om tegen te vechten. Ze schelden je uit tijdens de gevechten, maar die voicelines heb je binnen een paar minuten allemaal wel gehoord. Ze deden mij heel erg denken aan de Psycho's uit de Borderlands-serie. Het enige verschil was echter dat die gekken tenminste een presentatie konden maken en ook daadwerkelijk intimiderend en/of grappig over konden komen. De piraten missen dat scherpe randje en ik ben ze eerlijk gezegd waarschijnlijk na het schrijven van deze review al weer vergeten.

De screenshots zijn overgenomen van Steam