Review: Call of Duty: Black Ops 2 Xbox 360

Call of Duty is ondertussen toch wel de meest gehate gameserie te noemen, maar weet ondanks dat ieder jaar weer miljoenen exemplaren te verkopen. Vorig jaar konden we voor de derde keer aan de slag met de moderne oorlogsvoering, dit jaar moeten we het weer uitvechten in de jaren '80 en in de nabije toekomst. Black Ops II houdt hierbij niet te strak vast aan de ideale lijn, maar neemt risico's met een vernieuwde campagne en de voortzetting van de geliefde zombiemodus.

Keuzes

Het punt waarop Black Ops II het meest vernieuwd en meteen ook het verrassends is, is op singleplayervlak. Het boeiende verhaal draait om een familieband, een uit emoties handelende schurk en een trip langs de meest uiteenlopende locaties op de aardbol. Meer is er ook niet nodig om een geweldige ervaring te creëren. Black Ops II schotelt ons een van de vermakelijkste first person shooter campagnes voor van de laatste jaren, met bovendien een aantal vernieuwingen die minder in het oog springen dan ze eigenlijk zouden moeten.

Nieuw is namelijk dat je op bepaalde momenten in het verhaal keuzes mag of moet maken, wat het verloop van het verhaal zal beïnvloeden. Laat je een slechterik leven, of jaag je onmiddellijk een kogel door zijn hersenpan heen? Heb je iemand in leven gelaten, dan zou dit verderop nog wel eens zijn vruchten kunnen afwerpen. Een tweede keer spelen is voor het eerst relevant in de Call of Duty serie. Maar niet alleen deze keuzes, waarvan je vaak achteraf pas beseft dat je ze hebt gemaakt, spelen een grote rol in de replaywaarde van deze tweede versie van Black Ops, ook de individuele set pieces en missiestructuur zetten aan tot een tweede doorloop. Zo is een missie nooit te lang, wordt je op de juiste momenten in een voertuig geplaatst en wordt het tempo na een hectische shootout op een heerlijke manier verlaagd.

Natuurlijk blijft het een korte reis, maar wel een intense en eentje die je bij zal blijven. Hoewel het overschot aan uitschieters echte memorabele momenten doet afvlakken, zijn het vooral de decors die in je achterhoofd zullen blijven rondspelen. Zo kom je bijvoorbeeld in een drukke discotheek, een levendige jungle, het zanderige Midden-Oosten en een schitterende drijvende stad. Ieder schouwspel verschilt compleet van het vorige, dus aan afwisseling geen gebrek. Als aanvulling op deze afwisseling zijn er nu ook een handjevol Strike Force missies te spelen. Dit houdt in dat je bijvoorbeeld een basis moet verdedigen of juist een person of interest moet redden. Het aparte hierbij is dat deze missies zich presenteren als een soort real time strategy game, waarbij je het slagveld van boven kunt zien en je manschappen opdrachten kunt geven. Toch zul je uiteindelijk merken dat het veel gunstiger en bovendien leuker is om in de huid van een soldaat of robot te kruipen en handmatig de vijand een kopje kleiner te maken. Deze missies tillen Black Ops II niet naar een hoger niveau, maar zijn een leuke aanvulling dan wel afwisseling op het missiepakket dat sowieso al als een huis staat.

Spawnpoints en campers

Naast de zeer vermakelijke campagne, is het natuurlijk de multiplayermodus waarmee Black Ops II gamers maandenlang zal moeten bezighouden. Deze verschilt niet zo bar veel van eerdere edities, hoewel het nieuwe systeem van het samenstellen van je uitrusting anders zou doen vermoeden. Je krijgt nu namelijk tien punten die je kunt verdelen over je wapens, attachments, perks en granaten. Iedere individuele keuze telt als een enkel punt, of het nou gaat om een assault rifle of de Engineer perk. Hierdoor wordt het samenstellen van een moordende uitrusting dynamischer, vergt het wellicht enige oefening om de perfecte balans te vinden, maar komt alles uiteindelijk toch op hetzelfde neer. Daarnaast heten de kill streaks nu score streaks en zijn deze, zoals de naam al doet vermoeden, nu gebaseerd op punten en dus niet alleen meer op kills. Dit is vooral handig in objective based modes, al lijkt de balans hierdoor iets te wankelen. Ook wordt het onderscheid tussen aanvallende of verdedigende beloningen niet langer gemaakt, waardoor combineren weer mogelijk is.

Daarnaast zijn er een aantal nieuwe opties, waarvan vooral League Play in de spotlight wordt geplaatst. Hier wordt je, eventueel met je vrienden, in een league geplaatst met spelers van ongeveer hetzelfde niveau als jij, om je zo op te werken naar hogere leagues. Het grote verschil met normale matches is naast het gelijkwaardige niveau van je tegenstanders het feit dat je al vanaf het begin de beschikking hebt over alle wapens en gadgets. Hierdoor heeft niemand een nadeel als ze slechts level 10 zijn en de rest al rond de 40 zit en bovendien brengt dit veel meer tactiek met zich mee. Toch lijkt deze modus nog niet heel populair, aangezien het vrij lang duurt voordat je in een game wordt gedropt en ook het totale aantal spelers is in deze modus vooralsnog aan de lage kant. Wellicht ontwikkelt dit zich nog, want momenteel zie ik mezelf toch vaak weer teruggaan naar de traditionele aanpak, gewoon omdat het sneller en vertrouwder is.

Qua wapens is er een leuke combinatie te vinden. Enerzijds is er het wat gedateerde strijdtuig en aan de andere kant het arsenaal van de toekomst. Verwacht geen plasma rifles, maar gewoon iets geavanceerdere mogelijkheden. Ook qua maps is het gevarieerd. Hoewel echt grote maps ontbreken, kent ieder strijdtoneel zijn eigen kleurenpallet, waardoor ieder slagveld weer anders aanvoelt. De grootte van de maps brengt echter wel enige problemen met zich mee. Vooral de allerkleinste, zoals Hijacked, wat zich afspeelt op een boot, hebben last van tergende spawn points. Zo zal het meer dan eens voorkomen dat je binnen enkele seconden nadat je gespawnd bent al door je kop wordt geknald, omdat iemand in een hoekje op je zit te wachten. Ook zijn de maps drukker dan ooit, waardoor er altijd iemand van de andere kant kan komen dan waar je op dat moment je vizier op hebt gericht, wat je hart op ieder moment als een gek zal laten bonzen, maar ook een platform is voor campers. De spawn points kunnen we de ontwikkelaar wel degelijk aanrekenen, de campers zullen door de spelers zelf tot de orde moeten worden geroepen.

Leuk is dat ontwikkelaar Treyarch heeft besloten om spelers die prestigen (als dat ondertussen al een Nederlands woord is) eindelijk eens echt te belonen. Je verliest nu niet meer alles wat je hebt opgebouwd, maar hebt de keuze tussen een aantal welkome opties. Wat deze opties zijn is natuurlijk aan de speler om te ontdekken, maar leuker dan het resetten van je gehele geschiedenis, dat zijn ze zeker. Tot slot is er niet heel veel veranderd aan de modes, maar zijn alle vertrouwde modi, inclusief Kill Confirmed uit Modern Warfare 3, weer terug. Ook een aantal partygames, zoals One in the Chamber, waarbij iedereen slechts beschikt over een enkele kogel en je er pas meer ontvangt na het afslachten van een tegenstander, zijn weer van de partij en zijn zeer leuk ter afwisseling.

Die already

Afsluitend moet de zombiemodus ook nog even genoemd worden, al heeft deze een mindere transformatie ondergaan dan vooraf werd gehoopt. In TranZit rijdt er een bus tussen verschillende haltes, waarin spelers plaats kunnen nemen om zich veilig naar het volgende slagveld te verplaatsen, maar echt indrukwekkend is deze busreis niet. Met in totaal slechts drie locaties blijft het aanbod wat aan de karige kant en hoewel er naast TranZit gekozen kan worden voor een modus waarin twee teams van vier strijden om het langst te overleven en de vertrouwde survival optie, blijft het echte vuurwerk uit. Speel je met drie vrienden, dan valt er veel plezier uit te halen. Speel je echter met minder teamgenoten, mensen die niet in teamverband willen spelen of speel je alleen, dan is de zombiemodus niet relevant.