Review: Call of Duty: Black Ops 4 PlayStation 4

Activision en Treyarch maken al jaren (zoals bekend) de shooter Call of Duty en diens verschillende uitvoeringen. In een ver verleden heb ik Modern Warfare, Modern Warfare 2 en het eerste deel uit de Black Ops-serie aangeschaft en intensief gespeeld. De laatste jaren heb ik geen Call of Duty-game aangeraakt en werd ik ook een beetje moe van de herhaalde formule. Tenminste, ik heb geen zin om elk jaar zeventig euro neer te tellen voor een game die steeds hetzelfde trucje herhaalt. Ik heb dus alle supersuits en superjumps gemist, maar daar was niet veel aan volgens de fans (al was ik best nieuwsgierig). Ik ga dus weer instappen bij het vierde deel in de Black Ops-serie en hoop dat Treyarch mij van mijn sokken blaast.

Where are my stories?

Een van de nieuwtjes die mij minder enthousiast maakten, was het ontbreken van de Solo Campaign. Ik ben waarschijnlijk één van de weinigen, maar ik speelde dat gedeelte altijd. Ten eerste om even aan de controls te wennen en ten tweede om de speelwereld te verkennen. Meestal waren die korte campaigns vermakelijk ondanks hun overdreven verhaallijnen en plot twists, maar helaas heeft Treyarch niet de tijd genomen om dit te verwezenlijken. De game is puur voor de online shooter die-hards. Je kunt naast de tutorial kiezen uit de Online-modus, Zombie-modus en Blackout-modus.

In de online multiplayer kun je kiezen uit tien verschillende klassen waaronder een Breacher, Demolition Expert, Healer en Nomad. Ieder met zijn eigen speciale wapens en gadgets zoals een vlammenwerper, hook shot, hond, stormram en nog veel meer. Dit geeft de speler wat meer mogelijkheden en de game wat verdieping. Elke klasse heeft zijn eigen korte tutorial waar je je nieuwe speciale wapens en gadgets kunt uitproberen. Eerst onder begeleiding en dan mag je het meteen in praktijk toepassen. Ook vertellen ze je iets over de achtergrond van de tien personages. Dit is geen story modus, maar was een leuke toevoeging en gaf iets meer invulling.

Same formula, same fun?

In de online modus is de gameplay bekend: je richt, schiet, zoekt dekking, herlaadt en zo verder. Als je ondertussen niet dood gaat en genoeg kills hebt opgespaard, kun je gebruikmaken van de killstreaks. Zo is het mogelijk om een aanvalshelikopter, een UAV en andere hulpmiddelen op te roepen die je helpen bij het uitroeien van de vijand. Dit zat ook in de eerdere delen en blijft een lekkere beloning. Ik heb geen overdreven killstreaks gezien, maar dat kan komen omdat ik niet genoeg kills heb kunnen verzamelen. Wat wel anders is dan bij de voorgaande delen, is dat je niet meer automatisch herstelt van verwondingen, maar dit zelf moet activeren met de L1 knop. Na het gebruik moet je een tijdje wachten, voordat je er opnieuw gebruik van kunt maken. Dit geeft een extra dimensie aan de gameplay en zorgt ervoor dat spelers niet meer als een bezetene ergens doorheen stormen om vervolgens even te wachten en dan verder te kunnen stormen. Zo worden die gasten verplicht om voorzichtiger en meer tactisch te spelen.

Je hebt de keuze uit veertien verschillende maps om je op uit te leven. Er zijn vier klassieke maps uit de eerdere delen. Jungle, Summit en Firing Range uit de eerste Black Ops en Slums uit het tweede deel. Daarnaast worden tien nieuwe velden geïntroduceerd: Arsenal, Contraband, Frequency, Gridlock, Hacienda, Icebreaker, Militia, Morocco, Payload en Seaside. De diversiteit van de locaties zorgt voor afwisselde gameplay. Ook duurde het wat langer voordat ik de maps een beetje uit mijn hoofd kende. Nuketown is de map die in alle delen voorkomt en is één van mijn favorieten, maar helaas is deze pas volgende maand beschikbaar. Ondanks het gemis van de Solo Campaign werd ik toch weer in de online multiplayer gezogen. Het is zeer vermakelijk om met je team (ook met allemaal onbekenden) gezamenlijk een doel te bereiken.

Gelukkig zijn er in de maps verschillende dingen te doen. Je kunt kiezen uit Control, Domination, Free for All, Hardpoint, Heist, Kill Confirmed, Search and Destroy en natuurlijk Team Deathmatch. Voor mij is in principe alles een Team Deathmatch, maar juist de modi met extra doelen maken die velden het leukst. Team Deathmatch is dus ook mijn minst favoriete en Free for All is misschien te confronterend (lees te pijnlijk), maar alle andere zijn zeer leuk om te spelen. Ik kon zelfs een kleine ‘Yes’ niet onderdrukken toen we na een achterstand van nul-twee terug konden komen met een drie-twee overwinning. Ook geeft het veel voldoening om de camper die jou steeds van ver kapot schiet, proberen te lokaliseren en hem te straffen voor zijn zonde. Tevens is het weer fijn om als vanouds met het Pick 10 systeem je personage aan te passen aan je eigen speelstijl. Je kunt je attachements, granaten, uitrusting en perks naar je persoonlijke voorkeur inrichten. Daarnaast is er een gear option die passieve boosts geeft.

Zombies ate my fun or did they?

Ik heb in de voorgaande delen de zombie-modi aardig grijs gespeeld. Online met vrienden of onbekenden een hele horde decimeren was tot op zekere hoogte zeer intensief en leuk om te doen. Het gene wat me op den duur begon te vervelen, was dat er geen echt doel was. Je werd in een veld gedropt en dan kwamen er zombies. Zo ver ik weet, was er geen uitweg en elke nieuwe stage had meer zombies die steeds sterker werden. Natuurlijk kon je verschillende wapens kopen die je konden helpen bij het vernietigen van je belagers. En met wat omzwervingen waren deze ook te upgraden en dan was het eigenlijk een endurance match. Het gaf wel echt het desperate gevoel van een zombie-uitbraak, maar begon op den duur te vervelen. Begrijp me niet verkeerd, sinds Resident Evil ben ik helemaal down met zombies. Het is echter ook bevredigend om de mogelijkheid te hebben om te ontsnappen of deels te begrijpen waarom dit is gebeurd.

Tot mijn verbazing hebben de zombievelden in dit deel wel een doel en een uitweg. Dat maakt de zombie-modus voor mij een stuk interessanter. In deze versie krijg je toegang tot drie verschillende velden met ieder een eigen setting en verhaal. XI speelt zich af in een Colosseum in het Oude Rome waar je met de Chaos crew probeert te overleven. Je begint in het arenagedeelte en probeert de tempel eronder te verkennen en zijn geheimen te ontdekken. In de Voyage of Despair zit je met de Chaos crew vast op de RMS Titanic. De nauwe gangen maken het lastig om langs de zombies te manoeuvreren. Daarom zijn er warppunten waardoor je even de ruimte krijgt. Blood of the Dead is een remake van Mob of the Dead uit Black Ops 2 en vindt plaats in de Alcatraz Federal Penitentiary. Je neemt het met de Primis crew op tegen de hordes in de aangepaste versie van de map.

De velden zien er geweldig uit, zijn aardig groot, zitten vol met easter eggs en hebben genoeg geheimen om je een tijd bezig te houden. Als je eenmaal lekker op dreef bent, verwacht dan wel dat je een aantal uur kwijt bent aan een goede run. Op level veertig besloop het oude gevoel mij echter weer, maar in dit geval komt dat omdat ik nog niet genoeg heb gespeeld om de geheimen van de velden te doorgronden. Als het goed is, heb ik bij deze versie wel redenen om terug te keren naar de zombie hel en dat is een leuk vooruitzicht. Het is trouwens prettig dat je kunt kiezen uit verschillende perks en deze kunt aanpassen naar je speelstijl. Ook kun je de game beginnen met betere wapens zodra je een hoger level bereikt.

Blacking Out is fun

De nieuwe modus Black Out is een welkome uitbreiding in het Call of Duty-universum. Zeker met de populariteit van de Battle Royale games van de laatste tijd. In de nieuwe modus zitten klassieke wapens, uitrusting en personages uit eerdere delen. Daarnaast kun je ook zombies tegenkomen en zijn er voertuigen te gebruiken. Je kunt te land, ter zee en in de lucht je tegenstanders te grazen nemen om de eerste positie te bereiken. Dit vind ik een goede toevoeging aan de game. Daarbij is het een primeur dat we achter een vliegknuppel of stuur kruipen in een multiplayer-setting. Het is even wennen, maar zeker een ervaring om dit in de game te kunnen doen. Al ga ik nooit een Rode Baron worden in de lucht. De druk om nummer één te worden, wordt groter naarmate je steeds verder komt en maakt het soms heel spannend. Helaas gaat het nog heel lang duren voordat ik een hele hoge positie ga halen in de ranking.