Daemon X Machina Titanic Scion review - Een chaotische stap in de goede richting

Daemon X Machina verscheen in 2019 exclusief op de Nintendo Switch en kreeg gemengde reviews. De mech-actiongame wist indruk te maken met zijn stijl en snelle gameplay, maar kampte met problemen zoals een tegenvallend verhaal en technische haperingen. Nu, zes jaar later, is de franchise terug met een vervolg: Titanic Scion. Dit tweede deel belooft grootschaligere gevechten, meer diepgang en een verfijning van het concept dat de eerste game introduceerde. Ik dook erin en verruilde mijn dagelijkse leven voor een wereld vol immortals, futuristische Iron Man-achtige suits en mysterieuze intriges die wachten om ontrafeld te worden.

De wereld letterlijk en figuurlijk binnenvallen

De game begint met het maken van je personage en ik moet toegeven dat ik daar aardig wat tijd in heb gestoken. Je kunt kiezen uit haarstijlen, gezichtsvormen, ogen, monden en neuzen, waardoor je veel vrijheid hebt om je eigen avatar te creëren. Jammer genoeg steekt dit af tegen de beperkte kledingopties: er zijn slechts drie outfits beschikbaar. Hoewel de kleuren volledig aanpasbaar zijn en de stijlen goed passen binnen de wereld, had ik graag meer variatie gezien of de mogelijkheid om elementen van outfits te combineren.

Na het maken van je personage barst de actie meteen los. Je begint als gevangene van professor Savvy, die op je wil experimenteren omdat je een Outer bent. Dit is een individu dat is blootgesteld aan de mysterieuze Femto-energie en daardoor over unieke krachten beschikt. Gelukkig komt je vriend Nerve te hulp. Tijdens de ontsnapping offert hij zichzelf op door een gigantische robot te tackelen, zodat jij kunt ontsnappen. Je probeert hem nog te redden, maar wordt neergeslagen en belandt op een planeet waar je de rebellengroep de Reclaimers ontmoet. Eerst vertrouwen ze je niet, maar toch krijg je vrijwel direct toegang tot hun basis en sluiten ze een verbond met je om Nerve te redden en Outer sovereign Axiom te stoppen.

Het uitgangspunt van het verhaal is sterk: iemand redden die zijn vrijheid voor jou heeft opgeofferd is een overtuigende motivatie. Toch voelt het in Titanic Scion meer als een bijzaak. De nadruk ligt nauwelijks op het verhaal, waardoor personages oppervlakkig blijven. Zo laten Angel en Ash van de Reclaimers bij je introductie duidelijk merken dat ze je niet vertrouwen, maar mag je hun basis toch zonder moeite gebruiken. Dit soort inconsistenties halen je uit de ervaring. Hoeveel sterker was het geweest als je pas na een eerste missie toegang had gekregen? Dat zou niet alleen logischer zijn – Outers staan immers bekend om hun gewelddadige reputatie – maar ook meer betrokkenheid creëren. Spelers hadden dan de kans gekregen om de open wereld te verkennen en zich eerst te bewijzen, voordat ze volledig werden toegelaten tot de Reclaimers.

Geen reusachtige mechs meer?

In het eerste deel bestuurde je gigantische mechs waarmee je het opnam tegen immortals, gemuteerde monsters en andere vijanden. In Titanic Scion zijn deze grotendeels vervangen door kleinere pakken die meer lijken op de Iron Man-suits uit de Marvel-films. Ze zijn minder indrukwekkend van formaat, maar bieden meer ruimte voor personalisatie en upgrades. Het is nog steeds mogelijk om tijdelijk in een grote mech te veranderen als power-up, maar het grootste deel van de game speel je in je reguliere suit. Hoewel het jammer is dat je niet continu een reusachtige mech bestuurt, voelt de nieuwe aanpak veelzijdiger door de uitgebreide customization-opties.

Qua prestaties draait de game over het algemeen soepel, al zijn er soms kleine haperingen bij het laden van werelden. Het duurt ook even voordat gebieden inladen, vooral als je fast travel gebruikt hebt. Dan moet je vaak even in de bunker wachten totdat de deuren opengaan en je naar buiten kan. Grafisch oogt de stijl wat gedateerd en de animaties werken dat helaas niet weg. Vooral in cutscenes valt dit op: personages praten vaak met een open mond die nauwelijks synchroon loopt met de voice-acting. Hierdoor word je soms uit de beleving gehaald.

Chaotische maar leuke combat

Wie houdt van actievolle combat komt in Titanic Scion prima aan zijn trekken. Er is een grote variatie aan wapens beschikbaar, van zwaarden tot pistolen en lasers. Verspreid over de wereld vind je ook voertuigen met hun eigen wapens, wat zorgt voor extra mogelijkheden. De luchtgevechten vormen wel een struikelblok. Jij en je tegenstanders kunnen elkaar in de lucht bevechten, maar doordat zowel jij als vijanden dezelfde boosts gebruiken, raakt de lock-on regelmatig de draad kwijt. Je moet dan hectisch de camera bijsturen om de vijand terug te vinden. Met oefening is dit te leren, maar het blijft een onnodige frustratie.

De toevoeging van een open wereld maakt veel goed. Verkennen voelt heerlijk, zeker wanneer je tijdens een missie een gigantische immortal tegenkomt die je compleet verpulvert en je noodgedwongen om hulp moet vragen. Toch voelt de wereld soms leeg en zijn de sidequests te repetitief. Ze bestaan meestal uit simpele opdrachten zoals “ga naar locatie X, versla de vijanden en klaar”. Meer variatie had de wereld levendiger gemaakt en spelers beter gemotiveerd om sidequests te doen. Een sterke toevoeging is het systeem waarbij je DNA van immortals kunt verzamelen en combineren met je eigen personage. Dit levert krachtige voordelen op zoals hogere snelheid, extra gezondheid of immuniteit tegen status-effecten zoals vergif. Wel verandert dit soms ook het uiterlijk van je personage en kost het geld om die veranderingen weer ongedaan te maken. Dit mechanisme voegt veel diepgang toe en maakt iedere build uniek.