Funko Fusion review - Voor wie is deze game

Wellicht wisten jullie dit al, maar hier bij Gameliner zijn we gek op verzamelen. Ook mijn kasten staan vol met prularia en een groot deel daarvan bestaat uit de welbekende Funko Pops. Love it or hate it, Funko’s zijn populair en ook ik zie de charme van deze collectibles in. Stiekem keek ik dan ook wel een beetje uit naar Funko Fusion, een Traveller's Tales-achtige LEGO-game, maar dan met oversized hoofden in een breed spectrum van franchises. Bij het opstarten bekroop mij echter al direct het gevoel dat dit geen soepele rit ging worden en al spelenderwijs werd dat onderbuikgevoel realiteit. Nee, Funko Fusion is geen leuke game. Dat is op zich prima, maar ik vraag mij ook nog eens af voor wie deze game nou eigenlijk bedoeld is. Laten we niet langer om de hete brei heen dansen, dit is immers een Funko Fusion recensie. Buckle up, want we nemen geen blad voor de mond in deze Funko Fusion review!

Wat als LEGO een shooter zou zijn?

Bij het opstarten van Funko Fusion zien we hoe Funko mascotte Freddy een kwaadaardige twin (Eddy) krijgt. Deze evil mastermind neemt een zevental franchises over en stort diens werelden in chaos. Het doel is om eerder dan Eddy een x aantal kronen te verzamelen om zo een einde te maken aan Eddy’s snode plan. Tenminste, dat denk ik, want het narratief van Funko Fusion steekt zo belabberd in elkaar, dat ik er eigenlijk geen touw aan vast kan knopen. Afijn, die kronen verzamelen we dus in zeven franchises, bestaan uit een aantal hoofdstukken per franchise. We reizen af naar de storylines van Scott Pilgrim vs. The World, The Thing, The Umbrella Academy, Battlestar Galactica, Hot Fuzz, Jurassic Park en Masters of the Universe. Een aparte keuze, ik kan mij namelijk niet voorstellen dat een Millenial- of Gen Z-gamer zit te wachten op Battlestar Galactica, John Carpenter’s The Thing of Hot Fuzz.

Wat betreft gameplay kunnen we Funko Fusion het beste vergelijken met bijvoorbeeld een LEGO Star Wars: The Skywalker Saga. Neem wat iconische filmpersonages, maak deze verzamelbaar, breek werelden op in vijf chapters en gooi deze chapters vol verzamelbare objecten. Maak je dingen kapot, dan verdien je vinyl (studs), in ieder level zijn er een aantal zilveren kronen (mini-kits) te verzamelen en verzamel je daar genoeg van, dan speel je een nieuw personage uit die wereld vrij. Die kronen verdien je door kleine puzzeltjes te voltooien, maar daar stopt de vergelijking ook wel een beetje. Funko Fusion is namelijk eerder een third person shooter, dan een simpele hack and slasher. Ieder personage beschikt over eigen melee- en schietwapens, maar lijken in de kern eigenlijk exact op elkaar. Power ups en recovery items zijn aanzienlijk schaarser en de gameplay is aanzienlijk lastiger. Dat schieten werkt overigens prima, de geweren bieden namelijk iets meer variatie. But wait, in een third person shooter kijken we tijdens het aimen over de schouder. Niet heel handig dat een Funko hoofd dan ongeveer de helft van het scherm opvreet…

Voor wie is Funko Fusion in hemelsnaam gemaakt?

Vroeg in de game popt direct de vraag “Voor wie is Funko Fusion in hemelsnaam gemaakt?” op. De game bevat namelijk franchises zoals Hot Fuzz, Masters of the Universe en Battlestar Galactica. Leuke franchises, maar voornamelijk gericht op de volwassen doelgroep. De manier van storytelling is echter weer op een jonger publiek gericht en ook de repetitieve gameplay sluit daar goed op aan. Volwassenen gaan de game dus eenvoudig vinden, terwijl de jongere doelgroep geen feeling heeft voor de franchises. Daarnaast bevat een flink aantal smeltende hoofden, vrij grafische monsters en flink wat actie, de game bevat dus elementen die wellicht veel te eng zijn voor de jongere doelgroep. Daardoor belandt Funko Fusion in het bakje leuk voor niemand.

Als dat het enige minpunt was geweest, dan was dat nog prima geweest. De storytelling is echter beroerd, de begeleiding is nergens te bekennen (zo liep ik vrijwel constant rond zonder een idee te hebben van wat ik moest doen), de framerate is op momenten om te janken en de gameplay is repetitief. Voorbeeld, je loopt ergens nietsvermoedend op af, het scherm wordt zwart, er speelt een cutscene (waarbij de audio glitched) af, het scherm wordt weer zwart en je loopt weer verder. Ik snap er werkelijk helemaal niets van. Ook op het gebied van puzzels voor de main goal trok ik op een gegeven moment de haren uit m’n kop. In de Masters of the Universe-wereld moet je bijvoorbeeld gebruikmaken van portals. Nu is er een puzzel waarbij je in rap tempo vier switches moet overhalen om zo een force field uit te schakelen. Dit luistert echter zo nauw, dat ik de puzzel ongeveer vijftig keer heb moeten doen. Geen grap!

Toch wat pluspuntjes

Nu haal ik er geen genoegen uit om een game zoals Funko Fusion volledig af te branden. Laten we daarom afsluiten met een positieve noot. Funko Fusion ziet er goed uit. De vinyl figuren lijken spreken op diens geboxte broeders en ook de werelden zijn niet afschuwelijk om aan te gluren. Ook de audio is opgemaakt uit gelicenseerde tracks wat enorm bijdraagt aan de sfeer. Wat betreft collectibles mogen we ook niet klagen. Er zijn namelijk Funko’s uit andere franchises te vinden. Zo stuitte ik plots op een Funko van Mega Man, die ik vervolgens kon ontgrendelen. Daar stopt de positieve noot echter wel, want ook nu erger ik me aan de franchises die zijn gebruikt terwijl er zoveel toffe andere franchises te vinden zijn. Sterker nog, vrijwel alle cameo's die je in de game kunt ontgrendelen zijn leuker dan de main arcs. Noem het een kwestie van smaak, maar Five Nights a t Freddy's, Mega Man en The Walking Dead lenen zich een stuk beter voor dit soort games.