Review: Heavy Rain PlayStation 4

Persoonlijk ben ik niet van High Definition remakes van oude games. Soms kan het erg geslaagd zijn, maar vaak wil het niet erg goed lukken. Oude games opkalefateren om wat extra inkomsten te genereren, bah. Toch kan het wel interessant zijn, vooral om een nieuwere generatie te benaderen of juist voor hen die de game nog niet eerder gezien of gespeeld hebben. Het laatste geval is voor mij van toepassing, ik heb namelijk de game nog niet eerder gespeeld en dit is tevens mijn eerste ervaring met de PlayStation 4. Een dubbele ontmaagding. Geslaagd of niet? We gaan het zien.

Heavy Rain

Heavy Rain vertelt het verhaal van de Origami Killer, een kindermoordenaar die het voorzien heeft op kleine jongens tussen de negen en dertien jaar. Nadat een jongen is ontvoerd op klaarlichte dag en op een openbare, drukke plaats, brengt de Origami Killer hem naar een verlaten plek en dumpt de jongen in een put. De put vult zich, naarmate de regen aanhoudt, met regenwater en zorgt ervoor dat het jongetje uiteindelijk verdrinkt, waarna vervolgens de moordenaar het jongetje openbaar tentoonstelt en daarbij een origami-figuur in zijn hand en een orchidee op zijn borst legt. Een verhaal om werkelijk de rillingen van te krijgen, terwijl het tegelijkertijd bijzonder intrigerend is.

De game volgt vier personen: Ethan, Madison, Norman en Scott. Die elk een apart belangen heeft in de Origami Killer-zaak. De zoon van Ethan is ontvoerd door de Origami Killer en daaromheen buigt de game zich, hoe het verhaal vordert kan en wil ik niet zeggen. Dat moet je puur ervaren.

Filmgame of gamefilm

Heavy Rain is net even anders ingedeeld dan de meeste games. In plaats van dat je als gamer alle stappen bepaald en het verhaal bespeeld, beleef en volg je in Heavy Rain het verhaal. In wezen beleef je de game als een film, het script is bepaald, maar toch ook weer niet. Heavy Rain laat je keuzes maken, keuzes die effect hebben op het vervolg van de game en daarbij ook het lot van de personages. Je leeft mee met ieder personage en dit weerhoudt je er van om zomaar een keuze te maken. Het gevoel dat alles wat je doet echt telt, is iets wat ik niet vaak in een game heb beleefd. Filmgame of gamefilm" De benaming maakt eigenlijk ook niet uit, het is gewoon een beleving.

Ervaringen

In de vorige twee alinea's moet misschien al zijn opgevallen dat ik ze beiden eindig met ervaren en beleven. Dat is precies waar deze game om draait. Het ervaren en beleven zit in het realisme van de game. Naast het feit dat de game er werkelijk waar gelikt uitziet, zijn de vloeiende bewegingen van de personages en eigenlijk de dagelijkse dingen vanuit de game die het hem doen. In den beginne beleef je het dagelijkse leven van Ethan. Ethan is een architect en zijn zoontje Jason is jarig. Door eigenlijk heel simpel zijn dag te beleven en de gewone dingen als douchen uit te voeren, krijg je een band met het personage. Niet per se omdat hij onder de douche staat, maar omdat je inzage krijgt in zijn leven. Een vrij simpele maar eigenlijk heel goede manier om je in te leven in het geheel. Dit hebben ze voor elk van de vier personages doorgetrokken wat resulteert in een echte band met de hoofdrolspelers.

Alternatief

Keuzes, daar heb ik het eerder over gehad. De game zit vol met keuzes. Door middel van interactieve controls te tonen op het scherm, die overigens soms behoorlijk in de weg zitten, bepaal je het verhaal. Er is daadwerkelijk de mogelijkheid om bepaalde acties verkeerd of zelfs helemaal niet uit te voeren, waarna het verhaal zich daarop aanpast. Quick Time Events, dat is de mooie benaming voor deze manier van controleren. Hoewel ik eerder het idee had dat de keuzes niet bepaald een gevolg hadden, merk je dit later in de game wel. Er missen stukken of informatie die je nodig hebt en kan er als gevolg voor zorgen dat het einde van de game niet loopt zoals verwacht. Een heerlijk idee om invloed te hebben op een game.