Review: Killing Floor 2 PlayStation 4

De eerste Killing Floor-game heb ik vroeger op de pc weleens gespeeld. Een pittige 'zombie' surivalgame, waarin samenwerking cruciaal is. Vandaag de dag stikt het van de 'wave based' survival-games en zombies maken vaak onderdeel uit van het knalvoer. Nu is het tijd om Killing Floor 2 voor de PlayStation 4 onder handen te nemen. De zombie (of eigenlijk Zed in Killing Floor 2) blijft een type vijand die het geluk hormoon in mij los maakt. De bèta speelde ik al grijs, staat de volledige game zijn mannetje tussen al die soortgelijke games? Tijd om die vraag voor zowel mijzelf als voor jullie te beantwoorden.

Ouderwets knalwerk

Een verhaal? Als dat er al was, dan heb ik dit niet opgemerkt. Geeft ook niet, want Killing Floor 2 wil ook geen mooi verhaal brengen, maar gewoon ouderwets knalwerk. De volledige game brengt twaalf maps met zich mee. Wil je even oefenen? Dan kun je eerst met de basic training aan de slag, handig als je even de besturing wilt leren kennen. Daarna kun je je skills testen in de solo offline modus, of je springt gelijk in het diepe en gaat online. Wat wel tof is, is dat je ook solo XP verdient, die je ook meeneemt naar de multiplayer.

Of je nou solo speelt of online, er is altijd een keuzemogelijkheid uit vier moeilijkheidsgraden, dit zijn welteverstaan: normal, hard, suicidal en hell on earth. Daarnaast kun je kiezen uit een kort potje (4 waves), een medium potje (7 waves) of een lang potje (10 waves). Je kan vervolgens een karakter kiezen, deze customizen en vervolgens kies je een perk. De perks zijn eigenlijk classes, zoals een: commando, survivalist, medic, swat of gunslinger. Dit is slechts een greep uit de tien perks waaruit je kunt kiezen. Erg tof is het level systeem, dat voor elke perk tot maximaal 25 levels is te laten stijgen. Voor elke vijf levels krijg je extra's voor je gekozen perk (karakter). Denk aan sneller herladen, extra munitie of armor, of zelfs het plaatsen van vallen.

Tijdens de waves komen er allerlei Zeds op je af (diverse monsters, waaronder een soort zombies), die je van je af moet zien te knallen. Wanneer de wave voorbij is, heb je een minuut de tijd om naar een wapenpunt te rennen. Hier kun je je verdiende 'Dosh' (zo heet het geld in de game) besteden aan bijvoorbeeld: nieuwe wapens, granaten en armor. Of je kunt de munitie van je huidige wapen aanvullen. Je kunt ook wapens die je niet gebruikt verkopen voor wat extra Dosh. Dat je maar een minuut hebt, draagt bij aan de constante spanning. Ook komt er zo een snufje tactiek bij kijken. Welke wapens verkoop ik, of hou ik ze juist allemaal? Je moet in 'n minuut de juiste beslissingen maken en dat is erg tof. De gameplay is hectisch en het is raadzaam om bij je teamgenoten in de buurt te blijven. Zeds komen van alle kanten, dus elkaar rugdekking geven is van groot belang. Wel dien je op te letten dat je jezelf niet in een hoek laat drukken, anders is het vaak einde oefening. Wat ook een leuk aspect is, is dat je deuren dicht kan lassen, om zo even wat Zeds van je af te houden.

Samenwerking is de sleutel

Als je alle waves overleefd hebt, dan krijg je een eindbaas gevecht voorgeschoteld. Op dit moment zitten er twee eindbazen in de game: Dr Hans Volter en The Patriarch. Eerstgenoemde gooit gretig met groenkleurig gifgas en met granaten. Ook knalt hij er lustig op los met twee machinegeweren. The Patriarch is een heus bakbeest en draagt diverse zware wapens bij zich. Hij slaat hard, maar maakt je leven ook zuur met een minigun en een raketwerper. Deze gevechten zijn solo nog te doen, althans op normal. Online met zes spelers is het een ander verhaal. De eindbazen zijn dan een stuk pittiger. Samenwerking is dan ook de enige sleutel tot succes.

Naast de zes player-coöp is er ook nog een versus survival modus. Ook hier is het overleven geblazen in een aantal waves, alleen vecht je ook tegen de andere spelers. Een soort deathmatch dus, maar dan met een zooitje Zeds erbij. Hoe deze modus speelt? Geen idee, de modus was voor mij helaas onspeelbaar. Elke keer als ik naar een potje versus zocht, liep de game vast. Van alles geprobeerd, maar helaas. Een hele slechte zaak in mijn ogen, een volledige modus die niet eens speelbaar is. Hopelijk fixen ze dit probleem snel, want ik ben toch ook wel nieuwsgierig naar deze modus.

Poëtisch gore festijn

Grafisch ziet de game er gelikt en kleurig uit. Het is niet de mooiste shooter qua looks, maar het leveldesign maakt veel goed. De twaalf levels zijn stuk voor stuk erg groot, gevarieerd en nodigen uit tot ontdekken. Een boerderij landgoed met huizen, een bos vol beekjes, een sneeuw level of een gigantisch landhuis, zomaar een greep uit de fraaie levels. Hier en daar kun je ook collectibles vinden in de levels, leuk voor de verzamelaar.

Het geluid klinkt prima, op wat kleine bugs na. De soundtrack zullen sommige passend vinden, maar die heb ik meteen uitgezet. Vreselijk inwisselbare schreeuwende metal, iets wat totaal niet mijn ding is. De wapens klinken tof, maar de herlaad animaties stelen ook zeker de show. Vooral de dual Desert Eagle guns vind ik enorm cool om mee te knallen. De besturing voelt wat stroef aan, dat had wel iets meer arcade gemogen. Het is vergelijkbaar met de 'zware' besturing van de Killzone-games, maar bij Killing Floor 2 lijkt dit juist minder goed te passen. Iets soepeler bewegen en rennen had van mij wel gemogen.

Het hoogtepunt van de game zijn toch wel de slow motion-momenten, in combinatie met de gore. De ontwikkelaar is helemaal losgegaan met de gore en in no time ligt alles bezaaid met bloed en lichaamsdelen. Als een speler een toffe kill maakt, dan schakelt de game even naar slow motion voor iedereen. Dat geluid als je net je pistool herlaadt en in slow motion vervolgens nog een paar kogels in een Zed hoofd kan pompen, is heerlijk en onbetaalbaar. Of je springt op dat moment van een trap af, terwijl je een granaat vol in een groepje Zeds smijt. Met als gevolg, een gigantische explosie waarbij stukken Zed-vlees alle kanten op vliegt, het is haast poëtisch" op een zieke manier.