Review: Mario + Rabbids Kingdom Battle: Donkey Kong Adventure Nintendo Switch

Mario + Rabbids Kingdom Battle heeft mij enorm verrast. Ja, ik ben eigenlijk wel fan van een tactische RPG, maar ik speel het eigenlijk te weinig. Vaak is het gecombineerd met een zwaar verhaal, ingewikkelde tactische moves die je tot in den treuren uit kan werken en bovenal het eeuwige levelen; tegenwoordig grinden. En juist al deze elementen pakt Mario + Rabbids Kingdom Battle goed aan, voorzien van een welbekend Nintendo-sausje, maar gemaakt door Ubisoft. Maar wacht even, er zijn nog meer franchises die deze behandeling aan kunnen. Et voilà, daar is de eerste uitbreiding van de game, genaamd: Donkey Kong Adventure. Is het hetzelfde laken ander konijnenpak of zit er echt genoeg nieuwe content in om van deze uitbreiding een gerechtvaardigde aanschaf te maken.

Geen apenpoep, gewoon goed verhaal

Het verhaal is weer lekker simpel. Rabbid Kong is aan het klieren geweest met de Washing Machine en uiteraard moet je een vent niet aan de wasmachine laten zitten, want dit gaat altijd fout. Met een druk op de knop bevindt hij zich in een andere dimensie met een aantal andere Rabbids, inclusief Rabbid Peach en Beep-O. Dit blijkt het eiland van Donkey Kong te zijn. Onze gespierde aap komt snel te hulp geschoten als blijkt dat in de andere dimensie Rabbid Kong vele malen sterker is geworden en flink kont aan het schoppen is. Dit is dan ook het startsignaal van een nieuw avontuur. Verder volgt de game hetzelfde concept van de battles die je speelt. In plaats van munten, verzamel je bananen (inclusief de DK-geluidseffecten) en moet je puzzelstukken en sleutels verzamelen om verder te komen. Gelukkig zijn de gevechten wel anders, dankzij andere moves. Oh ja en oude chagrijnige Rabbid Cranky degradeert Beep-O tot een gehandicapte segway.

]Andere moves, andere apenstreken

Een aantal bekende moves kennen we met name van Rabbid Peach. Het is Donkey Kong die een andere set moves heeft die je echt doen nadenken over de mogelijkheden. Zo kan hij verhogingen zelf opklimmen en gooi je je vrienden verder in het veld. Maar nog toffer is dat je ook vijanden en objecten kunt oppakken. Hij beukt ze in elkaar tot een bal en presto, het is een wapen. Zijn banaan is tevens een wapen en heeft een boomerang effect waardoor je meerdere vijanden kunt raken. Cranky kan over langere afstanden schieten en een granaat over obstakels heen lobben. Al met al genoeg opties om andere tactieken te proberen. Het hele verhaal speel je met deze drie-eenheid en dat is voldoende. Soms is keuze leuk, maar moet dit niet gedwongen voelen en juist dit had ik soms wel met de originele game. Gelukkig begrijpen de makers dat je de main story wel hebt gespeeld en het concept snapt. De gevechten lijken namelijk pittiger dan in het originele verhaal en dat is best goed. Immers mag een uitbreiding best pittiger zijn en niet lijken alsof je herkauwde apenkoppen voorgeschoteld krijgt. Af en toe voelt het nog wel alsof de game je wat mazzeltjes geeft door bijvoorbeeld de zwakste te sparen en de sterkste aan te vallen. De rubberen band heeft zich ook in dit spel duidelijk verweven. Ik ben er geen fan van, maar het houdt de balans soms toch fair, zeker als je geen health terugkrijgt.

Lekker apenkooien op een waanzinnig mooi tropisch eiland

De game speelt zich af op Tropical Isle, de originele setting van de Donkey Kong-serie. En waar de vorige game kleurrijk en mooi is, speelt het zich nu af op een tropisch zonovergoten eiland, omringd door een azuurblauwe zee. De Switch kan prima graphics tevoorschijn toveren, en ook nu verbaas ik mij dat er meer pit in die Tegra-chip zit dan je soms verwacht. De levels, of beter gezegd battles, lopen naadloos in elkaar over. De overworld zit vol puzzels om wederom is er genoeg verborgen artwork of muziek te behalen. Over muziek gesproken, deze is wederom goed. Bekende deuntjes hebben een remix behandeling gekregen en vele originele geluidseffecten van Donkey Kong worden goed gebruikt. Feest van herkenning dus. Om ieder hoekje uit te pluizen wordt je wel beloond, maar om eerlijk te zijn vind ik een stuk artwork niet echt meer de moeite waard. Ook begin ik ergens een motivatie in de vorm van achievements te missen. Heb ik een X aantal vijanden gegooid, heb ik een battle in minder dan drie stappen voltooid of iets dergelijks, dat je net met wat meer prestige beloond. Ik weet het, het is wel een gevalletje van een digitale fallus, maar toch.