MARVEL vs. CAPCOM Fighting Collection: Arcade Classics review - Retro vibe, modern prijskaartje

Ah, de jaren ‘90. Een tijd waarin we opgroeiden met spelcomputers en fighting games die vriendengroepen uitdaagden tot intense 1-tegen-1 gevechten op de bank. Fast forward naar nu en Capcom besluit ons terug te sturen naar die tijd met de MARVEL vs. CAPCOM Fighting Collection: Arcade Classics. Zeven (!) iconische knokspellen, opnieuw uitgebracht voor de moderne consoles. Voor de doorgewinterde fighter-veteraan is dit natuurlijk een regelrechte droom, maar hoe is dit voor de rest van ons? Is het een nostalgische droom of een harde reality check? Let’s find out.

Een nostalgische terugblik op de iconische crossover

De MARVEL vs. CAPCOM-serie draait om de unieke crossover-gevechten tussen Marvel-superhelden en Capcom-personages. Denk aan Spider-Man die het opneemt tegen Ryu, of Wolverine die een robbertje vecht met Chun-Li. Het concept is simpel: snelle gevechten vol actie, waarbij je twee iconische universa met elkaar ziet botsen. Dit idee was in de jaren ‘90 een grote hit en de serie heeft zich sindsdien stevig verankerd in het fighting genre.

Met de MARVEL vs. CAPCOM Fighting Collection: Arcade Classics krijg je zeven van deze klassieke titels, die in de jaren ‘90 dé trekpleisters waren in de Amerikaanse arcadehallen. In die tijd stonden arcadehallen nog vol met enthousiaste gamers die met zakken vol kwartjes hun favoriete personages kozen en uren aan de knoppen rammelden. De collectie bevat onder andere The Punisher (1993), X-Men: Children of the Atom (1994), Marvel Super Heroes (1995) en X-Men vs. Street Fighter (1996). Ook Marvel Super Heroes vs. Street Fighter (1997), Marvel vs. Capcom: Clash of Super Heroes (1998) en het populaire Marvel vs. Capcom 2: New Age of Heroes (2000) maken deel uit van het pakket.

Van offline knokken tot pure fan-service

Zodra je de game opstart, krijg je meteen de keuze: wil je offline of online spelen? Voor deze review heb ik alleen de offline-modus uitgetest. Wil je online knokken, dan heb je natuurlijk een Nintendo-abonnement nodig. Naast de game-modi kun je via het menu ook een kijkje nemen in het museum, waar je soundtracks en artwork van alle aanwezige games kunt bekijken, of je kunt zien welke fighter awards (lees: achievements) je al hebt vrijgespeeld. Een leuke extra voor de echte verzamelaars.

Kies je voor de offline-modus, dan kom je in een eenvoudig scherm waarin je bepaalt welke van de zeven games je wilt spelen. Geen poespas, gewoon kiezen. Maar ja, waar begin je dan? Ik besloot om lekker old-school te gaan en de games op volgorde van release te spelen. Dus begon ik met The Punisher (1993) en werkte me langzaam door naar Marvel vs. Capcom 2: New Age of Heroes (2000). The Punisher is binnen deze collectie in feite de enige game die niet draait om de typische ‘ik sla jou, jij slaat mij’ gameplay. In plaats daarvan krijg je een beat 'em up voorgeschoteld waarin je door verschillende levels heen knokt en een verhaaltje meepikt. Best een fijne afwisseling in een collectie die verder puur op fighting games leunt.

Een potje toegankelijk knokken

De andere zes games houden het simpel: knokken, knokken en nog eens knokken. Het rooster aan vechters verschilt per titel en gelukkig kun je ook per game instellen hoe moeilijk en snel je de actie wilt hebben. Voor een noob als ik is dat echt ideaal, anders was ik er na vijf minuten al klaar mee geweest. Qua graphics en gameplay doen de games in grote lijnen hetzelfde. En naarmate je verder komt in de tijdlijn, merk je dat de animaties steeds soepeler worden. De eerste games voelen nog wat stijfjes aan, maar tegen de tijd dat je bij MARVEL vs. CAPCOM 2 aankomt, zie je wel echt de stapjes die zijn gemaakt. Toch is het gaaf om te zien dat ze door de jaren heen trouw blijven aan de originele fighting formule. Tegenwoordig zouden veel ontwikkelaars dat meteen helemaal omgooien. Alle games in deze collectie ondersteunen ook local multiplayer, wat betekent dat je met vrienden ouderwets op de bank kunt knokken.

Een sterk punt van alle games in deze collectie is hoe lekker toegankelijk de games zijn. Dat heeft natuurlijk voor een belangrijk deel te maken met de tijdsgeest van deze games; de fighting games van toen zaten nog niet vol met eindeloze combo-lijsten en ingewikkelde moves. Je hoeft geen moves te onthouden die je vingers in een knoop leggen; vaak kom je met twee knoppen tegelijk indrukken al een heel eind. De besturing doet soms denken aan een game als Super Smash Bros., waar je ook zonder al te veel moeite de actie in kunt duiken. Maar vergis je niet, want ook hier geldt het welbekende motto: easy to learn, hard to master. De basics heb je snel door, maar als je echt goed wilt worden, dan zul je de timing van combo's en counters moeten perfectioneren. Voor de casual gamer is dat helemaal prima; je springt snel in het gevecht en hebt meteen lol. Voor de doorgewinterde vechtersbazen zit er echter genoeg diepgang in om te blijven trainen en te streven naar die perfecte match.

Een nostalgisch cadeau, wel met een prijskaartje

Nintendo heeft duidelijk zijn best gedaan om de oude charme van deze games te behouden. De muziek, de sound-effects, de graphics – het voelt echt alsof je weer even terug in de jaren ‘90 wordt geslingerd. En nu kun je het ook nog eens spelen waar je maar wilt, dankzij de draagbaarheid van de Switch. Van mij hadden die balken aan de zijkanten van het scherm wel achterwege mogen blijven, maar dat zou waarschijnlijk de resolutie hebben verpest. Gelukkig zijn ze gevuld met artwork uit de games, wat het wat minder storend maakt. Als geheel voelt deze collectie echt als een cadeau voor de fans. Dat zie je ook terug in de enthousiaste reacties toen de game werd aangekondigd – het filmpje met juichende fans spreekt boekdelen. Het is moeilijk om je voor te stellen dat deze collectie slecht ontvangen zou worden, gezien de hoeveelheid nostalgie en fan service die erin zit.

Maar ja, er is wel één dingetje dat toch even genoemd moet worden: de prijs. Vijftig euro voor deze collectie is toch wel aan de stevige kant. Je krijgt er zeven games voor terug, dus reken maar uit – dat is zo’n zeven euro per game. Voor de nostalgische gamer een no-brainer, maar voor de nieuwkomer is het toch even slikken. Die ziet waarschijnlijk zes (of zeven) games die allemaal een beetje op elkaar lijken. En dan voelt die vijftig euro ineens een stuk minder aantrekkelijk. Het lijkt er dan ook op dat deze collectie vooral gericht is op oude spelers die de ervaring opnieuw willen beleven, in plaats van nieuwe spelers te binden. Voor fans van toen is het een feest van herkenning, maar of het voor nieuwkomers even interessant is, valt nog te bezien.