My Friendly Neighborhood console review - Resi Sesame

Resident Evil (1996) van Capcom was een revolutionaire game. De Japanse gamemaker wist survival-horror naar de eerste consoles te brengen en dat werd ontvangen met lof en eer. Tja, ik bedoel maar te zeggen, het is niet zonder reden dat we anno 2025 met smacht wachten op Resident Evil Requiem en dat de franchise nog steeds als een tierelier draait. De impact van Resident Evil is echter niet alleen voelbaar bij Capcom zelf; het is een industriefenomeen. Diverse indie-ontwikkelaars hebben naar de oorspronkelijke Resident Evil-game gekeken voor ingevingen en kwamen met hun eigen unieke twists op de bewezen formule. Denk maar aan Crow Country, Conscript, Signalis en talloze andere hits. Echter, deze keken vooral naar survival-horror uit de oude doos. Wat nou als je vooral inspiratie haalt uit een recentere release - zoals Resident Evil 7 - en zelf met een doldwaas concept op de proppen komt? Nou, de gebroeders Szymanski hebben de volgende propositie voor je: combineer Sesamstraat met Resident Evil-achtige horror en survival-gameplay. Geïnteresseerd? Dan neem ik je mee door de review van My Friendly Neighborhood!

We're all friendly here!

In My Friendly Neighborhood speel je als een simpele reparateur. Gordon met hetzelfde temperament als Ramsey heeft nog een klus op de agenda staan: schakel de tv-antenne uit van MFN Studios. De nieuwsuitzendingen worden namelijk abrupt stopgezet, aangezien een geannuleerde kinderserie er overheen wordt gezonden. Niemand weet wat er aan de hand is binnen het voormalige televisiebedrijf, maar de enige manier om de verstoringen te stoppen, is door handmatig de antenne om zeep helpen. Deze staat natuurlijk niet in de schuur, maar op het dak van het hoofdkwartier. Een behoorlijke klus, maar Gordon O'Brian heeft geen keuze. Mocht hij namelijk nog maar één karwei verstieren, dan kan hij zijn looncheque gedag zeggen. En in de Verenigde Staten van Amerika is dat natuurlijk een doodvonnis. Al zou je kunnen beargumenteren dat rondhangen in de set van 'The Friendly Neighborhood' ook niet al te best is voor je gezondheid, want door het gebrek aan tv-tijd en menselijke compassie zijn de poppen omgetoverd tot sociopathische moordmachines. En natuurlijk om het drama compleet te maken, kan onze handy man niet meteen de lift pakken naar het hoogtepunt van het hotel. Nee, Gordon moet zich een weg door hell on Sesame Street banen om zijn job te voltooien en achter antwoorden te komen op vragen die hij liever in het onbekende had gelaten.

My Friendly Neighborhood heeft met Gordon een personage te pakken waar je achterstaat. De beste man doet zijn stinkende best, maar hij heeft het moeilijk. Zijn emotionele trauma is welbekend bij menig menneke die opgroeit en het beste van het leven in de kille grote stad probeert te maken. Als oorlogsveteraan in de jaren 80 weet je dat hij niet goed is behandeld en dankzij subtiele hints in het dialoog zie je de innerlijke strijd van Gordon soms bovendrijven. Thematisch botst het natuurlijk met de absurde poppen, maar daardoor werkt het toch weer erg memorabel. Gordons droge dialogen kletsen tegen de wacky, buitengewoon positieve non playable puppets, maar de wisselwerking staat als een huis. Ja, niet elke muppet is doorgeslagen en sommigen kunnen daadwerkelijke gesprekken voeren met de protagonist. Het verhaal is simpel qua opzet, maar weet dankzij herkenbare personages, leuk geschreven gesprekken en een geloofwaardige wereld toch in korte tijd goed te blijven plakken. Het heeft een bijzonder aangename sfeer; ik wil het bijna cozy horror noemen. Het weet verontrustende scenario's waarbij de rillingen over je ruggengraat lopen goed af te wisselen met een hartverwarmend moment hier en daar.

What the hellmo is that?

Ondanks het zeldzame vriendelijke popje hier en daar, zit MFN Studios helaas bomvol met figuren zo verschrikkelijk aangenaam, dat ze je helemaal doodknuffelen als ze jou te pakken krijgen. My Friendly Neighborhood biedt een first-person perspectief en nodigt daarom al snel uit om de vergelijking te maken met Resident Evil 7. Je krijgt de mogelijkheid om jezelf te verdedigen met een moersleutel en een bescheiden hoeveelheid wapens. Vraag me niet waarom MFN Studios geweren heeft liggen die helpen om het alfabet te leren. Nee, serieus: ze schieten grote letters, romans en ander gebrabbel af. Wellicht nam iemand de term 'Chicago Typewriter' net wat te letterlijk. Afijn, middels melee-combat en gunplay met gelimiteerde ammunitie probeer je een vuist te maken tegen de aanraking zonder consent. Vijanden die je in een kamer uitschakelt, blijven maar tijdelijk liggen. Je kunt een finiete hoeveelheid ducttape vergaren, zodat je ze permanent op de vloer laat liggen, maar fair warning: het plakwerk dien je in te zetten op cruciale momenten, dus loop niet lukraak met plakband te strooien.

Over het algemeen is de combat aangrijpend genoeg. Je voelt een bepaalde urgentie om confrontaties niet uit te lukken, maar wanneer het niet te voorkomen is, kan je je mannetje staan en de doorgeslagen marionetten bombarderen met taalkundig geweld. Echter, wees wel voorbereid op een flinke portie jank. Het is niet altijd even duidelijk hoeveel letters je op het kruin van Ernie moet afvuren, terwijl Ieniemienie eens haar hitbox moet fixen. Je voelt je capabel genoeg om jezelf te verdedigen, maar de combat had hier en daar iets verfijnder mogen zijn. Het helpt daarbij niet dat de variatie in vijanden en wapentuigen niet bepaald groots is. Je treft maar een handjevol hostiele figuren, terwijl je waarschijnlijk maximaal vijf verschillende manieren hebt om ze uit te schakelen. Hierdoor voelt de combat bij vlagen een tikje gaar, maar gelukkig is dat dan ook niet de primaire reden waarom My Friendly Neighborhood een uitstekende horrorgame is.

Harten spreken dezelfde taal

Nee, dat zit hem vooral in hoe de levels zijn vormgegeven. Gordon wordt eerst naar Stage 4 gestuurd, voordat hij het riool induikt, de zakelijke kantoren met flinke BioShock-vibes verkent en nog meer diverse locaties bezoekt. Op typische Resident Evil-achtige wijze steken deze levels uitstekend in elkaar. Hier en daar is een deur op slot, maar zodra je weet waar je heen dient te gaan, krijg je bijna een soort Metroidvania-achtig gevoel van progressie. Ineens is het doolhof duidelijk en sprint je met gemak door de verlaten hallen en bedorven studio's. Cruciale items zorgen niet alleen voor een doorverloop van de main quest, maar geven je ook de kans om talloze geheimen te ontdekken. My Friendly Neighborhood zit vol met verborgen raadsels - zoals ontgrendelbare cheats, nieuwe gamemodi, et cetera - en ik zou het knap vinden als je ze allemaal weet te vinden binnen één playthrough. Het is wellicht niet de langste game, aangezien sommige area's niet veel content te bieden hebben, maar het is een zeer herspeelbare ervaring.

Het leveldesign is daarnaast sterk te noemen, omdat het wordt gecomplimenteerd door het puzzelwerk. Dankzij listige, unieke en grappige hersenkrakers ervaar je dat gewilde euforische gevoel, wanneer je een obstakel succesvol weet te omzeilen. My Friendly Neighborhood heeft geen vraagstukken in huis waar je Dr. Bunsen Honeydew voor moet inhuren, maar ze zijn ook niet zo simpel dat zelfs een afgeleide Koekiemonster ze zonder problemen weet op te lossen. Nee, John en Evan Szymanski hebben de perfecte mix in huis. Ze prikkelen, maar ze zorgen niet voor een totale blokkade van je grijze massa. Zo kun je de focus houden op het doorlopen van de levels en de moordlustige Kermit ontwijken. Bovenal is My Friendly Neighborhood een passievolle liefdesbrief naar Resident Evil en dat zie je in vrijwel elke designkeuze. Ik heb het natuurlijk gehad over de algemenere systemen van de game. Qua combat, puzzels en leveldesign zijn de vergelijkingen al snel gemaakt, maar de duivel zit in de details. De manier hoe je jouw inventory moet managen, hoe je items moet inzetten om op te kunnen slaan en andere typerende RE-eigenaardigheden vallen snel op voor de fans.