Nikoderiko: The Magical World review - Leentjebuur

Soms wil je gewoon even terug naar de good old days van platformers. Helaas zijn die er vrij weinig, maar daar komt nu verandering in. Nikoderiko: The Magical World is een fris, kleurrijk eerbetoon aan klassieke platformers zoals Crash Bandicoot, Donkey Kong Country en Rayman Origins. De 2.5D platformer combineert op eigen manier de charme van bekende games met moderne graphics. Dit resulteert in een game die niet alleen de old-school liefhebbers bevalt, maar ook nog eens leuk is voor de jongere gamers. Afijn, we duiken er helemaal in tijdens deze Nikoderiko: The Magical World review!

Beter goed gejat dan slecht verzonnen

Een recensie beginnen we natuurlijk altijd met wat informatie over de gameplay en de game zelf. Nikoderiko: The Magical World biedt een fijne mix van klassieke platformactie, minimale controls en veel kleurgebruik. In de game kunnen we spelen met twee personages, Niko en Luna. Het tweetal is op zoek naar een schat en zodra ze die bereiken, worden ze weggejaagd door de grote slechterik, Baron Grimbald. Het verhaal is flinterdun, maar geeft reden genoeg om te starten aan het avontuur. Dat doen we vanuit een soort top down overview van de wereld, deze overview is vrijwel een-op-een te vergelijken met die van Donkey Kong Country. We kiezen een level, voltooien deze en wandelen dan netjes naar het volgende level. Ieder level is voorzien van een flink aantal collectibles, die allen visueel worden gemaakt vanuit de HUB. Denk hierbij aan twee sleutels, één diamant en vier letter per level. Deze letters spellen, net zoals in die andere game, een woord in de vorm van: Niko.

Dit klinkt allemaal als bekende kost, maar daar stoppen de vergelijkingen niet. Nikoderiko bevat namelijk veel meer herkenbare gameplayelementen in de levels zelf. Dit is een klassieke sidescrolling platformer, dat wil zeggen dat we van links naar rechts bewegen, maar op momenten draait de camera en lopen we naar voor of achter. Dit zien we vooral terug in de (zoals ik deze graag noem) wegren-levels en bossfights. Ken je die levels met die gigantische ijsbeer in Crash Bandicoot nog? Nou, die zitten hier dus ook in. Dat niet alleen, er zijn zat kisten te breken voor nog wat extra verzamelobjecten. De verzamelde items zijn vervolgens weer in te wisselen voor wat figurines of hulpmiddelen en zo is de cirkel weer rond. O nee, wacht, er zit nog meer in. We kunnen namelijk ook diverse beesten bereiden. Zo bewegen we op een zeepaard makkelijker door het water, kunnen we met een dinosaurus vijanden opeten en springen we hoger met een kikker. Het mooiste? Ze zijn te ditchen in afgronden voor een extra sprongetje.

Plezier voor twee

Nikoderiko beschikt, zoals eerder gezegd, over het vermogen om zowel jong als oud te vermaken. Sterker nog, de twee kunnen juist samenkomen voor een co-op sessie. Door de co-op modus in te schakelen kan een tweede speler aan de slag met Niko of Luna. Hierdoor wordt de game aanmerkelijk makkelijker, maar wordt het spelplezier ook vergroot. Spelers die in een afgrond donderen of alle hartjes verliezen, verschijnen automatisch in een bubbel die de levende speler moet aantikken. Je kent het concept misschien uit bijvoorbeeld Super Mario: Wonder. Verder is er echter weinig verschil tussen de solo- en co-op modi, de twee personages hebben namelijk geen verdere interactiemogelijkheden.

Zoals we gewend zijn in recensies, moeten we ook nog even wat negatieve puntjes benoemen, want ook die kunnen we opsporen in Nikoderiko. Naast een flinterdun verhaal zijn de voice overs een beetje saai. Daarnaast is de audiokwaliteit van deze voice overs ook niet altijd bijzonder goed. Sterker nog, Luna klinkt met grote regelmaat erg schel, wat niet fijn is met een koptelefoon op. Ook gaan de (aanstekelijke) deuntjes erg snel in herhaling. Hierdoor ben je snel geneigd om de audio terug te schalen. Qua besturing werkt het allemaal prima, maar is het naar mijn gevoel net te floaty. Verwacht dus niet de snaar strakke besturing van DKC of Mega Man. Niet per se erg, maar wil je ergens snel doorheen platformen, dan blijf je veelal bedrogen achter gezien je tegen muren blijft kleven of een input net wat later komt dan je zou willen. Visueel gezien doet de game het dan wel weer erg goed. Het gebruikte kleurenpalet is een spektakel voor het oog en het design is erg goed doorgevoerd. Erg veel variatie wat betreft vijanden is er niet, maar ook dat kan mij niet heel erg storen.