Review: Oninaki Nintendo Switch

Voor mijn allereerste review ben ik aan de slag gegaan met Oninaki, de nieuwe JRPG van Tokyo RPG Factory. De ontwikkelaar heeft ook al Lost Sphear en I Am Setsuna op hun naam staam. Oninaki volgt het verhaal van Kagachi, een jongeman die de strijd moet aangaan tegen de Night-Devil met het mysterieuze meisje Linne en de doden moet helpen met hun reïncarnatie. De vraag is natuurlijk heeft Oninaki het recept voor succes? Of wordt het met al die verloren zielen een doodsaaie bedoeling?

Rouw is niet toegestaan in Oninaki

De game begint heel passend met de dood en dat betreft niemand minder dan de ouders van de hoofdpersoon Kagachi als hij nog een klein kind is. Hij is zojuist in één klap wees geworden en het is zou logisch zijn dat hij hierover verdrietig is, toch? Nou in Oninaki gaat het net even anders. Reïncarnatie is alles in de game en verdriet van nabestaanden kan ervoor zorgen dat de zielen verdwalen en niet kunnen reïncarneren. Dus Kagachi wordt verteld dat hij zijn verdriet opzij moet zetten om zijn ouders te helpen het nieuwe leven te betreden.

Ik was aardig verbaasd over die scène, vooral omdat er nog weinig context is. Ik snapte toen nog niet wat er allemaal aan de hand was en waarom rouwen niet toegestaan was. Later werd het gelukkig steeds meer duidelijk hoe deze wereld in elkaar steekt en laat ik alvast zeggen; Oninaki is een wereld waarin ik liever niet dood zou willen gaan.

Verhaal is even inkomen

Het verhaal maakt na deze intro een tijdsprong van twintig jaar. Kagachi is nu een jongvolwassen man en is werkzaam bij de Watchers, een organisatie die verdwaalde zielen in de veil (tussenwereld van doden in de game) helpt om alsnog nog te over te gaan. Hij wordt daarbij bijgestaan door zijn Daemon Aisha, een ziel die nooit heeft kunnen reïncarneren. Daemons hebben geen herinnering van hun menselijk leven en staan de Watchers bij in hun werk.

Het duurt alleen wel even voordat je echt in het verhaal zit. Ik moest behoorlijk wennen aan de denkwijze in deze wereld. Zo is het eerste wat je doet de ziel van een kleine jongen helpen om over te gaan. Zijn wens is om zijn ouders nog één keer te zien. Lieve gedachte toch, maar als je de preview van Patrick hebt gelezen weet je dat zijn wens toch net iets anders blijkt te zijn. Nu wil hij niet alleen overgaan, maar moeten zijn ouders ook mee. Wat gebeurt er? Zijn ouders worden gedood (met hun toestemming) om hun zoon te helpen. Ja… zover gaan ze voor reïncarnatie in deze game.

Veel side-tracken

Ook komt het verhaal langzaam op gang en komt side-tracking veel in deze game voor. Het duurde bij mij ongeveer vijf uur voordat het verhaal echt begon. Dat is het moment dat Kagachi een mysterieus meisje zonder geheugen ontmoet die achterna gezeten wordt door de Night-Devil, de slechterik van de game. Kagachi besluit het meisje te helpen en geeft haar de naam Linne vanwege de bloem die ze op haar kleding draagt. De Night-Devil zit om onbekende redenen achter Linne aan en wil haar doden. Nadat Kagachi zijn eerste ontmoeting met de Night-Devil heeft gehad, verdwijnt de slechterik weer om plotseling bij een random missie op te dagen. Daar doet hij weer een poging om Linne te doden en moet je opeens tegen hem vechten.

Er zitten zoveel missies in de game die niets of weinig met het plot te maken hebben, waardoor je de echte dreiging van de Night-Devil vergeet. Toch kon ik op de één of andere manier, ondanks het vele side-tracken, niet stoppen met spelen. Dit komt vanwege de ontwikkeling van Kagachi die je tijdens de missies ziet. Door de dood van zijn ouders stelt hij de wetten van reïncarnatie boven alles en volbrengt zijn taken als Watcher moeiteloos. Ik moet toegeven dat ik in het begin moeite had met Kagachi. Hij is koel en vervult zijn taken zonder enige emotie. Zijn mede Watchers tonen meestal nog enige emotie tijdens het werk, maar na de game een paar uur gespeeld te hebben begon ik steeds meer door te krijgen hoe hij in elkaar zit. Hij leeft in een harde wereld met een streng geloof, waar regels en wetten zijn die strikt opgevolgd moeten worden. Tel daarbij de dood van zijn ouders op en de reacties die hij kreeg op zijn verdriet, dan is het meer dan logisch dat hij zo is geworden. Pas als hij Linne ontmoet leert hij dat er andere manieren zijn om zielen te helpen dan alleen mensen doden en wensen te vervullen.

Controls zijn een hel in het begin

Waar Claudia haar Nintendo Switch uit het raam wilde mieteren bij The Forbidden Arts had ik dit in het begin met de controls bij Oninaki. In principe is het simpel: Y is voor de gewone aanval en A en de andere knoppen op de rechter Joy-Con voor de speciale aanvallen voor de Daemon. Het probleem begint alleen bij die Daemons. Kagachi kan vier Daemons in zijn party hebben met hun verschillende aanvallen en wapens. Tijdens het vechten kun je tussen deze Daemons wisselen op basis van welke Daemon het beste bij de situatie past. Simpel toch? Nou… Op de Nintendo Switch houdt het in dat je eerst deze drie stappen moet doen:

Stap 1: Druk je rechter Joy-Con in
Stap 2: Wijs het in de richting van welke Daemon je wilt hebben
Stap 3: Wacht tien seconden voordat je nieuwe Daemon beschikbaar is

Alleen in die tien seconden kan er veel gebeuren in Oninaki. Ik ben tijdens de eerste boss welgeteld vijftien keer doodgegaan, omdat mijn Joy-Con net de verkeerde richting in schoot. Hierdoor was ik te veel afgeleid waardoor ik in een allesvernietigende aanval van een monster terecht kwam. Toen het mij eindelijk lukte stond het monster weer net in de hoek waar ik heen stuurde, zodat deze zich lekker op mij uit kon leven. Na mijn laatste dood had ik eindelijk door, maar de controls waren echt even wennen voor mij. Toen ik de besturing doorhad werden alle andere eindbazen ook meteen een stuk makkelijker en je kan de wisseltijd tussen Daemons met Skillpoints verminderen (Tip: doe het ook het scheelt heel veel game-over schermen).

De cut-scenes komen recht uit een anime

Een andere reden waarom ik de game bleef spelen waren de cutscenes. Er zitten bepaalde cutscenes in de game die recht uit een anime lijken te komen. De animatie past perfect bij de stijl van de game. De overige graphics waren op zich ook goed, maar Square-Enix heeft een paar aparte keuzes gemaakt daarin. Tijdens het vechten heb je een perspectief waarvan je van bovenaf kijkt, maar de game is af en toe zo chaotisch dat je het overzicht met dat perspectief verliest. Ook merkte ik dat er af en toe sprake was van vertragingen als je naar verschillende locaties afreist. Met name als je van de levende wereld naar de veil gaat. Daar zit een laadtijd van minimaal tien seconden in.

Het is op zich begrijpelijk, want de Nintendo Switch staat niet bekend als de krachtigste en snelste console, maar die wachttijden waren toch zonde. Het beeld staat stil en je ziet letterlijk de wereld om je heen laden, wat jammer is. Maar de graphics hebben zeker ook pluspunten. De manier waarop de levende wereld en de veil eruit zien is echt mooi om te zien. Waar de levenden wereld bestaat uit rustige vredige kleuren bestaat de veil uit donkere grimmige kleuren die het een naargeestige sfeer geven.