Review: Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp - Geef(t) acht! Nintendo Switch

Legertje spelen hebben we volgens mij als kind allemaal wel gedaan. Toegegeven, heel goed waren de meeste van ons er niet in, daarom zijn we immers ook aan het gamen en niet aan het rennen op stormbanen. Om toch de officier te kunnen zijn die je diep van binnen bent, heeft WayForward Advance Wars 1 en Advance Wars 2: Black Hole Rising even flink onderhanden genomen. Dit stelt ons in staat om weer legertje te spelen, maar dan in een versie die geschikt is voor de 21e eeuw. Weet Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp de gloriedagen van weleer te evenaren?

Officier Gameliner meldt zich op de bank (of bed, bad, stoel)!

Advance Wars zegt veel jongelingen wellicht niet zoveel, maar begin 2000 was dit een uitstekende franchise op de Game Boy Advance. In de game neem je de rol aan van officier die strijdt voor de eer van de Orange Star Nation. De wereldmacht is in conflict met een drietal andere facties die op dagelijkse basis in grote getale oprukken. Deze facties dien je van je af te slaan en de beste verdediging is natuurlijk de aanval. Advance Wars is een typische Turn Based Strategy-game. Dat wil zeggen dat je troepen op een raster plaatst en in een aantal zetten de tegenstander dient te verpulveren. Natuurlijk is het niet zo rechtlijnig, want een missie kan makkelijk een uur in beslag nemen. De focus ligt dan ook flink op de tactiek, aangezien je de troepen beperkt kunt verplaatsen en iedere eenheid bepaalde voordelen, maar ook gigantische nadelen kent.

Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp is overduidelijk een remake van de twee originele games, maar WayForward heeft het zich er gelukkig niet al te eenvoudig vanaf gemaakt. Visueel kennen de games een flinke upgrade en alle tactiek die de originele games zo goed maakten, zit hier ook weer in. Grondtroepen kunnen nog altijd als enige unit vijandelijke basissen overnemen, tanks zijn nog altijd sterk tegen grondtroepen en luchtvoertuigen zijn oppermachtig wanneer er geen vijandelijk anti lucht afweergeschut aanwezig is. Iedere eenheid is voorzien van unieke eigenschappen. Zo kunnen de Mechs zich zeer beperkt voortbewegen, leveren APC’s lange afstanden voor de grondtroepen op en is de artillerie dodelijk op middellange afstand. Het is echter altijd een tactisch steekspel, plaats jij je troepen dus verkeerd, zo is een APC volkomen weerloos zonder bescherming om zich heen, dan rekent de tegenstander je daar genadeloos op af. Het nieuwe likje verf doet de game veel goed en daar kan ik WayForward enkel complimenten voor geven. De units zijn namelijk van alle afstanden goed te onderscheiden op de hectische rasters waar overal wel wat te beleven valt. De cartooneske stijl is goed doorgevoerd waardoor je echt een beetje het idee krijgt met speelgoed te spelen. Deze tactische matches worden afgewisseld met cutscenes of animaties om meer context over het verhaal te geven. Dat verhaal is echter secundair, je speelt de game namelijk voor de tactische gameplay.

Een klassieker in ieder opzicht

Twintig jaar tijd is een lange periode in de gaming industrie. De markt heeft gigantische stappen gemaakt en het is dan ook lastig om een twintig jaar oude game even op te poetsen. WayForward heeft zijn uiterste best gedaan, maar de tand des tijds krijg je er helaas nooit helemaal uit. In deze remake krijg je toegang tot alle scenario’s (en verhaallijnen) van Advance Wars 1 (2001) en Advance Wars 2: Black Hole Rising (2003). Het tweede deel was een grote vooruitgang ten opzichte van het eerste deel en dat merk je in deze bundel ook. Begrijp ons niet verkeerd, Advance Wars 1 is geen slechte game, maar Advance Wars 2 is gewoon leuker om te spelen. Het vervolg geeft namelijk veel meer vrijheid. Dit zie je bijvoorbeeld terug in de verschillende Commanding Officers (CO’s) die je tot je beschikking krijgt. In de verhaallijn van het eerste deel krijg je er net geen tien om mee te spelen, deze tien zijn echter niet allemaal vrij te kiezen en daardoor speel je eerder met een stuk of drie. Deze CO’s geven je unieke perks op het slagveld dat een daadwerkelijk verschil kan maken. Advance Wars 2 geeft veel meer vrijheid en stelt je in staat om altijd te switchen tussen de officiers om zo jouw eigen speelstijl te ontwikkelen. Gelukkig krijg je direct toegang tot Advance Wars 2, maar dan mis je natuurlijk wel her en der wat van het verhaal.

Afijn, terug naar die tand des tijds, want die is in de game zeker waarneembaar. Op de gameplay zelf heb ik weinig aan te merken. De tactiek voert de boventoon en dat moet ook in een game van dit genre. In de afgelopen twintig jaar is in dit genre echter ook het een en ander geïnnoveerd. Gelukkig zijn er een paar van die innovaties doorgevoerd, zo krijg je nu toegang tot een multiplayer waarin je het online en lokaal tegen elkaar kunt opnemen. Matches kunnen echter bijzonder veel tijd in beslag nemen, zeker wanneer het raster is gevuld met waanzinnige hoeveelheden aan troepen, waardoor de onlinecomponent voor ons minder interessant is dan gehoopt. Wat wij echter het meeste missen, is een terugspoelfunctie zoals we die kennen van moderne tactische games. Zoals ik eerder al zei; een verkeerde zet maak je snel en als je hierdoor 45 minuten aan progressie door het putje spoelt, kan dat bijzonder zuur zijn. En het ergste is dat je zo'n verkeerde zet pas een paar beurten later inziet, waardoor er simpelweg geen weg terug meer is. Toegegeven, hierdoor is de inzet aanzienlijk groter, maar het was een leuke optie geweest om toch te hebben.

Goed, maar laat kansen liggen

Alhoewel ik nog steeds van mening ben dat Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp een uitstekende bundel is, laat WayForward toch nog wat kansjes liggen. De bundel kent een uitstekende Custom Map Designer waarin je in een handomdraai een toffe map in elkaar kunt knutselen. Hierdoor stijgt de replaywaarde, want je kunt letterlijk in een minuut of twintig een uitgebreide map in elkaar draaien die je weer aanzet om door te spelen. Dan is het echter weer ontzettend zonde dat je deze heel moeilijk kunt delen met anderen. Sterker nog, je kunt deze enkel delen met mensen in je vriendenlijst. Zonde, want het is iets waar bijvoorbeeld een Super Mario Maker 2 in uit weet te blinken.

En dan is er nog iets anders waarvan ik nooit verwacht had dat ik het zou zeggen, maar here it is. Waar zijn de touch controls? Alhoewel ik geen bijzonder groot fan ben van gyro aim en touch besturing, had een touch control in deze remake absoluut niet misstaan. Zo zou je troepen eenvoudig kunnen verplaatsen door simpelweg je vinger over het scherm te bewegen. In plaats daarvan moeten we vakje voor vakje bewegen met de thumbstick om zo de juiste positie en handeling te kiezen. Het maakt de game niet per se minder, maar het had een uitstekende toevoeging kunnen zijn!