Review: Anthem Xbox One

EA moet een aantal jaar geleden tijdens een boardmeeting met jaloezie hebben gesproken over hun naaste concurrent Activision. Een game als Destiny van talenten zoals Bungie in hun portfolio; dat wilden zij ook wel. Als een soort duvel uit een doosje kwam andere concurrent Ubisoft met The Division die ook nog eens verdraaid goed bleek. Online MMO shooters bleken in trek en een reus als EA moet hier een graantje van meepikken. Bioware was de gedoodverfde studio om de kar te trekken, niet op de laatste plaats vanwege hun kennis en kunde, maar bovenal omdat Mass Effect in verval was geraakt. En daar was Anthem opeens tijdens de E3 van 2017. Hoewel weinig bekend was, leek het een online Mass Effect te moeten worden. De game was al enige tijd in ontwikkeling en nu, bijna vier jaar later, is de game uit. Even los van alle bombarie en hype eromheen, inclusief los van mijn eigen verwachtingen, ben ik de game onbevangen gaan spelen. Of de game wat voor jou is, moet je na onze review maar bepalen. Is Anthem de zwanenzang van Bioware?

Verhaal, legendes en mythes

Anthem vertelt een science fiction verhaal over een wereld die in verval is geraakt door een "Cataclysm". Deze (letterlijk) wereld veranderende ramp kon niet worden voorkomen door de de in Javelins geklede helden van het spel. Deze Cataclysms worden in gang gezet door de Anthem of Creation (vandaar de titel) die al sinds oudsher door de Shapers worden gebruikt om de wereld te vormen. Je begrijpt, dit is een allesbepalende macht die menig slechterik in handen wil hebben. De zogenaamde Shaper Relics, het gereedschap van deze goden, zijn achtergelaten en kunnen deze macht in toom houden. Dit is precies waarom de Freelancers er zijn om deze te beschermen. Bij de Heart of Rage hadden zij gefaald en zijn de Freelancers in aanzien gedaald en amper twee jaar later zijn zij nog maar een schim van hun voorgangers. De Freelancers zijn nog net geen premiejagers, maar zijn wel soort van vrijbuiters die alles doen om geld te verdienen. Sprokkelklusje hier, reddingsmissie daar; alles om maar die paar knaken naar binnen te harken.

Jij bent zo’n freelancer. Jij bent nota bene getuige van eerste hand geweest gedurende de gebeurtenissen van de Heart of Rage, destijds als rookie. Jij bakte er toen niet veel van, maar inmiddels heb je wat ervaring onder de riem. Samen met jouw maatje Owen heb jij in Fort Tarsis je nieuwe thuisbasis opgezet. Hier staat The Forge waarmee jij je Javelin voorziet van nieuwe, sterkere uitrusting en van uiterlijke kenmerken zoals een nieuw verfbeurtje op zijn tijd. Fort Tarsis is de centrale hub van de game. Alles wat de game je te bieden heeft, begint hier. Van missies om het verhaal voort te zetten, van zijmissies om extra geld of grondstoffen naar binnen te halen of simpelweg om de wereld van Anthem vrij te verkennen. Deze opzet is vrijwel volledig gekopieerd van Destiny. Beter goed gejat dan slecht gedaan, toch? Nou, hier begint een knagend gevoel te komen van déjà vu en de vraag of het wel genoeg is.

Sterke gameplay die bekend aanvoelt

Al vanaf het eerste moment dat je de controle krijgt over jouw personage, merk je dat het met de besturing gelukkig goed zit. Het is in het begin even wennen, maar al snel heb je de controls goed door. Dit komt omdat de wereld niet alleen op de grond te verkennen is. Als een schaamteloos gekopieerde Iron Man kan jij namelijk het luchtruim verkennen én als het even nodig is zelfs onderwater. Dit geeft de game letterlijk een extra dimensie en voelt zo waanzinnig vet dat je in het begin denkt dat je met een echt originele game te maken hebt. De gunplay is in orde en al snel leggen genoeg Wyverns, Scars en de Dominion het loodje. Maar na de eerste paar missies waardoor je levelt, ontvouwt een game waarvan je het gevoel krijgt ‘been there, done that’. Anthem is namelijk op een wel heel bekende manier opgebouwd. Fort Tarsis inclusief de Launch Bay is zo gelaagd, dat je dankzij het levelen stap voor stap de opties vrijspeelt, om zo na wat uurtjes erin gestoken te hebben de gehele game tot jouw beschikking komt. Precies dit concept is al eens gedaan door Destiny en The Division. Deze games haal ik niet voor niets aan, omdat Bioware overduidelijk leentje buur heeft gespeeld van deze twee games.

Je verkent de wereld die dus groter wordt en meer te bieden heeft naarmate je levelt. Op zich heel logisch, want dat is de kern van een game met RPG-elementen. Maar het sterker maken van je personage lijkt wel verdraaid veel op de twee eerder genoemde concurrenten. In-game uit zich dat op een aantal manieren. De getallen die je te zien krijgt boven je vijand wanneer je schade toebrengt tijdens een gevecht? Precies, The Division. Het science fiction sausje en de stijl van The Forge doet me behoorlijk denken aan Destiny, inclusief het toekennen van een rating van je personage. Onderscheidt de game zich dan wel? Jazeker. Op een aantal fronten zoals het type Javelin dat je kunt kiezen, maakt het een groot verschil. Ook het feit dat de game zich in principe aanpast aan het gegeven of je solo speelt of niet maakt het een prima gebalanceerde game. Wil je echter die toffe loot? Dan moet je wel degelijk met meerdere mensen spelen om de meest uitdagende stukken van Anthem aan te kunnen. Veel van deze content is er gevoelsmatig nog niet en we zijn dan ook afhankelijk van de DLC die nog moet komen.

Is de game wel compleet en af?

De game heeft, niet geheel onverwacht, een flinke Day One patch gekregen. Er was al tijdens de bèta sprake van veel inconsistentie in de prestaties van de game. Dit lijkt nog steeds niet geheel te zijn opgelost in de finale release van de game. Want toch, zelfs na de grote patch, heb ik nog veel te maken gehad met gamecrashes en verbroken verbindingen met de server. Andere problemen zijn er ook. Zo liep het geluid af en toe niet synchroon en viel het zelfs soms in zijn geheel weg. Grafisch valt er ook het een en ander op aan te merken, ook al is de game behoorlijk mooi dankzij de Frostbite-engine. Vooral instabiele framerates vallen op in een game waarbij reactiesnelheid de grootste troef moet zijn. We hebben te maken met een grootse online game die ook nog eens hoofdzakelijk naadloos in elkaar moet overlopen. Maar dit laatste is een belofte die Bioware niet heeft waargemaakt. Vaak worden missies opgesplitst middels transportunnels. Dit is gewoon een verkapt laad-moment tijdens het vliegen. Met regelmaat moet je naar punt X, waar je na het openen van de betreffende deur een laadscherm voor je ogen krijgt voor het nieuwe gebied. En tot overmaat van irritatie, krijg je met waarschuwingen te maken dat je je heel snel weer moet voegen bij je teamleden omdat je niet in de buurt van de actie bent. Pardon? Ik kan nog net niet hun bezwete bilnaad ruiken in hun Javelin, zo dicht zit ik er achterop. Als je namelijk niet snel genoeg bij bent, gooit de game je zelf wel naar voren middels een nieuw laadscherm.

De besturing is hoofdzakelijk super en het voelt werkelijk fantastisch om te vliegen. Het schieten werkt op zich prima. Het kan af en toe echter onoverzichtelijk worden, wat dankzij het derde persoons-perspectief en de hectiek versterkt wordt. Soms wil je namelijk vluchten, bijvoorbeeld tijdens een Stronghold-missie; even je schild herladen of kogels zoeken. Maar door een niet geheel vlekkeloze camera, is het vaak voorgekomen dat ik zomaar tegen een niet zichtbare beperking aanvloog zoals een rots of een bepaalde richel niet goed kon bereiken. Hier mag Bioware nog echt even wat tweaken en aanpassen. Niets is frustrerender dan beperkt te worden door dit soort game-mechanieken. Af en toe merkte ik ook op dat de kunstmatige intelligentie van deze game niet de beste is. Toegegeven, de game moet hard werken om te bepalen op wie van de vier spelers het zich nu moet richten. Dit zorgde er met regelmaat voor dat ik gerust in kon hakken of schieten op een vijand die totaal niets met mij deed. Soms prettig, maar hoofdzakelijk geen goed teken.

Tof, maar te weinig omhanden als nieuwe game

Dus, we hebben een game gekregen waarvan de verwachtingen best hoog waren. Het was immers Bioware die aan het roer stond. Anthem is in zijn huidige staat gewoonweg te karig en van het principe ‘goed gejat’, maar ook niet substantieel anders uitgevoerd. Zo zijn de missies rechttoe-rechtaan en zijn te categoriseren als vernietig alle vijanden, breng object X naar Y of bescherm locatie Z voor een bepaalde tijd. Het lukt om de game ruwweg in achttien uur uit te spelen. Je pakt dan lang niet alles mee wat de game je te bieden heeft aan verhaal, maar toch heb je de singleplayer wel doorlopen. Uiteindelijk gaat het tenslotte om de online content. Dit heeft Bioware overigens altijd keurig aangegeven; het is een online game. En hier gaat de game zich op glad ijs begeven. Want de kernvraag van dit soort games is en blijft: hoe goed wordt de game ondersteund na release? EA zet vol in op zaken als Strongholds en evenementen als nieuwe Cataclysms. Die zijn uitdagend kan ik je vertellen. Teamwork, zeker voor de moeilijkste missies, is verdomd belangrijk. Wil jij de beste loot halen en een zo unieke mogelijke Javelin? Maak je borst dan maar nat.

Anthem is echt wel leuk om te spelen, juist omdat het hoofdzakelijk heerlijk wegspeelt. Als je vliegt en dan boven een groep vijanden zweeft om hen onder vuur te nemen, voel je je werkelijk een koning. Zeker als je met The Storm Javelin en de elementen van de natuur mag aanklooien, voelt dit erg bruut. Over de Javelins gesproken: De Ranger is een heerlijke allrounder. The Colossus is een machtige tank en laat je wel erg almachtig voelen, terwijl de behendige Interceptor vooral voor de verkenners onder ons lijkt. Ik moet ook zeggen dat Bioware hierin een erg goede balans heeft gevonden. Er is weinig verscheidenheid in wapens en ze zijn er niet in overvloed, wat voor de balans ten goede komt overigens. Juist online maakt dit het verschil en elke Javelin doet ertoe; je loopt dus niet het risico om het sulletje te zijn als je verplicht wordt een bepaalde rol te spelen zoals laatst met Apex Legends wel gebeurde. Het vliegen kan ook niet onbeperkt, zodat je af en toe moet afkoelen en anders zorgen de vijanden er wel voor dat je gegrond blijft. Fort Tarsis is een toffe thuisbasis waar je relatief veel tijd door kan brengen om het verhaal te doorgronden. Het nodigt best uit om alles te ontdekken, met mensen te spreken en zo ieder hoekje en gaatje uit te pluizen. Zelfs in Bastion is er best nog wat te vinden aan verhaal en inhoud om de Columbus in spé zoet te houden.