Review: Cuphead Xbox One

KOMT DAT LEZEN! Welkom mijne dames ende heeren bij weer eene recensie van een computerspel: Cuphead, welteverstaan. Een computerspel geheel in den animatie stijl van de jaren dertig. Naar men mededeelt schijnt dezen spel meenig doorgewinterde computerspellenspeler het stof doen bijten. Een waarlijk groote uitdaging van jawelste welke zijn weerga niet kent. Den veteraan Heer P. Scheffer besloot dezen zwaren last op zijne schouders te nemen en heeft aldaar zijn ervaringen van Cuphead hieronder vastgelegd. Leest U met ons volgaarne mee!

Eindelijk het spel paraat

De game Cuphead is inmiddels al zo'n drie weken geleden verschenen voor de Xbox One en pc. Het is een titel die al een aantal E3's achter elkaar hoge ogen wist te gooien, voornamelijk vanwege de unieke stijl van de game. Het is de eerste game van Studio MDHR en ze hebben er erg lang over gedaan. Cuphead is volledig in jaren '30 tekenfilm stijl, wat je het gevoel geeft zelf zo'n aloude animatie te bedienen. De muziek is ook volledig in de stijl van die tijd, waarbij de muziek ook daadwerkelijk met een grote lading musici is opgenomen. De game is ook helemaal met de hand getekend, en zelfs iemand die niet van het stijltje houdt, kan niet ontkennen dat Cuphead er prachtig uitziet. Is dit echter het enige dat goed is aan de game? Neen, integendeel. Alles is goed aan Cuphead.

Kop- & Kontschoppen

Cuphead gaat over hoe Cuphead en zijn vriendje, Mugman, leven in het cartoon wereldje Inkwell, en op een dag in een casino belanden. Ze slaan aan het dobbelen en worden vervolgens door de Duivel in de val gelokt. Hierdoor krijgen ze de keuze hun ziel op te geven, of de zielen van andere gedupeerde Inkwell-bewoners te innen. Cuphead speelt als een ouderwetse platformer, inclusief een bijpassende moeilijkheidsgraad van weleer, waarbij het veel aan de Contra-games doet denken. De game bestaat grotendeels uit boss-fights, die allemaal keiharde doorbijters zijn zoals dit gewoonlijk alleen bij een eindbaas is.

Koppie erbij houden

In de loop van de game speel je verschillende soorten wapens vrij, zoals een zwak, maar auto-seeking, schot of een kort, maar sterk schot. Daarnaast speel je ook bepaalde items vrij die je (kleine) voordelen geven, zoals een extra hartje health of een sneller opladende supermeter. Je hebt bij Cuphead een parry-move waarmee je alles wat roze is kunt raken zonder dat je hierdoor zelf wordt geraakt, plus je supermove-meter groeit sneller. Je kunt ook verschillende supermoves vrijspelen, zoals een meevechtende geest van jezelf. Je hebt in totaal drie werelden (eindwereld niet meegerekend) met elk gemiddeld zo'n zes tot acht bazen, en twee platformstukken die "run & gun" heten. Een handjevol bazen speelt overigens als een ouderwetse vlieg shooter.

Kopje onder

Zolang je niet onder een steen hebt geleefd de afgelopen maand, weet je vast wel dat Cuphead een pittige game is. Men heeft het er op internet bijna nog meer over dan in de hoogtijdagen van Dark Souls. De game is ook expres pittig gemaakt. Vroeger was dit met name omdat men wilde dat je weer een kwartje in de arcadekast wierp om verder te kunnen. Op de eerste consoles was de hoge moeilijkheidsgraad omdat "het erbij hoort toch?", plus dat games destijds veel meer gingen voor uitdaging en skill. Het zorgt er tevens voor de je langer doet over een game, en games waren in de jaren '80 zelden groot. Bij Cuphead is het ook geheel de bedoeling dat je telkens dood gaat, en leert van je fouten om zo steeds verder te komen. Bij zowel de bazen als de platformstukken krijg je wanneer je dood gaat ook een metertje te zien van start tot finish, met daarop aangegeven hoe ver je hebt weten te komen.

My cup of tea

De absolute grote vraag is natuurlijk: speelt Cuphead wel leuk? Mijn antwoord is een volmondige JA. De controls zijn superstrak en de uitdaging is juist wat het zo verslavend maakt. Er is ook alles aan gedaan om het puur op skill moeilijk te maken en alle ergernis eromheen, zoals niet te ontwijken aanvallen of laadtijden, weg te halen. Wanneer je dood gaat heb je ook geen seconde laadtijd wanneer je weer op 'retry' klikt. Oneerlijk is de game hoogst zelden, en je wordt eigenlijk enkel op incompetentie afgestraft. Om de uitdaging wat minder moeilijk te maken, kun je met de alternatieve wapens en perks het voor je speelstijl (en zwaktes) per gelegenheid aanpassen. En dan is er ook nog eens een ouderwetse two-player-optie zodat iemand jouw pijn kan delen! Deze co-op is erg gaaf, maar met alle chaos die dan op je scherm verschijnt vond ik het echter eerder moeilijker dan makkelijker.