Review: Dead Space (2023) - Blaast perfectie nieuw leven in Xbox Series

Een zo goed als perfecte game remaken, is dat iets waar je als ontwikkelaar aan moet beginnen? En als je daar dan toch de ruimte voor vindt, hoe maak je een remake dan aantrekkelijk voor fans die de game al door en door kennen? Plus, kun je voor een game waarvan de premisse al jarenlang bekend is de volle mep vragen? Het zijn stuk voor stuk vragen waarop ik middels deze review hopelijk een antwoord kan verschaffen. Spoiler alert: de Dead Space Remake is er eentje die waarschijnlijk nog jarenlang als een tekstboek voorbeeld gaat worden gebruikt.

Remake of remistake

Even vooropgesteld, het remaken van een game vereist best wat ballen. Een remaster is op zich nog niet zo’n big deal, maar een remake suggereert dat je de handel niet één-op-één overneemt. Capcom heeft met de Resident Evil-reeks al laten zien dat remake best goed te verkopen valt, maar heeft tegelijkertijd ook laten zien dat te veel afwijken van het origineel (in het geval van Resident Evil 3) niet altijd wordt gewaardeerd. Om dan als EA Motive voor de dag te komen met het plan om nota bene Dead Space - voor velen de perfecte sci-fi survival-horror game - te remaken, dan moet je van goede huize komen.

Gelukkig is EA Motive niet zo geheimzinnig geweest omtrent diens plannen met Dead Space. Het idee was vooral om trouw te blijven aan het origineel, maar ook om elementen te benutten die in 2008 nog ondenkbaar waren. Dead Space werd met behulp van de Frostbite engine dan wel vanaf de grond af opnieuw opgebouwd, maar uiteindelijk moest de game wel herkenbaar blijven voor eenieder die de originele game harder aanbidt dan een Unitologist de Red Marker.

Dead Space Rewrite?

En daar is EA Motive glansrijk in geslaagd, kan ik je vertellen. De Dead Space Remake draait nog steeds volledig om Isaac Clarke, een system engineer voor de Concordance Extraction Corporation wiens werkdag compleet naar de gallemiezen geholpen gaat worden door een “probleempje op de werkvloer”. Aan boord van de USG Ishimura, een zogeheten Planet-Cracker van de CEC, wemelt het van de mutanten, ook wel Necromorphs genoemd, en het schip waarmee je kwam is ook een beetje doodgegaan door een minder geslaagde koppelmanoeuvre. Je reddingsmissie verandert al snel in een ‘hoe kom ik in godsnaam van deze death trap af’ missie, waarbij stukje bij beetje duidelijk wordt wat er allemaal fout is gegaan.

Nu had EA Motive er makkelijk voor kunnen kiezen om de opknapbeurt vooral cosmetisch te houden. Misschien hier en daar wat verouderde gameplay-elementen updaten en hatseflats, je remake is klaar. Maar daarmee zou je direct een hele grote groep klanten verliezen, namelijk de mensen die de originele Dead Space uit 2008 al van binnen en van buiten kennen. Om deze groep mensen te overtuigen om wederom zeventig piek te lappen voor een game die ze al kennen, daarvoor moet je echt wat verder gaan. Die mensen verwachten namelijk het onmogelijke: alles wat Dead Space destijds kenmerkend maakte, maar dan zodanig dat ze toch nog verrast worden.

ruimte voor verbetering gevonden

Hoe is EA Motive daarmee omgesprongen? Bijzonder goed, eigenlijk. Diverse gameplay-elementen die de originele Dead Space niet kende, zitten nu wel in de remake. Ik durf zelfs te zeggen dat deze nieuwe mechanics de remake beter maken dan het origineel. Nu is niet alles hagelnieuw. De ‘zero gravity’ mechanics van de remake zijn geleend van Dead Space 2, waarin vrijelijk rondvliegen het stokje overnam het enigszins gelimiteerde ‘gravity jump’. Het is een aanpassing die enorme impact heeft op de speelbaarheid van sommige missies, waarvan er ook enkele op de schop zijn genomen.

Toch zijn het veelal de nieuwe elementen die Dead Space Remake een frisse identiteit en replay value geven. Ishimura’s deuren bleven in het origineel wel eens om onduidelijke redenen dicht, maar nu weten we dat goed verscholen keycards de geheimen kunnen blootleggen. Een gebrek aan stroom in deze zwaar gehavende Planet-Cracker faciliteert ook het nieuwe systeem waarin deuren moeten worden ontgrendeld door stroomtoevoer om te leiden. Dit betekent in sommige gevallen wel dat de speler weloverwogen keuzes moet maken. Want zodra men niet genoeg stroom kan trekken voor deuren, licht en zuurstoftoevoer, welke van de drie schakel je dan uit? Kun je leven met open deuren en geen zuurstof of kies je dan maar voor totale duisternis, niet wetende welke fatale gruwelijkheden je pad gaan kruisen? Het zijn veranderingen als deze die de Dead Space Remake in positieve zin hebben veranderd, zonder al te veel aan de kern te tornen.

Alles went behalve een (air)vent

Toch zijn het vooral de grafische en audiotechnische veranderingen waar de meesten van ons niet omheen kunnen. Sommige van deze veranderingen zijn subtiel (zoals Isaac die in de remake een stuk spraakzamer is zonder direct de oren van je kop te lullen), maar over het geheel genomen is de sprong voorwaarts significant. Zelfs met alle grafische kracht die de Frostbite engine levert houdt EA Motive vast aan het ‘less is more’ principe door slim om te gaan met omgevingslicht of juist een gebrek daaraan. Combineer dat met een subliem gebruik van omgevingsgeluid en Dead Space garandeert wederom een algemeen gevoel van ongemak bij elk ventilatiekanaal dat je nadert. Dat Isaacs hartritme na elk buitenaards handgemeen en stressvolle situatie door het dak schiet, helpt overigens ook niet echt met het managen van je eigen cortisolniveau.

Het is voor de huidige horrofan bijna verfrissend om een uiterst degelijke game te spelen waarbij de spanning niet gefaciliteerd wordt door eindeloos aan elkaar geregen jumpscares, iets waar Motive voor had kunnen kiezen om de onvoorspelbaarheid in het alom bekende verhaal te brengen. Dat is natuurlijk grotendeels toe te kennen aan het goed uitgekiende design van de groteske Necromorphs, welke stuk voor stuk meer dan capabel zijn om je urenlang met samengeknepen billetjes door de Ishimura te laten stiefelen. Daar hoeven ze niet eens kneiterhard voor te schreeuwen, al ontkom je er niet aan dat sommige gemuteerde typetjes wat luidruchtiger zijn dan anderen. Maar goed, ook daar zijn remedies tegen.

A-peeling wapentuig

Die remedies komen in de vorm van wapens, want wat is een Dead Space Remake zonder opgekalefaterde versies van de Plasma Cutter, Pulse Rifle, Line Gun, Disc Ripper, Force Gun, Contact Beam en de Hydrogen Flamethrower? Dat zeg ik! Hoe onoverwinnelijk een Necromorph ook overkomt, met een goed geüpgraded wapenarsenaal ter beschikking heeft de gameplay van Dead Space gewoon net wat meer vlees om de botten. Wie dat niet hebben? Necromorphs, mits je jouw arsenaal tactisch inzet en het nieuwe ‘Peeling system’ volledig utiliseert. Zelfs de meest vlezige Necrodijen kunnen van spierweefsel ontdaan worden na een welgeplaatst schot, wat het lopen voor een Necromorph een stuk lastiger maakt. Daarna is het een kwestie van de gestripte botten breken en hatsa, een kind kan de was doen. Nog even een welgemikte voetstomp op die arme Necromorph uit z'n lijden te verlossen, gedropte items claimen en op naar de volgende.

Gaat dat nou allemaal een beetje te snel voor je en wordt de hectiek je allemaal een beetje te veel? Dan is de tijdvertragende Stasis Module nog altijd je beste vriend om een beetje aan slow-mo crowd control te doen. Of je gebruikt je Kenesis Module om wat rondslingerende items richting de dichtstbijzijnde Necrosmoel te 'yeeten' (want zo heet dat anno 2023). En mocht je nu denken dat de Dead Space Remake hierdoor wel erg appeltje-eitje wordt, wees gerust. De USG Ishimura heeft duizend-en-een manieren om de laatste adem uit je Engineer Suit te wringen. Tenzij je de Dead Space op de Story difficulty speelt, dan is de gameplay wel heel erg vergeeflijk. Uitvogelen hoe je sommige objectives moet clearen wordt daar overigens niet door beïnvloed. Dat blijft soms een raadsel, tenzij je daar in 2008 je hersens al over hebt gebroken. Kenners weten welke objectives ik bedoel ;-)

Tot slot, de vraagprijs

Maar dan de vraag der vragen: is een remake het volle pond waard? Kun je voor een game als Dead Space - waarvan het geraamte in 2008 al opgezet is - wederom zeventig euro vragen? Enerzijds zou je 'nee' kunnen zeggen, wat een hoop mensen zeer duidelijk hebben gemaakt gedurende de launch van The Last of Us: Part 1. Men krijgt toch al snel het gevoel dat de volle mep voor een remake vragen aanvoelt als twee keer lappen voor dezelfde game. Vooropgesteld, dat is een zeer plausibel argument.

Aan de andere kant moeten we ook begrijpen dat het remaken van een game net zo goed een hoop geld kost. EA hoeft wellicht niet meer in de buidel te tasten voor het script, maar de kosten voor het ontwikkelen zijn sinds 2008 ook wel wat toegenomen. Plus, er zijn genoeg mensen die de game nu pas voor het eerst spelen en dat zijn mensen die voor een andere AAA-titel hetzelfde zouden betalen. Een laten we eerlijk zijn, als een remake zich op alle fronten weet te bewijzen en nergens een steek laat vallen, dan is de vraagprijs wat mij betreft gerechtvaardigd. En als je dan echt zo valt over de vraagprijs, neem dan EA Play Pro. Dat vindt EA ook best.