Review: Detective Pikachu Returns - Verdwenen vonk Nintendo Switch

Als jij als kind een wens had mogen doen, wat was dat dan geweest? Naast een onbeperkte hoeveelheid Smarties was mijn droom waarschijnlijk om in een wereld te leven waarin Pokémon echt bestonden. Helaas is die wens nooit in vervulling gegaan. Toch kregen we in 2018 alsnog een inkijkje in mijn droomwereld door de release van de eerste Detective Pikachu-game. Het avontuur eindigde met een cliffhanger, maar nu, vijf jaar later, ligt het vervolg eindelijk in de winkelschappen en weten we hoe het verhaal afloopt. Maar is deze game inderdaad een wens die uitkomt, of had ik als kind toch beter kunnen kiezen voor die onbeperkte hoeveelheid Smarties? Het antwoord vind je in deze Detective Pikachu Returns review!

Nieuwe game, zelfde trekjes

Als jij net zoals ik was, zat jij in 2019 op de eerste rij in de bioscoop met een bak kruimelige nacho's in je handen de Detective Pikachu-film te kijken. Gezien de late release van de Nintendo 3DS-game waarop de film gebaseerd was, is het niet gek als je alleen bekend bent met dit filmoptreden van de muisachtige detective. In dat geval heb je waarschijnlijk met veel verwarring in je ogen de bovenstaande intro gelezen. De film eindigde namelijk helemaal niet met een cliffhanger en loste het mysterie rondom R en de vermissing van detective Harry Goodman op, zonder dat er enige vragen overbleven.

In Detective Pikachu Returns wordt echter het verhaal uit de 3DS-game weer opgepakt. Harry Goodman wordt nog steeds vermist, Pikachu en Harry's zoon Tim werken weer samen aan allerlei mysteries en ja, er gaat nog altijd een abnormaal grote hoeveelheid cafeïne bij de gele muis naar binnen. Als je alleen bekend bent met de film is dat misschien even wennen, maar dit nieuwe deel volgt een ander verhaal, met nieuwe personages en zelfs een geheel nieuw, overkoepelend mysterie dat Tim en Pikachu samen moeten oplossen.

Desalniettemin plaatst dat dit vervolg in een vreemde situatie. De game heeft een hoog 'been there, done that'-gehalte - niet alleen doordat je door de film al denkt te weten hoe het verhaal zich ongeveer gaat ontvouwen, maar ook doordat het nieuwe mysterie dezelfde soort trekjes vertoont als het verhaal uit de eerste game en film. Ditmaal is er geen sprake van een mysterieuze stof die Pokémon op hol doet slaan, maar vertonen sommige monstertjes wel weer vreemde, onverklaarbare gedragingen die lijken te wijzen op een soortgelijke beïnvloeding door mensen. Het voelt allemaal wel erg bekend. Bovendien is de gameplay vrijwel onveranderd sinds het 3DS-origineel uit 2018, met slechts enkele nieuwe toevoegingen.

Pokésoonlijkheid

Laten we dan wat dieper stilstaan bij de gameplay van Detective Pikachu Returns. Net zoals in het eerste deel los je verschillende zaken op met Tim en Pikachu in de hoop het overkoepelende mysterie op te lossen. Je ondervraagt getuigen, onderzoekt de plaats delict en trekt conclusies om de mysteries te ontrafelen en een dader aan te wijzen. Hierbij vormen Pikachu en Tim het ideale duo. De twee kunnen elkaar verstaan, waardoor de rolverdeling snel gemaakt is: Tim ondervraagt mensen en Pikachu interviewt Pokémon. Samen wisselen ze informatie uit en proberen ze de verschillende zaken in de game tot een goed einde te brengen.

Deze rolverdeling is verhaaltechnisch heel interessant. Waar we in de normale Pokémon-games alleen te horen krijgen wat de mensen in de Pokémonwereld te zeggen hebben, werpen we in Detective Pikachu Returns weer een blik op de ware aard van de monstertjes. Bij de introductie van een nieuwe Pokémon geeft een charmante beschrijving al een indicatie van hun persoonlijkheid, maar je leert de wezentjes pas echt kennen wanneer je met ze praat en erachter komt dat ze zelf ook hun eigen karakter, zorgen en blik op de wereld hebben. Dit toegevoegde stukje individualiteit leidt ertoe dat de Pokémon niet zo oppervlakkig zijn als in de hoofdgames, maar laat ze juist overkomen als echte wezentjes zoals wij die ook in de echte wereld kennen.

Nieuw in dit vervolg is dat je gedurende je avontuur de hulp kunt inroepen van andere Pokémon. In deze secties berijdt Pikachu een ander zakmonstertje en maakt hij gebruik van hun unieke krachten. Zo kun je op de rug van de puppyachtige Growlithe geursporen volgen en kan de ronde spierbonk Galarian Darmanitan met zijn brute kracht ijs en rotsen breken. Deze secties zijn leuk voor de afwisseling, maar blijven relatief oppervlakkig. Dat geldt ook voor de andere gameplayvariatie die je in het avontuur vindt, zoals de stealthgedeelten en quicktime-events. Daarnaast zijn er voor het eerst sidequests te vinden in de game, maar deze worden helaas niet veel interessanter dan ''loop van punt A naar punt B'' en geven de speler geen beloning voor het volbrengen van de missie. Het voelt allemaal een beetje nutteloos.

Undercover meets Paw Patrol

De nieuw toegevoegde variatie is slechts een klein deel van het avontuur, dus gameplaytechnisch is er in grote lijnen weinig veranderd ten opzichte van de eerste Detective Pikachu-game. Het doel van Detective Pikachu Returns is hoofdzakelijk om het nieuwe verhaal te vertellen. Hier slaagt de game gelukkig wel in. De zaken in de game zijn niet baanbrekend, maar vermakelijk genoeg om een hele game mee te vullen. Als je oud genoeg bent om je veters te strikken, hoef je alleen geen hersenkrakend denkwerk te verwachten. Evenals het origineel is de game namelijk ontzettend makkelijk. In de meeste gevallen heb je een conclusie over het verhaal al getrokken ver voordat de game dit doet.

Dat is niet heel gek. Detective Pikachu Returns lijkt zich namelijk hoofdzakelijk te richten op kinderen. Hier ontstaat er helaas een rare mismatch. Gezien het verhaal in de game een grote rol speelt, moet er veel gelezen en geluisterd worden. De game beschikt alleen niet over een Nederlandse vertaling, waardoor het avontuur lastig te begrijpen is voor de jongere gamers. Voor volwassen gamers mist de game dan weer de diepgang en moeilijkheid die een andere mysterygame, zoals de Ace Attorney-serie, wel biedt. Zie het een beetje alsof drugscrimineel Ferry Bouman in de televisieserie Undercover wordt vervangen door Chase uit Paw Patrol: geen van beide doelgroepen wordt er echt warm van. Oudere spelers kunnen vast nog wel van de game genieten, maar het is geen ervaring die je bijblijft.

Kers zonder taart

Detective Pikachu Returns lijkt dus op meerdere opzichten op zijn voorganger. Eén aspect waar dit niet het geval is, is op het gebied van graphics en animaties. Dat bedoel ik helaas niet op een positieve manier. De originele game was één van de mooiste games op de tweeschermige handheld van Nintendo. De wereld was gedetailleerd, levendig en vol met kleur. Ook de animaties waren van hoge kwaliteit en leken voor een groot deel met behulp van motion capture gemaakt te zijn. Het feit dat een aanzienlijk deel van de game ook nog eens in het Engels was ingesproken, was de kers op de taart.

In Detective Pikachu Returns is die taart helaas volledig opgegeten door een hongerige Snorlax. Hij heeft alleen de kers laten liggen. Er zijn nog steeds ingesproken stemmen, maar van de levendige animaties en grafische pracht en praal uit het origineel is er niets meer over. Animaties worden bijvoorbeeld constant hergebruikt, sluiten niet altijd goed aan op de scene in kwestie en halen de levendigheid uit de game. Grafisch is de game ook zeer ondermaats, zeker gezien de beperkte schaal van het avontuur. Daarnaast krijg je regelmatig een laadscherm voorgeschoteld wanneer je van gebied naar gebied loopt, ondanks dat de gebieden praktisch aan elkaar geplakt zijn. Het valt allemaal erg tegen, zeker omdat we in de originele game hebben gezien dat deze serie meer in zijn mars heeft.

Ook de variatie aan Pokémon is ietwat teleurstellend. Bijna iedere generatie komt wel langs, maar er ligt een enorm grote nadruk op de zakmonstertjes uit de Galar-regio. Nog vreemder: in de gehele game is geen enkele Pokémon uit de Paldea-regio te vinden, wat merkwaardig is voor een game die in de negende Pokémon-generatie wordt uitgebracht. Iets waar ik wel positief over kan zijn, is de muziek. Net zoals het eerste deel, bevat de game veel verschillende composities die heel goed werken in de context van het avontuur. De muzieknummers zullen je grotendeels niet bijblijven, maar ze vervullen hun rol in de game wel heel goed.

Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is opgenomen tijdens onze speelsessie op de Nintendo Switch.