Review: DOOM Nintendo Switch

Toen ik vorig jaar als standvastige pc-gamer DOOM voor het eerst speelde, had ik nooit gedacht hem nog eens te spelen op een andere console, laat staan een portable console. Het is er toch van gekomen en ik moet zeggen, het is stukken beter dan dat ik in eerste instantie verwachtte. DOOM voor de Nintendo Switch is een gekke combinatie, maar zeker geen slechte. Ondanks dat de game een port is naar een kleinere console die een stuk minder krachtig is dan de consoles waar de originele game voor bedoeld is, weet DOOM mij toch blij te verrassen.

Opfrisser

Het is alweer een tijdje geleden dat de originele game is uitgekomen (mei 2016) en misschien heb je weer een opfrisser nodig of heb je de game nog helemaal niet gespeeld en vraag je je af waar DOOM over gaat. Het eerste deel van de game speelt zich af op een UAC-faciliteit op Mars dat dankzij eeuwenoude alientechnologie geïnfesteerd is geraakt door demonen. Deze demonen zijn door een portaal van de heldimensie naar onze dimensie gekomen. In DOOM speel je als Doomguy, die op een gegeven moment wakker wordt. Hij is zit vastgeketend aan een altaar, in diezelfde UAC-faciliteit. Het eerste wat gebeurt zodra je door de ogen van Doomguy kijkt, is dat je met pure brute kracht je vastgeketende arm lostrekt en het hoofd van een geïnfesteerde professor te pletter slaat op het altaar. Direct daarna krijg je een pistool in je handen, waarmee het de bedoeling is dat je de andere demonen in de kamer doodt. Een bloederige scene, weinig licht en om het altaar waarop je net wakker werd een twintigtal kaarsen; een van de vele scenes die je op een gelijksoortige manier aan gaat treffen. Zo stuit je op het ene na het andere satanische ritueel terwijl je de faciliteit demonvrij maakt.

Zoals je al snel merkt, is er redelijk veel verhaal en lore om te ontdekken en vrij te spelen, maar op de manier waarop Doomguy met al deze informatie omgaat verklaard wat voor een persoon hij is. Hij antwoordt namelijk nooit in het hele spel op een van de andere personages en doet vooral datgene wat de andere personages niet willen dat hij doet. Doomguy heeft maar interesse in 'n ding; het uitroeien van zoveel mogelijk demonen en het sluiten van de poorten naar de hel. Sterker nog: Doomguy geniet er zelfs van. In plaats van het enkel doodmaken van een demon doet hij het op de meest creatieve manieren waarbij meerdere lichaamsdelen in rondvliegen en er niet veel meer overblijft van de demonen waar je een Glory Kill op hebt uitgevoerd.

Verhaal, huh?

Zoals ik in mijn vorige artikel al liet weten, is dat ik DOOM niet speel om het verhaal, en ik denk dat de meeste mensen dat niet doen, al heb je de kans zeker wel. Als jij het leuk vindt om alles te weten over de wereld waar je in speelt, geeft DOOM je hier alle mogelijkheden voor. Zo is er een uitgebreid verhaal met personages en kun je in de codex alles terugvinden over iedere demon, locatie en overige lore. Ieder fijn kneepje dat het spel heeft wordt hierin tot in detail beschreven. Niet dat ik dat zou weten, ik ben namelijk druk bezig geweest met het sluiten van interdimensionale poorten naar de hel en soortgelijke dingen.

Daarnaast heb je in DOOM de kans om zoveel mogelijk geheimen te vinden en hier ben ik wel mee bezig geweest, al dan niet heel succesvol. Voor deze geheimen word je namelijk rijkelijk beloond, maar ze zijn ook enorm moeilijk te vinden. Als je toevallig de juiste gang inloopt en vervolgens door een kleine ventilatieschacht kruipt, is er een kans dat je 'n van de klassieke DOOM-maps of geheime kamers op het lijf stuit, die tot de nok gevuld zijn met levens, bescherming en ammo. Ook vind je op de kleinste pietluttige plaatsen miniversies van jezelf in alternatieve kleding.

Lekker knallen

Ok', genoeg van dat, laten we het hebben over datgene waar DOOM daadwerkelijk over gaat; snoeiharde snelle vloeiende first-person actie. Wat DOOM op de voorgaande consoles al uitmuntend deed, hebben Bethesda en Panic Button goed weten over te brengen naar de kleine console. Het neerschieten van hordes demonen voelt net zo goed als het altijd al heeft gedaan in DOOM. Ik bedoel: het ziet er misschien niet zo goed uit en het is geen zestig fps, maar man wat is het weer lekker, en dat voor een portable device. Zo heb ik iedere busrit die ik de afgelopen dagen heb gemaakt honderden demonen doodgemaakt, portalen gesloten en secrets gevonden. Hoewel de Switch misschien niet de ideale console is om een shooter op te spelen door de kleine analog sticks, moet ik zeggen dat het zelfs voor iemand die nooit shooters met een controller speelt makkelijk wennen is aan de fast-paced action in DOOM.

Als je je bedenkt dat het spel draait op een handheld device zijn de graphics heel erg indrukwekkend, maar als je daar dan de originele game tegenover zet, valt het snel weer heel erg tegen. Zo lijkt de game niet altijd op 720p te draaien en haalt hij de beloofde dertig fps niet altijd. De game lijkt op meerdere momenten onder de 720p te draaien, wat dan vervolgens gecompenseerd wordt door slechte anti-aliasing (anti-kartelvorming). wat er dan uiteindelijk voor zorgt dat objecten op een afstand erg wazig worden. Daarnaast is er ook nog veel getweaked aan de depth of field, waardoor de dingen van dichtbij best wel mooi zijn, maar zodra ze verder weg zijn opgegeten worden door een zee van wazigheid. Ondanks al deze gebreken blijf ik me erover verbazen dat DOOM voor de Nintendo Switch eruitziet zoals het doet.