Review: El Paso, Elsewhere - Pistolen, Pillen en Paranoia Xbox Series

Na hele dagen zwoegen overvalt mij soms een gevoel van apatheïsme. Dit overkomt mij dan in de late uurtjes - diep in de nacht. Ik weet dat ik dan beter kan gaan slapen, maar koppig als ik ben vertik ik dat. Mijn ogen staan wagenwijd open en ik weet dat ik aanwezig ben - maar ook weer niet. In die momenten van mentale kwetsbaarheid ben ik aan de slag gegaan met El Paso, Elsewhere; over koortsdromen terwijl je slaapwandelt gesproken. Deze actievolle spirituele opvolger van Max Payne weet een bepaald gevoel over te brengen, wat het meest effectief werkt in interactieve media. Een melancholisch gevoel, terwijl je bloeddruk ook flink hoog is tijdens de actievolle confrontaties met de wezens van het duistere rijk. Is het ook een goede game? Ha, nou ja, zoals veel dingen in het leven: 'it is complicated'.

Journey to the Center of the Mind

El Paso, Elsewhere begint in een vervallen motel. Je speelt als James Savage - een getormenteerd individu die verslaafd is aan drugs en ervan overtuigd is dat de wereld vergaat. De psychotische episode van meneer Savage blijkt echter wel een kern van waarheid te hebben. Zodra je de lift van het motel instapt, stap je de 'Void' in. Deze ruimte, waarin niks en alles tegelijk bestaat, is gecreëerd door James' ex-vriendin Janet Drake - al gaat ze tegenwoordig door het leven als Draculea. Ze is bezig met een ritueel dat zeker het einde van de wereld gaat betekenen. Ondanks zijn eigen persoonlijke problemen vindt James het zijn verantwoordelijkheid om hier een stokje voor te steken. Via de lift betreedt hij telkens andere ruimtes, waarin je menig monster moet doorzweven met lood en de onschuldigen gegijzelden hoort te bevrijden. Easy peasy, toch?

Het narratief is echter niet zo simpel als Strange Scaffold wil doen lijken. 'More than meet the eye' is het perfecte gezegde om te binden aan El Paso, Elsewhere. Hoe verder je afdaalt in de wereld van El Paso, Elsewhere, des te meer je James leert kennen. Niet als de emotieloze anti-held die de game hem wilt doen overkomen, maar meer de innerlijke strijd die meneer Savage elk moment van elke dag tegen zijn demonen moet voeren. Uiteindelijk is El Paso, Elsewhere een verrassend diepgaand liefdesverhaal met als hoofdthema mishandeling. Dat James nooit genezen is van dit trauma, is wel duidelijk en El Paso, Elsewhere weet middels sterk geschreven dialoog en slim expositiewerk de vinger op de meest zere plek te leggen. Meerdere malen wist het narratief mij aan te grijpen, terwijl het zich eerst voordeed als een simplistische third-person monster shooter. Nee, El Paso, Elsewhere is veel meer dan dat en wellicht is het zo effectief, omdat het de speler eerst in een bepaalde veilige omgeving wilt zien opgroeien, voordat de zweep der realiteit even wat rode strepen achterlaat.

Nostalgie naar betere tijden

Goed, maar even genoeg waterige oogjes - tijd voor actie. El Paso, Elsewhere blijft een rasechte third-person shooter. De vergelijking met Max Payne is al snel gemaakt. Niet alleen omdat James constant melodramatische monologen tegen zichzelf aan het houden is, maar vooral omdat de gameplay simpelweg Max Payne ademt. Je neemt een bootlading aan paracetamol in om jezelf te genezen, je steekt een heel arsenaal in je jaszak en je springt zo nu en dan in slow-motion om stijlvol wat duistere monsters het graf in te knallen. De gunplay is meer dan solide en het voelt goed wanneer je kogels welgeplaatst tussen de ogen van menig gedrocht mikt. De vergelijking met Max Payne is makkelijk gemaakt, maar er verschuilen zich wat andere titels in het DNA van El Paso, Elsewhere. Zo kreeg ik ook vaak het gevoel dat ik een soort DOOM-game aan het spelen was, aangezien ik constant alles overhoop haalde om meer ammunitie te vinden en ik dikwijls gevarieerde gekleurde sleutels moest vinden om bepaalde onderdelen van de map te openen.

Dankzij de spraakmakende PS1-esque kunststijl moest ik ook denken aan de andere mindfucks uit de vroege jaren 2000. Denk hierbij aan de eerste Silent Hill-games en aangezien El Paso, Elsewhere niet vies is van sinistere beelden, voelt ook deze gelijkenis op zijn plaats. El Paso, Elsewhere ziet er op het eerste gezicht wellicht wat goedkoopjes uit, maar op vele momenten merk je op dat deze asthetische keuze een 'bewussie' was. Het laag aantal polygonen geven deze wandelende koortsdroom nog meer karakter en helpen ook met het creëren van een onwerkelijke en drukkende sfeer. Dankzij sterk gebruik van lichtinval, kleur en monsterdesigns heb je een presentatie waar je u tegen zegt. En dan hebben we nog de uitstekende soundtrack die als kers op de taart functioneert. Alhoewel, een kers met een rotte pit, want de instrumentale tracks zijn geweldig - de rapnummers van LAKE SAVAGE vallen vaak ietwat tegen. Niet per se omdat het geen goede nummers zijn, maar het botst een beetje met wat de rest van de presentatie voor elkaar probeert te krijgen.

Dit doet mij maximaal pijn

Je zou denken dat El Paso, Elsewhere op weg is naar een monsterscore op deze manier. Echter, dit passieproject heeft helaas ook flink wat mankementen die ik niet door de vingers kan zien. Af en toe heb ik het idee dat de game-engine een overdosis genomen heeft, want de technische issues op de Xbox Series X zijn te aanwezig om niet te benoemen. Veel assets laden niet fatsoenlijk in, dikwijls spelen de cutscenes niet fatsoenlijk af en de audio is soms simpelweg afwezig. Ja, het is een beetje een zooitje - vergelijkbaar met de mentale bovenkamer van James. Je gaat bijna denken dat het expres gedaan was om zo nog een bizardere sfeer te hanteren.

Onder het mom van 'te veel van het goede' moeten we het ook hebben over de pacing van El Paso, Elsewhere. Kijk, de combat is degelijk genoeg, maar op een gegeven moment heb je gezien wat de game te bieden heeft - zeker omdat heel veel levels dezelfde doelen benutten. De belangstelling voor het narratief is wat de speler blijft pushen, maar het einde had voor mijn gevoel ook tien levels eerder kunnen komen. El Paso, Elsewhere heeft vijftig levels tot zijn beschikking en het begint op een gegeven moment een beetje te voelen als vulling. Ja, ik snap dat je het symbolisch kan opvatten met de thema's, zoals verslaving en hoe moeilijk het is om maar te blijven pushen voor iets beters - maar op een gegeven moment was de koek op en verlangde ik wel naar de eindcredits. Zeker, omdat je dat uitstekende verhaal graag wilt afsluiten.