Review: Final Fantasy XV Xbox One

Er lag nogal wat druk op de schouders van Final Fantasy XV, om het nog zacht uit te drukken. De Final Fantasy-serie perste er op de originele PlayStation nog de ene na de andere game uit die zó goed waren dat ze nog altijd terug te vinden zijn in de 'beste game ooit'-lijstjes van menig gamer. Het afgelopen decennium werd alleen pijnlijk duidelijk dat de reeks stilaan zijn relevantie was verloren. Vooral dankzij het tegenvallende dertiende deel (en zijn twee rechtstreekse sequels) mocht de ooit zo vooruitstrevende JRPG-franchise zelfs niet meer in de schaduw staan van zijn eigen hoogdagen. Final Fantasy XV moet er nu voor zorgen dat de serie niet verder afglijdt naar de middelmaat. Vergeet daarbij dat dit project ooit ontstond uit het belachelijke idee dat er rondom deeltje XIII ook zo'n beetje dertien delen moesten verschijnen en laat ook de onstuimige ontwikkelingsperiode even in het midden. Het belangrijkste is dat al het wazige gedoe rondom dit monsterproject eindelijk achter ons ligt. Er mag dan ook, na een uurtje of veertig spelen, geen twijfel over bestaan dat Final Fantasy XV een avontuur is dat het hart aanspreekt voor zowel oude bekenden als voor nieuwere fans van het genre. Daarmee lost Square Enix precies de belofte in die ze zelf aan het begin van het spel maken.

Bromance

Final Fantasy XV neemt ons mee naar Eos, een wereld die met z'n opvallend Amerikaanse invloeden en moderne technologie diepgeworteld is in onze realiteit, maar die toch doordrongen is met fantasie-elementen die we makkelijk associëren met de reeks. Terwijl op de achtergrond de vete tussen de belangrijkste grootmachten en aartsvijanden Lucis en Nilfheim opnieuw zijn hoogtepunt bereikt, gaat het verhaal in de eerste plaats over vriendschap. De hoofdrol is weggelegd voor Noctis, de kroonprins van Lucis, die samen met zijn drie beste vrienden Ignis, Gladiolus en Prompto een heuse roadtrip maakt met de koninklijke limousine, Regalia. Elk van Noctis' drie metgezellen hebben een eigen persoonlijkheid en samen vormen ze, ondanks het hoge boybandgehalte, een charmante cast in wiens gezelschap je graag wil vertoeven. Het duurt dan ook niet lang voor je gehecht bent aan jouw spelwereld en de personages die daarin de hoofdrollen vervullen. Dit unieke uitgangspunt zorgt er bovendien voor dat Noctis zijn party onderweg niet meer uitbreidt. De bromance staat te allen tijde voorop en wordt bovendien erg sterk neergezet. De hoofdverhaallijn vindt dat het met een korte introductie, een afsluiting en slechts minimale evolutie daartussenin wel genoeg werk verricht heeft. Belangrijke gebeurtenissen blijven vaak buiten beeld of worden slechts kort toegelicht en wie de afgeleide producten (langspeelfilm Kingsglaive, een prequel op de gebeurtenissen in het spel, of de Brotherhood anime) heeft gezien, zal ongetwijfeld minder moeite hebben om te begrijpen wat er juist gaande is.

Cruising

Het idee van een roadtrip in een kameraadschappelijke sfeer rijmt met de prachtige open spelwereld die smeekt om verkend te worden. De langere afstanden (de reisweg naar missies bijvoorbeeld) leg je vooral af in de Regalia. In de eerste uren zijn deze minutenlange intermezzo's een hele belevenis: je vergaapt jezelf aan de wonderschone spelwereld en zijn bizarre fauna en je luistert tegelijkertijd aandachtig naar de gesprekken die het viertal zo nu en dan voeren of anders naar 'n van de heerlijke soundtracks van eerdere Final Fantasy-titels op de autoradio. Later in de game "“ met zo'n tien uur op de teller "“ vond ik de autotochtjes eigenlijk een beetje storend worden. De bolide zelf besturen biedt geen hulp, want het ding stuurt werkelijk voor geen meter. Daarom koos ik, als de optie beschikbaar was, steeds vaker voor een fast travel naar mijn locatie. Alleen jammer dat je dan nog zeker een dikke minuut tegen een laadscherm aankijkt. Gelukkig maken ook de Chocobo's opnieuw hun opwachting. Je kunt zo'n gele loopvogel voor een x aantal dagen huren en in tegenstelling tot je Regalia-bolide kunnen ze ook ruiger terrein aan.

Watertanden

Final Fantasy XV mag zich visueel op alle fronten meten met de hedendaagse norm. Minder belangrijke personages en sommige stukken in de wereld komen er een beetje bekaaid van af en op drukkere momenten liet de framerate wat steekjes vallen, maar buiten die zeldzame momentjes om liet de game ons vooral watertandend achter. Het totaalpakket schittert, kent daarbovenop een fantastische soundtrack en krijgt het volledig voor elkaar om ons weg te voeren naar een andere wereld. Zodanig dat ik nooit wou stoppen, altijd extreem geïnvesteerd was in de spelwereld en de vele uren verorberde alsof het niks was. Net iets over de helft (vanaf hoofdstuk 9) ruilt het spel de open wereld jammer genoeg in voor meer lineaire gangen en omgevingen en worden plotelementen plots in rapper tempo afgehandeld.

Er zijn vijftien hoofdstukken, talloze zijmissies en allerlei minigames (een Chocobo-race, vissen, flipperkast, enzovoort). Dat het gros van de zijmissies niet meer inhoudt dan doodsimpele fetch quests, is een tegenvaller die dikwijls niet eens echt heel erg opvalt en dat zegt eigenlijk alles over de ban waarin deze titel me tijdens het spelen wist te krijgen. De ervaringspunten die je hebt verzameld, kun je alleen innen door een dutje te doen in een tentje in de wildernis, een goedkope caravan of een duurder hotelletje. Je verzamelde experience wordt naargelang de gekozen slaapplek met een bepaald percentage vermenigvuldigd. Op basis van ingrediënten die je onderweg hebt verzameld, zal Ignis voor het slapengaan een maaltijd bereiden. Verschillende gerechten bezorgen de personages gedurende de volgende dag tijdelijk diverse bonuseffecten, zoals een betere bescherming tegen magische aanvallen. Prompto, de benjamin van de groep en verslingerd aan z'n smartphone, neemt trouwens voortdurend foto's van je reis. Elke avond krijg je op die manier een visueel overzichtje van je belevenissen van de voorbije dag. De leukste foto's kun je opslaan en makkelijk delen op diverse echt bestaande social media-kanalen. Ik kon dit wel waarderen en het draagt zeker bij aan het roadtripgevoel.

Hakken

De laatste numerieke Final Fantasy-delen (Final Fantasy XII en in mindere mate ook XIII en diens vervolgen) probeerden de kar al te trekken door het klassieke turnbased Active Time Battle-systeem te vervangen voor een actievoller systeem, maar Final Fantasy XV duwt de trend nog een beetje verder door en speelt bij momenten als een eenvoudige hack & slasher. Je loopt de tegenstanders gewoon in de spelwereld tegen het lijf en kan meteen op hen inhakken. Noctis' vrienden gedragen zich volledig zelfstandig, maar toch kun je ze bevelen om een specifieke aanval uit te voeren. Dankzij de eenvoudige besturing blijft de instapdrempel laag en is het allemaal snel onder de knie te krijgen. Het vechtsysteem draait slechts rond drie basisbewegingen: aanvallen, afblokken/ontwijken en Warp, een trucje waarmee Noctis zich in een oogwenk naar een andere positie kan flitsen. Het viel mij ook op dat Final Fantasy XV opvallend toegankelijk is (het wordt bijna onmogelijk gemaakt om af te gaan), met als logische gevolg dat ik het spel zelfs op de normale moeilijkheidsgraad over het algemeen wat te eenvoudig vind. De cameravoering blijkt, vooral in kleinere ruimtes, dikwijls je grootste vijand te zijn en is wellicht het grootste minpunt in de ganse game. Het is met momenten echt problematisch en ronduit frustrerend als de camera het gevecht maar niet goed in beeld krijgt. Hoewel het actievolle vechtsysteem, met uitzondering van voornoemde cameraproblemen, mij wel kon bekoren, kan ik ook wel begrijpen dat dit voor veel oude fans een afknapper kan zijn. Speciaal voor fans die al dat real-time gedoe maar niks vinden, heeft Square Enix de (uiteraard volledig optionele) Wait Mode ontwikkeld. Laat de analoge stick los en het spel pauzeert kortstondig, zodat je rustig je volgende actie kan bepalen. Een mooie geste.