Review: Hi-Fi Rush - Xbox’ verrassende homerun Xbox Series

Waar was jij tijdens de eerste Xbox Developer_Direct? Ik weet nog goed waar ik was: op mijn kamer te grinden voor een tentamen. Ik kookte van binnen. Van alle dagen dat ik een tentamen kon hebben, was het natuurlijk precies de ochtend na een felbegeerde Xbox Show. Ik moest dus later leren dat er een legende langs was gekomen: Shinji Mikami. Je kent hem waarschijnlijk wel van zijn werk. Hij is het creatieve brein achter de eerste Resident Evil-games, The Evil Within, Tokyo Ghostwire en nog veel meer. Een nogal grimmige en onheilspellende line-up met hier en daar wat humor erin verwerkt. Je kunt je dus wel voorstellen dat er veel mensen nogal verrast werden door Hi-Fi Rush. Deze vrolijke ritmegebaseerde actiegame verraste vriend en vijand. Daarna werd de titel per direct vrijgegeven. Ga het lekker spelen! Pak het op via Game Pass! Het is lang geleden dat we oprecht verrast zijn door een surprise release, maar daar stopt het niet. Geen eendagsvlieg, no sir. Hi-Fi Rush is een homerun en in deze review vertel ik je waarom!

808 bendin'

Voordat we de gitaar laten scheuren, is wat context wel gewenst. Je speelt als Chai: een dromer die zichzelf als echte rockster ziet. Kent iemand hem? Kan hij überhaupt wel gitaar spelen? Hey, dat is allemaal niet belangrijk. Zolang je maar in jezelf gelooft en dat doet onze protagonist gelukkig. Hij gaat langs bij Vandelay Technologies om zich aan te melden voor Project Armstrong. Het goede nieuws? Hij krijgt een supertoffe nieuwe robotarm! Het slechte nieuws? Hij verdient daarmee een baan als vuilnisman. Gelukkig voor hem gaat iets mis tijdens de procedure - er wordt een MP3-speler gefuseerd met zijn kloppend hart. Hij wordt nu gelabeld als een defect en moet worden opgeruimd. Dat gaan we echter niet laten gebeuren! Tijd om de corruptie aan te pakken en de duistere geheimen van het bedrijf bloot te leggen. Chai doet mij een beetje denken aan Sokka uit Avatar: The Legend of Aang: een complete debiel, maar met een klein hartje. Je ziet dat hij echt een groei doormaakt als persoon zijnde en dat is iets wat altijd leuk is om te zien in een narratief. Het is geen hogere wiskunde, maar het verhaal is persoonlijk en charmant.

Het charmante narratief van Hi-Fi Rush is te verdelen in meerdere thema's. Laten we beginnen met de meest duidelijke boodschap: fuck kapitalisme. De ironie ontgaat mij niet wanneer je een studio bent onder de gigantische banner van Microsoft, maar hey - ik snap je punt. Iets wat Hi-Fi Rush goed doet, is luchtig met de onderwerpen omgaan. Het deelt wellicht wat sneren uit, maar ze voelen gepast en zijn niet bedoeld om te beledigen. De game is in het algemeen erg lollig. Ik betrapte mezelf er vaak op dat ik gewoon de humor erg kon waarderen. Ik had in de eerste tien minuten het gevoel dat het narratief net wat te anime werd voor mijn smaak. Dit viel gelukkig mee, ondanks het feit dat we een ander groot anime thema in het verhaal te verduren krijgen: vriendschap. Chai staat er gelukkig niet alleen voor. Tijdens je playthrough kom je een bijzonder clubje mensen tegen. Ze hebben allemaal hun eigen motivaties en ambities. Ze zijn goed geschreven en daardoor voelde het nooit te ongemakkelijk aan. Xbox heeft ook meteen een nieuwe mascotte te pakken: 808 de robotkat. Deze mechanische viervoeter is constant te vinden aan de zijde van Chai. Een loyale kat die wel houdt van een flink potje schredden.

Devil May Dance

Kijk, kritiek hebben op kapitalisme is allemaal leuk en aardig, maar ga je er ook wat tegen doen? Ja zeker, we veranderen gewoon eventjes in een Devil May Cry-game. Waarom ook niet? In Hi-Fi Rush is de gameplayverdeling duidelijk. Het ene moment exploreer je de wereld door platform uitdagingen te voltooien en het andere moment sta je in afgebakende ruimtes om te vechten tegen menig metalen loonslaafje. Tijd voor wat ongefilterde moshpits. Je hoeft je geen zorgen te maken als je het ritmegevoel hebt van een baksteen - je kunt deze game prima spelen. Voer je de inputs echter precies op de maat in, dan deel je flink wat extra schade uit. De game helpt de speler hierbij. Naast dat de audio bijzonder goed is afgesteld, kun je aan wat subtiele signalen aflezen wat het ritme is. Mocht dat nog niet genoeg zijn, dan kun je zelfs een balk op je scherm toveren die jou precies toont wanneer je moet jammen. Ik noem het voor nu de spiekbeat.

De muzikale swing die Hi-Fi Rush de combat geeft zorgt ervoor dat het immens goed aanvoelt. Je kunt op de beat niet alleen combo's creëren van meer dan honderd hits, maar je kunt ook assists inzetten, vijandelijke aanvallen perfect ontwijken en enorme tegenslagen perfect pareren. De meeste eindbaasgevechten hebben ook nog eens hun eigen speciale set pieces, wat ervoor zorgt dat het memorabele akkefietjes zijn. Niet alleen het gevecht zelf blijft je bij, maar ook de antagonisten zijn heerlijk uitgewerkt. Ze presenteren allemaal een giftig onderdeel van een extreem kapitalistisch gedreven bedrijf. De meest uitbundige klojo zit bij de creatieve hoek van Vandelay Technologies en ik moest even in mijn ogen wrijven toen er meerdere JoJo-verwijzingen op mij afgevuurd werden. Er is geen enkele saaie eindbaas in Hi-Fi Rush te bekennen. Wel moet ik erbij vermelden dat de combat nogal chaotisch kan aanvoelen later in de game. Het is lastig om in de gaten te houden wat er achter je gebeurt en een specifiek doelwit uitkiezen kan nogal frustrerend werken. Het chaotische karakter van Hi-Fi Rush is echter ook wat de combat zo ontzettend leuk maakt, dus is het kiezen of delen in dit geval.

Nu is het natuurlijk ook fijn als we een beetje een toffe soundtrack hebben bij deze muziekgame. Tof is denk ik een understatement - er zitten alleen maar bangers in Hi-Fi Rush. De grootste bands in de wereld zijn onderdeel van de line-up. Je gaat tekeer tegen eindbazen en hun goons op de tracks van Nine Inch Nails, The Prodigy, The Black Keys en The Joy Formidable om maar een paar te noemen. Zelfs onze homeboy Mozart komt even langs met de bruutste remix van de vijfde symfonie die ik ooit gehoord heb. Het is echter niet alleen de muziek van de leenspelers die je doen swingen op je bank. De orginele tracks vanuit Tango Gameworks zijn ook van grote klasse. Dit zijn dus songs die ik nogal ga uitputten via Spotify, mits ze worden toegevoegd. Bethesda, please!

Het ritme van het leven

Visueel is de game een plaatje. De overdreven animatiestijl deed mij denken aan de vroegere cartoons, zoals Inazuma Eleven. De artstijl van de game is beter te vergelijken met de stripboeken van voorheen. Het kleurenpalet is erg bijzonder. De felle kleuren knallen van je scherm af en ik was vaak onder de indruk van de diversiteit en de schaal van de verschillende levels. Het ene moment begeef je je in het hartje van het campus wat eruit ziet als een Cyberpunk-hoofdstad, terwijl het andere moment je een halfuur bezig bent een beveiligingstoren te beklimmen. Hi-Fi Rush geeft de speler genoeg tijd om het allemaal tot zich te nemen. Dankzij een meer dan prima tempo is er een uitstekende balans in combat en het simpelweg genieten van de levels. Je waardeert de levels vooral door de platformelementen die erg gevarieerd blijven. Er zijn secties waarin je een 2D-hindernisbaan aan het nemen bent, en op andere momenten hang je aan een rails en kreeg ik flashbacks naar de oudere platform games van de jaren 2000, zoals Rayman 3. Ik had soms wel het gevoel dat levels net wat té lang doorgingen, maar dat is een kleinigheidje.

Ondanks dat de game er ontzettend fraai uitziet, is er iets wat ik stiekem nog indrukwekkender vind: de worldbuilding. Alles wat de game uitstraalt klopt gewoon. De personages hebben ontzettend veel dialoog die de wereld diepte bieden. Niet alleen de belangrijkste personages overigens - er zijn genoeg robotjes in de wereld te vinden die telkens wat nieuws te zeggen hebben. Alle details die je kunt vinden in het schrijfwerk, in de designs - het geeft je echt het gevoel alsof dit een plek is die ademt en leeft. Weet je waarop het leeft? De beat. Alles in het campus van Hi-Fi Rush stuitert mee op het ritme. Het is een ontzettend vindingrijke designkeuze. Niet alleen geeft het de wereld nog meer kleur, maar het communiceert ook cruciale informatie naar de speler - namelijk de beat. De hartslag van Hi-Fi Rush is overal te zien.