Review: Inscryption - Absoluut niet wat het lijkt Pc

Ik ben geen indie-slet die vindt dat indie-games per definitie beter zijn dan AAA-titels vanwege een of andere edgy reden, zodat ik interessant over kan komen tegenover mijn vrienden die toch niet van games houden. Wel ben ik van mening dat er zeker een aantal indie-games zijn die beter zijn dan AAA-titels waar grote ontwikkelteams en nog grotere zakken geld achter zitten. Ik heb het dan voornamelijk over eenmans passieprojecten waarbij de ontwikkelaar, enkelvoud, de volledige creatieve vrijheid krijgt over zijn project en daardoor dus in staat is om een meesterwerk neer te zetten dat een groot bedrijf nooit voor elkaar had kunnen krijgen. Veel van mijn favoriete game-ontwikkelaars zijn ook van dit soort geniale solo-artiesten. Denk hierbij aan Eric Barone van Stardew Valley, Dean Dodril van Dust: An Elysian Tail, Scott Cawthon van Five Nights At Freddy's, Toby Fox van Undertale en Daniel Mullins van Pony Island. Laat die laatste ontwikkelaar nu ook verantwoordelijk zijn voor Inscryption, waar deze review over gaat. Oh boy, down the rabbit hole we go!

Potje kaarten?

Stel je voor, uit het niets bevind je je in een griezelig, donker hutje zonder een manier om eruit te kunnen ontsnappen. De enige andere persoon in de ruimte is een oude man die je uitnodigt om een kaartspelletje met hem te spelen. Leuk, denk je. Totdat je bij hem aan tafel gaat zitten en merkt dat dit meer is dan even een potje toepen met je opa. Het kaartspelletje dat de griezelige oude man met je wilt spelen, heeft veel weg van een TCG/CCG zoals Magic: The Gathering of Hearthstone. Er zijn verschillende wezens die je op het bord kunt plaatsen, die elk hun eigen aanvalspunten, levenspunten en eventuele speciale vaardigheden hebben. Ze kunnen kaarten tegenover hen op het bord aanvallen, of de tegenstander direct aanvallen als geen andere kaart hen in de weg staat. Elk punt aan schade die je je tegenstander toebrengt, wordt in de vorm van een tand op een weegschaal die op tafel staat, gelegd. Is de weegschaal aan de kant van je tegenstander vijf of meer tanden zwaarder dan aan jouw kant, dan heb je het potje gewonnen. Verlies je echter het kaartspelletje, dan ga je dood.

Doodgaan is echter relatief in Inscryption. Naast een kaartgame is Inscryption namelijk ook een deckbuilding game en een roguelite. Elke keer als je verliest, gunt de oude man in de hut je namelijk nog wel een speciale kaart. Deze kaart stel je samen door verschillende kaarten uit je deck te kiezen die je kunt combineren. Deze nieuwe kaart kan potentieel dus erg sterk zijn en in je volgende run aan je deck toegevoegd worden. Wellicht kan deze kaart je helpen om de oude man in de hut wel te verslaan. Doodgaan en opnieuw moeten beginnen in Inscryption voelt dus niet als een klus, maar geeft je uiteindelijk toch nog steeds een gevoel van progressie. Wanneer je met de oude man aan tafel zit, vertelt hij namelijk het verhaal van hoe jij probeert te ontsnappen. Dit doet hij in de vorm van een soort tabletop RPG met een getekende plattegrond en een houten figuurtje dat van het ene punt naar het andere loopt. Op deze kaart zijn verschillende waypoints te vinden die je kunnen helpen op je avontuur. Op sommige punten mag je een extra kaart aan je deck toevoegen, op andere punten kun je een bestaande kaart sterker maken. De oude man aan de tafel gedraagt zich hier als een soort Dungeon Master die elke keer een ander masker en een ander stemmetje opzet om elke NPC die je op je avontuur tegenkomt na te doen. Ook zijn er meerdere eindbazen te vinden, die elk een eigen gimmick hebben. Zo moet je elke eindbaas meerdere keren achter elkaar verslaan en veranderen ze de regels van het spel nadat ze verloren hebben.

Ongemakkelijk sfeertje wel

De creepy oude man en de manier waarop hij het verhaal vertelt, zijn absoluut fantastisch. De grafische stijl, het kleurenpalet, de korrelige visuele effecten en de achtergrondgeluiden dragen allemaal bij aan een creepy atmosfeer waar je absoluut ongemakkelijk van wordt. Het helpt dan ook niet dat je je eigen kaarten letterlijk op moet offeren om ze te kunnen spelen. De meeste kaarten hebben namelijk een bloedoffer nodig om gespeeld te kunnen worden. Wanneer je een kaart op wilt gaan offeren, zie je ook gewoon de kaarten op je bord trillen van angst. Ook het upgraden van kaarten gaat op gruwelijke wijze. Zo kun je een kaart in het vuur leggen om een van de vaardigheden te verbeteren, of kun je een kaart opofferen op een altaar om zijn speciale vaardigheid aan een andere kaart toe te kennen. Daarnaast is er ook nog een rare dokter die twee dezelfde kaarten voor je aan elkaar kan hechten om er een sterkere kaart van te maken. Om alles nog een tandje ongemakkelijker te maken, kunnen sommige kaarten ook praten en komen ze steeds meer bezorgd over, naarmate je vaker doodgaat.

De gameplay zorgt er echter voor dat je, hoe ongemakkelijk je je ook voelt, door wilt blijven spelen om te kijken wat er gebeurt als je de oude man weet te verslaan. Mag je dan de hut verlaten? Op een gegeven moment kom je erachter dat, om te kunnen ontsnappen, je de hulp nodig hebt van bepaalde voorwerpen en kaarten. Je leert namelijk na een tijdje dat je ook van de speeltafel kunt opstaan en rond kunt lopen in de hut. Hier vind je allemaal verschillende voorwerpen en puzzels die je kunt oplossen. Langzaamaan leer je van een van je pratende kaarten dat je in de hut kunt vinden wat je nodig hebt om eruit te kunnen ontsnappen. Langzaamaan krijg je hier en daar hints van wat je nodig hebt en wat je moet doen en langzaamaan leer je ook steeds meer van het verhaal, dat meer diepgang heeft dan je op het eerste gezicht verwacht.

Identiteitscrisis, misleiding, of briljant game design?

Spoiler alert, het zal je uiteindelijk lukken om de oude man in de hut te verslaan. Dat is echter niet het einde van het verhaal. Ik zal proberen om zo spoilervrij mogelijk te beschrijven wat er gebeurt, omdat ik wel vind dat je dit zelf moet ervaren. Ik kan je echter wel vertellen dat je alles wat ik in de afgelopen paragrafen heb beschreven, kunt vergeten. Die creepy hut en dat kaartspelletje zijn namelijk slechts eenderde van de hele game. Er komen namelijk nog twee hoofdstukken na en die lijken in niets op wat ik hierboven heb beschreven, of wat je in de trailers hebt gezien. In de kern blijft de rest van de game nog wel een CCG/deckbuilding game, maar qua sfeer, grafische stijl en gameplay zijn deze hoofdstukken fundamenteel anders. Houd hier dus rekening mee wanneer je besluit om Inscryption aan te schaffen.

Of deze verschuiving in stijl nou iets positiefs is of iets negatiefs, dat laat ik even aan jou over. Enerzijds is het wel weer typisch Daniel Mullins om verschillende soorten genres, gameplay en grafische stijlen in dezelfde game te verwerken. Daarnaast zit er ook een stukje alternatieve realiteit en fourth wall breaking in, wat een Daniel Mullins-game een Daniel Mullins-game maakt. Ergens is de verschuiving logisch, als je kijkt naar het grote geheel en het verhaal achter de game. Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat je het misschien misleidend vind als je trailers en screenshots ziet van een game die heel tof lijkt, alleen maar om erachter te komen dat nog niet eens de helft van de hele game zo is zoals hij je wordt voorgeschoteld.