Review: Ion Fury - Liefdesletter met spelfouten Xbox One

Er is een ongelofelijke hoeveelheid aan retroshooters op de markt en daarmee bedoel ik niet alleen de oude garde. Recent komen deze games steeds meer voor, maar eerder in kwantiteit dan kwaliteit. Na het enorme succes van DOOM Eternal, is het dus wel duidelijk dat de basis nog steeds ontzettend goed kan werken. Snelle beweging, coole guns en een hele hoop actie. Ion Fury is precies zo'n game, maar bereikt het dezelfde hoogtes als de titels die het gebruikt als inspiratiemateriaal? Je leest het hier bij Gameliner.

Retrospeelstijl

Het verhaal begint met...wat lul ik nou, welk verhaal? Ik ga het heel kort en bondig houden, want het verhaal is bijna nergens te bekennen. Is dat erg? Nou ja, het ligt er maar net aan wat je er van verwacht. De shooters van de 90's waar de game inspiratie uithaalt, hadden nou ook niet bepaald een groots verhaal voor de speler klaarliggen, maar we zitten niet meer in de jaren 90 of wel? Maar goed, je speelt als Shelly “Bombshell” Harrison en je neemt het op tegen het Cyberpunk leger van Dr. Jadus Heskel. Deze mastermind probeert de wereld over te nemen, maar jij steekt daar natuurlijk een stokje voor. Of in dit geval, een lange loop van een revolver.

Vijanden en wapens zijn cruciaal in een game zoals Ion Fury. Zijn ze slecht ontworpen? Nee, want als je begint te spelen, voelt het echt als een retroshooter. Je beweging is razendsnel en je racet door de levels met topsnelheid. De guns hebben echt wel een punch en je voelt de impact wanneer je een shot heerlijk raakt. Het design van deze guns laat echter wel te wensen over. Zoals ik al zei, ze zijn niet slecht ontworpen, maar ze voelen vrij standaard aan. Geen enkel wapen gaf mij het idee dat ik dat nog nooit ergens anders gezien had. Vijanden delen hetzelfde verhaal. De meeste zijn qua design niet echt spannend, maar verschillen ook niet genoeg in hoe je ze moet benaderen. DOOM Eternal heeft mij hierin wellicht verwend, maar ik had liever gezien dat er een bepaalde tactiek kwam kijken bij verschillende vijanden. Nu kun je ze vrijwel allemaal kapot knallen, zonder dat je van speelstijl moet wisselen. De eindbazen in de game zijn hierin vrijwel hetzelfde.

Neon Lights

Iets wat Ion Fury goed doet, is de engine tot zijn limiet pushen. De levels die gemaakt zijn met de oude retro engine, zijn indrukwekkend. Niet alleen door de grootte van de levels, maar ook de details erin. Neon kleuren zorgen voor een levendige uitstraling en de voorwerpen zijn met zorg geplaatst. Veel van deze items zijn ook te gebruiken door de speler. Zo kun je bijvoorbeeld tegen de frisdrankautomaat aantrappen, zodat je lekker wat Cola en Fanta door je strot heen kan douwen. Toch weer wat extra healthpunten! Ondanks dat de levels er mooi uitzien en vaak ook nog eens heel lekker wegspelen, helpt het niet dat deze game weinig opties heeft qua controller shemes. Je kan maar uit twee lay-outs kiezen en beide voelen niet optimaal aan. Vooral het doorschakelen tussen wapens kan vervelend aanvoelen. De game is al een tijdje op de pc uit, en misschien is het maar beter om de game daar aan te schaffen, mocht je de kans krijgen.

Vijanden worden ook flink veel gebruikt in deze werelden. Levels lijken soms helemaal vol te zitten met het gespuis. Zo vaak dat je soms denkt dat er geen einde aan komt en dat je echt op je donder krijgt, wanneer je ook maar één seconde stilstaat. Want vergis je niet, Ion Fury weet echt wel wat het wilt zijn. Dat retro gevoel zit er zeker in, net zoals de moeilijkheidsgraad. En luister ik ben geen noob, ik hou van de uitdaging in een shooter. Legendary op Halo, Nightmare op DOOM, enzovoorts. Ion Fury gaat jou echt flink te pakken nemen en zelf op de normale gamemodus. De game is razendsnel en resources zijn vaak schaars. Dus bereid je voor op een pittige game.