Review: Metro Redux Nintendo Switch

Toen ik voor het eerst hoorde dat Metro Redux naar de Switch kwam, wist ik niet goed wat ik ervan moest verwachten. Een post-apocalyptische survival-horror-shooter vind ik een interessante third-party om naar de Switch te brengen. Dit niet alleen vanwege het genre, maar voornamelijk ook vanwege de performance. We weten immers allemaal dat de console van Nintendo de minst krachtige console van de huidige generatie is. Om uit te vinden of de game een beetje fatsoenlijk draait op de Switch en er ook nog een beetje goed uitziet, ben ik de Metro in gedoken.

Het verhaal kennen we nou wel

Metro Redux is een remaster van de eerste twee Metro-games, inclusief alle DLC. De eerste game, Metro 2033, verscheen in 2010 en was toentertijd al best een goede game. De games zijn gebaseerd op de boeken van Dmitry Glukhovsky en volgen het verhaal van Artyom, een van de weinige overlevenden na een nucleaire oorlog. Zijn thuisland Rusland is onbewoonbaar geworden, waardoor de overlevenden besloten hebben in de ondergrondse gangen van het metrostelsel van Moskou te proberen te overleven. Veel diersoorten zijn door de straling gemuteerd in vreselijke wezens en ook de mensen zelf zijn niet vriendelijk tegen elkaar. Wanneer het station van Artyom wordt aangevallen door de mysterieuze Dark Ones, vreemde gemuteerde wezens die lijken op mensen met enorm lange ledematen, moet de jonge held zijn station verlaten om op zoek te gaan naar hulp tegen deze wezens.

In Metro 2033 zijn er twee verschillende einden mogelijk. Metro: Last Light gaat verder daar waar het boek waarop de eerste game gebaseerd is, eindigt. In het tweede deel is Artyom een ranger geworden en keren de Dark Ones ook weer terug. Ook Metro: Last Light kent twee verschillende einden. In beide games moet je de wereld zien te verkennen en een combinatie van stealth, combat en het voeren van dialogen toepassen om verder te kunnen komen. De Redux-versies van beide games geven je de mogelijkheid om te kiezen tussen drie verschillende speelmodi. De eerste modus is de Survival-modus, waarbij de vijanden moeilijker zijn en hulpmiddelen als munitie veel schaarser zijn. De tweede modus is Spartan, waarbij je veel sneller door de game heen kunt spelen en de game juist meer gebaseerd is op actie. De laatste modus is de Ranger-modus, die oorspronkelijk uit DLC komen. De ranger modus maakt de vijanden nog slimmer, maakt Artyom zwakker en verwijdert de gebruikersinterface van je scherm.

Goede graphics, fijne framerate

Het eerste dat opvalt aan beide Metro-games is dat ze ontzettend sfeervol zijn. De omgevingen zijn vooral donker, gezien je jezelf grotendeels in de metrostelsels onder de grond begeeft, maar dat geeft alles een bijzondere en ietwat griezelige sfeer. In de Redux-versies van Metro hebben de games een visuele make-over gekregen, wat vooral bij Metro 2033 Redux het beste te merken is. Metro 2033 is namelijk in dezelfde engine gemaakt als Metro: Last Light, waardoor de beide games er hetzelfde uitzien en qua gameplay hetzelfde aanvoelen.

Op de Nintendo Switch is natuurlijk te zien dat beide games er minder goed uitzien dan op de pc of andere consoles. Dat neemt echter niet weg dat de games er alsnog prima uitzien. De graphics zijn scherp en de game draait op een stabiele 30fps in zowel de docked-modus als de handheld-modus. Goed, nu is 30fps misschien niet voor iedereen acceptabel, zeker niet in de docked-modus, maar het belangrijkste in dit geval is dat de framerate stabiel blijft tijdens het spelen. En ik kan je vertellen dat de framerate stabieler is dan het huwelijk van mijn ouders. In de handheld-modus is het wel zo dat veel details erg moeilijk te zien zijn, vanwege het feit dat de game erg donker is en je op het kleine scherm in 720p gewoon niet zoveel ziet. Nu hoeft dat niet zo erg te zijn, gezien de game toch veel fijner speelt in de docked-modus op je grote tv dan in handheld.

Met Metro in de metro. Of de trein.

Over het algemeen draait Metro Redux ontzettend goed op de Nintendo Switch. Ik heb in beide games geen last gehad van framedrops en qua gameplay vloeit alles prima. De combat is prima te doen en ondersteunt zelfs het richten met de gyroscoop van je Joy-Con. Goed, nu ben ik als pc-gamer absoluut van mening dat je eender welke soort shooter niet met een controller moet spelen, zelfs niet met gyro-aiming, maar dat heeft meer met mijn onbekwaamheid te maken dan met de console of de port. Ik heb echter wel een klein minpuntje weten te ontdekken aan deze Switch-port. Het enige smetje op de anders perfecte port is dat de laadtijden ietwat aan de lange kant zijn. Wanneer je voor het eerst een nieuw level opstart, kan het soms wel een minuut duren voordat het level geladen is. Nu had ik van de Switch natuurlijk ook niet verwacht dat het qua laadtijden mijn pc kan bijbenen, maar voor een console die je ook on the go moet kunnen gebruiken, zijn lange laadtijden natuurlijk wel ontzettend vervelend. Als je echter veel tijd of veel geduld hebt, wat ik overigens allebei niet heb, dan is dit uiteraard geen issue.

Ik moet er overigens wel bij vertellen dat Metro Redux on the go spelen niet echt aan te raden is. Zoals ik eerder al genoemd had, is de game erg donker en kun je veel details dus erg moeilijk zien in de handheld-modus. Als je dus met je Switch buiten zit of ermee in de trein stapt, kan het dus zijn dat je helemaal niets meer kunt zien. Zelfs op mijn balkon moest ik de helderheid helemaal omhoog gooien, wat de batterijduur niet ten goede komt, om echt iets te kunnen zien op mijn scherm. Daarnaast zijn de Metro-games zo sfeervol dat het jammer zou zijn als je jezelf niet volledig in de game kunt onderdompelen omdat je in een treincoupé naast een jankend kind zit. Het werkt echt niet zoals de launch trailer hierboven doet vermoeden. De game werkt in handheld prima, maar speel 'm nou maar gewoon op je tv.