Review: New Tales from the Borderlands - Origineel is beter PlayStation 5

In 2014 kwam Telltale met Tales from the Borderlands. Dat is een episodische point-and-click game waar jouw keuzes het verhaal beïnvloeden. Telltalle stond bekend om deze games en de ontwikkelaars hebben het zowat tot een kunst verheven. Zo verwachtte ik in eerste instantie niet heel veel van de game, maar werd ik door het verhaal, de gameplay, de humor en de personages met emotionele diepgang positief verrast waardoor ik de game met veel plezier heb gespeeld. Door de grappige personages moest ik soms echt lachen en dat gebeurt niet vaak in games die humoristisch proberen te zijn. 2K Games heeft het stokje overgenomen van Telltale sinds zij van het podium verdwenen zijn. Of New Tales from the Borderlands in de buurt komt van het origineel, kun je in deze review lezen.

De drie antihelden

Het verhaal speelt zich een jaar na Borderlands 3 af en Tediore is begonnen met het aan- en invallen van de planeet Promethea. Als je de game begint, worden er drie personages geïntroduceerd. Je begint in een research facility van Atlas in de ruimte waar je Anu, de wetenschapper die de wereld wil verbeteren, leert kennen. Zij werkt aan een device die vijanden niet zou moeten doden. Het zorgt ervoor dat ze voorwerpen en wezens door time-space kan verplaatsen naar een andere dimensie. Ze kan ze alleen nog niet terughalen. Ze gaat haar device bij haar baas, Mr. Rhys Strongfork (die we uit het origineel kennen), demonsteren. Rhys legt uit dat ze winst maken door dodelijke wapens te produceren en te verkopen. Hij ontslaat haar en op dat moment wordt Atlas facility aangevallen door Tediore die een Vault Key zoekt. Anu vlucht met haar device naar de planeet en gaat haar geadopteerde broer Octavio waarschuwen voor het aankomende geweld.

Octavio is een jonge nietsnut met grote plannen om beroemd te worden als ondernemer. Hij droomt ervan om in de lijst van de dertig beste ondernemers opgenomen te worden. Hij heeft alleen geen goede ideeën of goede plannen om dit te bereiken. De mensen in zijn omgeving nemen hem helemaal niet serieus en daar is ook geen reden voor. Hij is bevriend Lou13, een assassinbot, die hij weleens helpt voor wat extra geld. Ook heeft hij een bijbaantje in Fran’s Frogurts. Fran is een ondernemer met een eigen bedrijf dat wat schade heeft opgelopen tijdens de laatste aanval van Maliwan. Zij heeft last van woedeaanvallen en probeert deze te voorkomen met behulp van een app. Zij houdt van haar bedrijf dat zijn gloriedagen al heeft gehad en ze probeert er nog iets van te maken. Wanneer ze samenkomen, besluiten ze het heft in eigen handen te nemen en proberen ze de inhoud van de Vault onder de neus van Tediore vandaan te stelen.

De antihelden vallen tegen

Als je denkt dat ik overdrijf. Zelfs de verteller die de episodes aan elkaar praat, noemt de hoofdpersonages idioten en ‘doofuses’. Het zijn voor mij de minst interessante protagonisten uit de Borderlands-serie. Met Anu, Octavio en Fran ga je de wereld verkennen en bepaal je welke richting het verhaal opgaat. Tijdens het avontuur wissel je steeds tussen deze drie personages. Oftewel je speelt een scene met het ene personage om vervolgens naar een andere setting te gaan met een ander personage. Ook als je samen bent, is één van de drie het leidende personage. Het probleem dat ik met de personages had, was dat ze niet heel sympathiek zijn, weinig tot geen emotionele groei doormaken en niet echt grappig zijn. Anu is de onzekere wetenschapper die weinig oog heeft voor anderen en in sociale situaties zich nog ongemakkelijker gedraagt. Op zich kan dit wel grappig zijn, maar op den duur begint het toch wel te vervelen.

Fran is een ondernemer met veel pech, maar ze heeft ook woedeaanvallen die haar veranderen in een moordenaar. Op zich kan ik daar nog mee leven, maar ze wakkert ook geen sympathie aan waardoor je meer van haar gaat houden. En op het moment dat het enigszins neigt naar enige diepgang of een serieus moment wordt dat weer onderbroken door een onnodige, slecht getimede grap. Als laatste en het spijt mij te zeggen, maar Octavio is een eerste klas douchebag. Hij denkt zoals velen dat hij het wel gaat maken. Alleen heeft hij geen ideeën of talent. Domme personages worden vaak ingezet voor humoristische momenten, maar ik stoorde mij meer aan zijn onnozelheid dan dat het grappig was. Zo gaat hij dansen als hij een liedje uit zijn armband komt, terwijl een allesverwoestende laser een doel zoekt. Hij snapt dat dit niet verstandig is en duikt snel weg. Vervolgens hoort hij weer hetzelfde deuntje en haalt hij dezelfde domme stunt uit. Dat schijnt humor te zijn, maar ik vond het flauw en makkelijk. Niveau kleuterschool. Toegegeven, heel soms waren sommige dingen wel enigszins grappig, maar het meeste was tenenkrommend slecht en voelde geforceerd.

Daarnaast zijn er nog NPC’s zoals Stapleface, robot Timm-E, Radon en Lou13 die soms voor een komische noot of wat diepgang proberen te zorgen, maar meestal ligt het er allemaal veel te dik op of voegt het niks toe. In het origineel schatte ik soms de NPC’s verkeerd in waardoor ik een verkeerde en drastische beslissing nam. Hierdoor had ik spijt van mijn wraakzuchtige actie, maar in New Tales halen ze dat niveau niet. De hoofdpersonages uit Tales waren trouwens ook niet heilig en deden soms domme dingen of schatten de situatie verkeerd in, maar ze waren wel sympathiek en grappig. Als er iets fout ging dan vond ik dat echt klote, maar in New Tales krijgen de personages dit bij lange na niet voor elkaar. Ondanks alle poespas zijn ze eendimensionaal en saai. Het origineel is ongedwongen grappig en New Tales probeert hetzelfde te bereiken, maar schiet hierin toch tekort. Door veel te overdreven en stomme monologen te houden ben je nog niet meteen grappig. Ook door zogenaamde persoonlijke grappige ontdekkingen te doen tijdens een serieus moment maakt het dat de game zichzelf helemaal niet serieus neemt en dan vind ik het moeilijk om dat wel te doen.

Alweer een Quick Time Event?

Het verhaal bestaat net zoals het origineel uit vijf episodes. Elke episode is in één à twee uur uit te spelen. De gameplay bestaat vooral uit Quick Time Events en het kiezen uit verschillende antwoorden als je met het verhaal verdergaat. Soms kun je de omgeving onderzoeken die er goed en cartoony uitziet en we kennen uit de andere Borderlands games. De Quick Time Events zijn niet heel moeilijk, alleen vraag je je soms af waarom hier een QTE voor is. Als je niet snel genoeg reageert, kun je soms zelfs sterven. Gelukkig begin je dan weer op het punt waar het fout ging. Je hoort dan een stem zeggen dat het grappig zou zijn als het verhaal hier zou eindigen. Op zich leuk de eerste keer, maar daarna weet je het wel. Als je een locatie onderzoekt, kun je geld of Vaultlander beeldjes vinden. Met het gevonden geld kun je cosmetische items kopen om je personages aan te passen, maar dat voegt verder niks toe. Elk personage heeft zijn eigen gimmick die hij of zij kan gebruiken tijdens het verkennen van de locaties. Zo heeft Anu een speciale high-tech bril waarmee ze objecten kan scannen. Octavio kan met zijn digitale armband apparatuur van anderen hacken en zo informatie vergaren. Fran heeft een hoverchair waarmee ze zich verplaatst en vijanden kan bevriezen. Helaas verken je maar een paar locaties en kun je hier weinig mee experimenteren.

Je vindt soms ook Vaultlander beeldjes die je kunt gebruiken in de mini-game Vaultlanders Battle. Je komt af en toe een Vaultlander-speler tegen die je dan uitdaagt voor een duel. Als je wint, mag je zijn Vaultlander beeldje houden. De mini-game bestaat ook uit QTE’s en is zo makkelijk dat de tegenstander mij nooit geraakt heeft. Het hoeft ook niet supermoeilijk te zijn, maar een beetje uitdaging had wel gemogen. Wanneer je na het onderzoeken van de locatie verder met het verhaal gaat, moet je bij de meeste gesprekken je antwoorden kiezen. Je krijgt meestal de keuze uit vier opties. Bij drie ervan kies je een tekstuele reactie waar je instemt, er tegenin gaat of het midden zoekt. De vierde optie is vaak zwijgen. De keuzes hebben invloed op de loop van het verhaal en op de onderlinge relatie tussen de hoofdpersonages. Soms is het lastig om op te maken of het de juiste keuze is, maar het is leuk om hiermee te experimenteren. Om de onderlinge verstandhouding in de gaten te houden heeft Lou13 een beoordelingssysteem bedacht. Aan het eind van elke episode word je beoordeeld in skateboards. Als je het maximum van tien skateboards weet te behalen, is samenwerking vlekkeloos verlopen. Dat zorgt waarschijnlijk voor een beter einde waar iedereen nog leeft en bevriend met elkaar is. Al kun je dat pas zeker weten als je de game opnieuw oppakt. Ik twijfel nog.