Review: Pokémon Sword en Shield Nintendo Switch

Zelden zijn er games zo bekritiseerd voordat ze überhaupt beschikbaar waren als Pokémon Sword en Shield. De controverse rondom deze games is immens te noemen en volgens mij lang niet altijd terecht. Ik speel Pokémon al vanaf de Red en Blue versies en dit is eigenlijk de eerste keer dat ik met mijzelf in dubio lag. Ik kijk namelijk altijd wel uit naar een nieuwe Pokémon-game, maar in dit geval werd het enthousiasme minder naarmate ik meer informatie voorgeschoteld kreeg. In tegenstelling tot het gros van de "fans" ging het mij niet om het hergebruiken van modellen of het ontbreken van een National Pokédex en daarmee dus meer dan de helft van alle Pokémon. Het zal mij een zorg zijn. Ik was vooral bang voor de introductie van Dyna- en Gigantamaxing, zoals ik ook al aan heb gegeven tijdens onze Pokémon Sword en Shield preview op gamescom. Nu is de tijd dan eindelijk aangebroken om te zien of mijn zorgen terecht zijn geweest of dat ik mij kan scharen onder de zelfbenoemde Pokémon-fans die over elk minuscuul dingetje aan het janken zijn. There, I said it. Dus droog de traantjes en laten we eens zien of Pokémon Sword en Shield nou écht zo slecht zijn als beweerd wordt.

Oud en Nieuw

Nieuwe Pokémon-games brengen ons traditiegetrouw ook weer naar een nieuwe regio met - hoe kan het ook anders - een trits aan gloednieuwe monstertjes om te vangen. Dit keer doen we de Galar-regio aan, waar we uiteraard direct weer voor de moeilijkste keuze uit ons leven komen te staan. Want welke starter nemen we nou mee op ons avontuur? Enfin, als je daar eenmaal uit bent en je je rivaal direct even een lesje leert, is het tijd om echt van start te gaan. Al direct op Route 1 valt op dat er wel wat veranderd is ten opzichte van de vorige games. Dan laat ik wel Let's Go! Pikachu en Let's Go! Eevee even buiten beschouwing, want daar werd het eigenlijk al geïntroduceerd. Je hebt nu altijd de mogelijkheid om Pokémon te ontwijken in het hoge gras. Een deel van de Pokémon kun je gewoon zien lopen, terwijl andere Pokémon zich kenbaar maken middels het ritselen van gras. Je kunt dus echt je gevechten uitkiezen en als je er even geen zin in hebt makkelijk omheen lopen en je weg vervolgen. Wat mij betreft een prima en relatief geruisloze aanpassing op iets wat we eigenlijk al jaren anders gewend zijn.

Helaas heb je die gevechten ook niet heel erg nodig, want waar Pokémon voor velen bekendstaat als een game waar grinden een essentieel onderdeel is, is dat in deze games grotendeels helemaal weggevallen. De oorzaak daarvan is deels te wijten aan het feit dat je nu direct beschikt over een experience share en deze staat automatisch staat ingeschakeld. Het is ook niet mogelijk om deze niet toe te passen. Dit betekent dus dat niet alleen je vechtende Pokémon ervaring opdoen, maar ook de overige Pokémon in je team. Aan de andere kant lijkt de moeilijkheidsgraad ook wat lager te liggen dan in de eerdere games. Zonder enige moeite kun je gewoon door de game van gym naar gym rennen zonder dat je je echt goed moet voorbereiden op je gevechten met deze gymleaders. Ik vind dat heel jammer, want een RPG als Pokémon hoort wat mij betreft een grindfest te zijn. Niets geeft zoveel voldoening als het verslaan van een gym, nadat je een tijd bezig bent een goed team te vormen. Natuurlijk kun je jezelf wel aan het grinden zetten door zoveel mogelijk Pokémon te vangen en die allemaal te trainen, dus in die zin blijft de game gelukkig trouw aan de franchise.

I choose you, Dynamaxing!

Ga er maar aan staan; dat je generaties lang Pokémon-fans van allerlei leeftijden moet zien te vermaken en tevreden moet zien te stellen met een nieuwe game waarin je de balans moet zien te vinden tussen het behouden van de kernelementen uit de voorgaande games en het brengen van voldoende vernieuwing. Dat is best een taak en ik geef het ze te doen. Eerder werden bijvoorbeeld al Z-moves en Mega-evolutions geïntroduceerd. Beide voelden voor mij enorm geforceerd aan en vond ik dan ook geen waardevolle toevoeging. Toen bekend werd dat Dynamaxing en Gigantamaxing een ding is in deze twee nieuwe games, hield ik dan ook mijn hart vast. Tijdens mijn speelsessie op gamescom vond ik het heel traag aanvoelen en de snelheid uit de battles halen. Gelukkig valt dat uiteindelijk in de volledige game wel mee. Dat komt omdat - ondanks dat het hele verhaal daar om draait - het niet echt veel aanwezig is in gevechten. Alleen tijdens een select aantal gevechten kun je één Pokémon drie beurten een Dynamax of Gigantamax-vorm aan laten nemen. Ook dit voelt enorm geforceerd aan en voegt wat mij betreft niet iets toe aan het gevechtssysteem van Pokémon. Game Freak had dit van mij ook best achterwege kunnen laten.

Gelukkig is dat niet het enige dat nieuw is in deze games, want Game Freak heeft dit keer niet alleen ingezet op nieuwe designs en een andere vorm van evolueren of aanvallen. Nee, dit keer hebben we ook een heuse Wild Area uit te pluizen. Dit gebied is ongeveer net zo groot als twee gebieden uit The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Het is dus niet onoverzichtelijk groot, maar ook niet zo klein dat je er snel op uitgekeken bent. Doordat er weerpatronen zijn binnen de game, kan het zomaar zijn dat je in de regen staat en een ander moment het zonnetje schijnt. Dit heeft ook zijn invloed op de Pokémon die je er kunt vinden. Bepaalde Pokémon laten zich graag zien als het regent, maar zijn niet te vinden als het mooi weer is. Kijk, dat is de vernieuwing die ik zoek in een Pokémon-game. In de Wild Area kun je ook aan de slag met Raid Battles om ervaring op te doen, leuk voor de afwisseling of kun je een tent opzetten om met je Pokémon te spelen of te voeren. Hiervoor ontvangen je Pokémon ook ervaringspunten. Toch zijn er altijd weer die Pokémon die dienen als boxvulling, maar ook daar heeft Game Freak een oplossing voor; Pokémon Jobs. Je kunt deze zielige Pokémon die in de krochten van je pc aan het wegkwijnen zijn dus ook aandacht schenken door ze aan het werk te zetten.

Pracht en Faal

Ondanks dat de game het op heel veel vlakken goed doet, zijn er ook best wat kanttekeningen te plaatsen. Zo presteert de game op grafisch vlak ondermaats als je het vergelijkt met andere games die reeds op de Nintendo Switch zijn verschenen. We moeten dit ook weer niet erger maken dan het is, want het is niet dusdanig storend dat je er continu op let. Toch moet het wel even benoemd worden, want het is zonde dat het Game Freak niet gelukt is om meer uit de Switch te halen op dit vlak. Dat gezegd hebbende is het grafische aspect van een game als Pokémon voor mij niet een die de boventoon voert, maar dus ook niet één die we moeten negeren. Op het gebied van audio is het weer wat je van Pokémon mag verwachten en is de kenmerkende muziek weer heerlijk om naar te luisteren terwijl je je door de game beweegt.

Als je kijkt naar eerdere generaties, dan heeft Game Freak jarenlang behoorlijk veel kritiek te verduren gehad op het design van de personages en dan vooral de designs van de nieuwe Pokémon. Ook dit was lang niet altijd terecht en werd gevoed door de nostalgische gevoelens van veel fans, want ook als je kritisch naar de eerste generatie monstertjes kijkt, zijn er genoeg waarvan het design nou niet bepaald je van het is. Met deze nieuwe generatie heeft Game Freak zich echt weten te herpakken, want vrijwel alle designs van de Pokémon zijn goed ontworpen. De gemankeerde Transformers die Ultra Beasts werden genoemd zitten niet in deze game en de ontwikkelaar lijkt weer terug te zijn gegaan naar de basis. Het resulteert in een generatie met designs die in tijden niet zo goed zijn geweest. En natuurlijk zitten er ook hier een paar tussen waarbij je je vraagtekens zet, maar ook dat is Pokémon en het is iets van alle generaties.