Review: Pokémon Violet - Eindelijk weer echt vernieuwing Nintendo Switch

Elk jaar wanneer er een nieuwe Pokémon-game uitkomt, ben ik enerzijds sceptisch, maar anderzijds ook nieuwsgierig naar wat deze generatie nu weer te bieden heeft. Ik ben geen hater, absoluut niet. Ik wil juist dat de serie zo lang mogelijk blijft voortbestaan en zich met elke generatie verder blijft ontwikkelen. Toch heb ik het gevoel dat met elke generatie Pokémon-game die uitkomt, mijn enthousiasme voor nieuwe wezens, game-mechanics en een nieuwe regio steeds vermindert en meer plaatsmaakt voor scepticisme, kritiek en zelfs een tikkeltje bitterheid. Komt het doordat ik nu ouder, wijzer en meer ervaren ben met games, waardoor ik niet meer met kinderlijke onschuld een game kan spelen en waarderen voor wat het is, namelijk entertainment? Of is de kwaliteit van de games er door de jaren heen toch echt op achteruit gegaan? Op deze existentiële vraag ga ik in deze review geen antwoord geven, maar ik ga je wel vertellen hoe ik het spelen van Pokémon Violet heb ervaren.

Oude wijn in nieuwe kruiken

Door de jaren heen is de gouden formule van Pokémon niet veranderd. Je hebt een groep wezens met verschillende types en bijbehorende aanvallen, krachten en zwaktes. Middels een simpel steen-papier-schaar-principe moet je ervoor zorgen dat jouw wezentjes de wezentjes van je tegenstander bewusteloos slaan, voordat ze dat bij jou doen. Als je dit vaak genoeg doet en je wordt er erg handig in, dan kun je speciale tegenstanders uitdagen die je een glimmende badge voor je verzameling schenken wanneer je hun wezentjes naar de andere wereld hebt geholpen. Als je alle glimmende steentjes in je bezit hebt, kun je nog specialere tegenstanders uitdagen om zo uiteindelijk de ultieme kampioen gekleurde wezentjes meppen te worden. Rinse, repeat en ad infinitum. Waarom deze gouden formule zo goed werkt, heeft meerdere redenen. Het steen-papier-schaar-principe met de verschillende types is behoorlijk gemakkelijk om onder de knie te krijgen, maar voor veteranen die een uitdaging zoeken, bieden de gevechten ook een stuk meer diepgang. Kijk maar naar de bruisende competitieve scene die de Pokémon-games kennen. Daarnaast wordt je verzameldrang direct aangewakkerd wanneer er weer een reeks nieuwe gekleurde wezentjes wordt aangekondigd. Ook in deze negende generatie Pokémon-games is er niets aan deze gouden formule veranderd. Het wiel hoef je namelijk niet opnieuw uit te vinden.

Pokémon Scarlet en Violet volgen exact deze formule. Je begint je avontuur in de Paldea-regio met het uitkiezen van een Starter-Pokémon. In deze generatie kun je kiezen uit de Grass-Pokémon Sprigatito, de Fire-Pokémon Fuecoco en de Water-Pokémon Quaxly. Dit zijn respectievelijk een kat, een krokodil en een eend. Waarom we in hemelsnaam weer een kat-Pokémon voor onze kiezen krijgen, mag Joost weten. Hoeveel kat-Pokémon hebben we inmiddels wel niet? Het zijn er op moment van schrijven 29 als we alleen de katten meetellen en 40 als we ook de kat-achtigen meetellen. Ja, ik ben een nerd, deal with it. Anyways, we kiezen dus een Starter uit en moeten daarna naar school. Jouw personage, die je overigens vanaf het begin al behoorlijk naar je eigen smaak kunt aanpassen, is namelijk een student aan de prestigieuze Pokémon-academie. Deze academie organiseert regelmatig een speciaal evenement waarbij je het land mag gaan verkennen, op zoek naar een schat. Wat die schat is, mag je zelf weten. Pokémon Scarlet en Violet kennen namelijk meerdere verschillende verhaallijnen waar je uit kunt kiezen. Zo is er de Victory Road-verhaallijn, waarbij je de gyms in het land moet uitdagen en zo de Champion moet worden. Dit is de standaard verhaallijn die we kennen uit alle voorgaande Pokémon-games. Voor een open-wereld verhaallijn is deze nog best interessant. Dat is echter na het onnodig ingewikkelde jankverhaal van Sword en Shield niet zo moeilijk. Daarnaast is er de Path of Legends-verhaallijn, waarbij je verschillende speciale Pokémon moet zien te verslaan om upgrades voor de Box Legendary te krijgen. Tot slot is er nog Starfall Street, die je door het land laat reizen om Team Star te verslaan. Er is uiteindelijk ook nog een geheime vierde verhaallijn, voor wanneer je de vorige drie uitgespeeld hebt. Er valt dus genoeg te doen, naast het vangen en trainen van Pokémon!

Zo vrij als een Talonflame

De eerste paar uur van Pokémon Scarlet en Violet komen wat traag op gang. Je maakt kennis met een aantal belangrijke figuren en komt ook in het eerste uur gelijk al de Box Legendary (Koraidon voor Scarlet en Miraidon voor Violet) tegen. Wanneer je je echter door de verplichte introductie van personages, de setting van de games en de uitleg van game-mechanics die al sinds jaar en dag hetzelfde zijn heen geworsteld hebt, ben je echt vrij om de wereld te gaan verkennen. Pokémon Scarlet en Violet zijn namelijk de eerste echte open-wereld Pokémon-games. Je kunt de wereld naar hartenlust verkennen zoals jij dat wilt. Eén kanttekening hierbij is wel dat de levels van de wilde Pokémon en van trainers niet met jou meeschalen, waardoor die vrijheid dus wel een beetje wordt ingeperkt. Tenzij je dus een sadistische trainer bent die zijn arme level 5 Pokémon keer op keer wil laten inmaken door Pokémon die vele malen sterker zijn, moet je dus wel een beetje de volgorde aanhouden die de game wil dat je volgt.

Deze vrijheid is echter wel een welkome vernieuwing aan de serie die inmiddels toch al bijna net zo lang meegaat als ikzelf. Daarnaast is het ook fijn om te zien dat de wilde Pokémon weer los in de wereld rondlopen, wat ook enorm bijdraagt aan de mate van immersie in de game. Daar waar je voorheen door het gras moest lopen om een willekeurige Pokémon tegen te komen, zie je ze nu gewoon rondlopen. Je kunt dus zelf uitkiezen met welke Pokémon je een gevecht wilt starten en met welke niet. Daarnaast is er ook een nieuwe feature toegevoegd die ik eerlijk gezegd wel heel leuk vind. Deze feature heet Let’s Go! en laat je Pokémon uit zichzelf rondlopen en gevechten aangaan. Je kunt de eerste Pokémon van je team achter je aan laten lopen in de wereld, zoals we in sommige vorige games ook al hadden gezien. Daarnaast kun je, door middel van het gooien van een Pokéball, een wilde Pokémon vanaf een afstandje uitdagen. Je hoeft er dus niet meer per se tegenaan te lopen. Dit is vooral handig om Pokémon die bijvoorbeeld in de lucht vliegen uit te dagen. Daarnaast kun je met Let’s Go! je Pokémon het commando geven om zelf te doen wat hij wil. Zo kan je Pokémon automatisch gevechten met wilde Pokémon beginnen, of voorwerpen die in de wereld liggen, oppakken. Ook dit zorgt voor meer immersie. Ik weet namelijk van mijn hond dat ze, zelfs al is ze aangelijnd, duiven wil aanvallen wanneer ze erbij in de buurt komt. Het lijkt me dus logisch dat een Pokémon ook wilde Pokémon wil aanvallen wanneer hij los rondloopt!

Elke generatie een eigen gimmick

De open-wereld gameplay is in Pokémon Scarlet en Violet de grootste vernieuwing in de serie. Elke generatie Pokémon-games die uitkomt, brengt wat betreft gameplay wat vernieuwingen met zich mee. Met name vernieuwingen die wat meer diepgang geven aan de gevechten. In Pokémon Scarlet en Violet is dat de Terastal-mechanic. Terastal stelt je Pokémon in staat om van type te veranderen. Je kunt de mechanic eens per gevecht gebruiken en je moet je Pokémon eerst genezen in een Pokécenter, voordat je het opnieuw kunt gebruiken. Wanneer je Terastal gebruikt, wordt je Pokémon gehuld in kristal en verandert deze in het Tera-type dat aan hem is toegewezen. Aanvankelijk hebben Pokémon hetzelfde Tera-type als hun eigen type, maar er zijn ook speciale Pokémon die een ander Tera-type hebben. Deze kun je onder andere vangen tijdens speciale Tera Raids. Deze Raids zijn te vergelijken met de Raids in Pokémon Sword en Shield, waarbij je een Pokémon met een groep van vier spelers moet verslaan binnen een tijdslimiet. Terastal biedt de mogelijkheid tot heel wat nieuwe strategieën die met name de competitieve spelers zal bekoren.

Wat nog meer een grote nieuwe verandering in de serie is, is de mogelijkheid om samen met je vrienden te spelen. Al meer dan twintig jaar heb je in de Pokémon-games de mogelijkheid om samen met je vrienden te spelen, maar niet zoals je nu kunt. Vroeger had je een speciale Link Cable nodig, zodat je Pokémon met je vrienden kon ruilen of een vriendelijk gevecht tegen ze kon doen. Daarna werd het via internet mogelijk om met vrienden en zelfs vreemden op een afstandje te ruilen en te vechten. In de vorige generatie hebben we gezien dat je het in Raids samen met je vrienden kunt opnemen tegen een soort eindbazen en in Let’s Go was een soort couch co-op ervaring mogelijk, maar nog nooit heb je echt samen met je vrienden kunnen spelen zoals je dat in een MMO bijvoorbeeld doet.

Dat is met de komst van Scarlet en Violet verleden tijd. Middels de online functionaliteit kun je tot maximaal drie vrienden uitnodigen om samen met jou Paldea te gaan ontdekken. Je kunt elk lekker je eigen gang gaan, maar ook samen lekker verkennen. Ook kun je zien hoe je vrienden wilde Pokémon bevechten. Helaas kun je de Gym-gevechten van je vrienden niet bekijken. Hoe leuk zou het zijn als je met je vrienden mee de Gym in zou kunnen gaan om ze vervolgens aan te moedigen met de, al sinds Sword en Shield aanwezige, Cheer-mechanic? Ook moet ik er wel bij vermelden dat het uitnodigen van andere spelers wel voor de nodige performanceproblemen zorgt. Pokémon Scarlet en Violet zijn op het gebied van performance al niet de beste games, maar het wordt er met meer spelers op het scherm niet beter op. Dat mag de pret echter niet drukken, daar er geen enkele speelervaring op kan tegen samen met je vrienden de wereld verkennen en Pokémon vangen.

Houd die frames eens stabiel!

In het vorige stukje heb ik het onderwerp performance al even aangestipt. Hoewel het vrij logisch is dat de performance misschien wat zakt wanneer je online met andere spelers aan het spelen bent, is het helaas ook een feit dat de performance niet altijd stabiel is wanneer je in je eentje Paldea verkent. Tijdens het spelen is goed merkbaar dat de framerate fluctueert. Dit varieert tussen de normale 30 fps tot een minder-dan-botergladde 10 fps op sommige stukken. Ook in in-engine cutscenes is de framerate niet al te best. De performance is in handheld-modus een pietsie beter. Ook daar fluctueert de framerate, maar niet zo heftig als docked. Daarnaast moet ik toch opmerken dat de game er op grafisch gebied ook niet altijd piekfijn uitziet. Daar waar er in Sword en Shield veel commentaar kwam op onder andere de textures van het gras en van de bomen, zijn we er drie jaar later op dat gebied nog steeds niet heel erg op vooruitgegaan. Zo zijn de schaduwen erg blokkerig en hebben de textures van het gras, de bomen en de rotsen een erg lage resolutie. Ook werkt de camera niet altijd even lekker mee, waardoor je soms met de camera door dingen heen clipt, of je personage wanneer je in een gebouw staat, ver buiten het camerabeeld moet lopen voordat de camera je weer op de juiste manier volgt.

Het is gelukkig niet alleen maar kommer en kwel op audiovisueel gebied. Nee, dat zeker niet. De muziek is in deze game, zoals in de vorige titels, wederom van wereldklasse. Ik weet niet waarom, maar er is iets aan de muziek in Pokémon-games dat mij altijd zo enorm weet op te hypen, te kalmeren of in beroering weet te brengen. Daarnaast zien de pre-rendered cutscenes er prima uit en zijn ze leuk geanimeerd. Ook de (nieuwe) Pokémon zijn leuk vormgegeven en wanneer een Hoppip met zijn dikke bips bijna tegen de camera aan vliegt, kan ik bijna de individuele haartjes van zijn vacht tellen. Ik zeg bijna, want zo hoog is de resolutie van de Switch nou eenmaal niet. Toch is het wel grappig om te zien hoe de bips van een Hoppip eruitziet als hij net iets te dicht langs de camera af vliegt. Naast de dikke bipsen van Hoppips is mij ook opgevallen dat de polo van je schooluniform er ook goed uitziet. Ik kan zelfs de textuur van een polo erin herkennen. Je weet wel, met van die hele kleine, wat grovere ruitjes. Ok, op audiovisueel gebied is dus eigenlijk alleen het gedeelte audio in orde. Om heel eerlijk te zijn, mag dat de pret niet drukken. De performanceproblemen zijn niet game-brekend en op grafisch gebied ziet de game er goed genoeg uit voor wat het is. Ik hoef geen fotorealistische graphics als ik samen met mijn vrienden achter de bipsen van Hoppips aan kan rennen. Echt niet!