Review: Prince of Persia: The Lost Crown - Een royale terugkeer Xbox Series

Ubisoft heeft een lading verwaarloosde IP's in de kast liggen, waar menig uitgever spontaan van begint te watertanden. Denk hierbij aan Rayman, Beyond Good & Evil, Splinter Cell, enzovoorts. De franchise die we vandaag onder de loep gaan nemen is Prince of Persia. De 'Oosterse' serie begon in 1989 als een platformer van de oude garde, maar de franchise zou pas later in de tijdlijn echt impact maken in gameland. Met Prince of Persia: The Sands of Time in 2003 liet Ubisoft zich gelden - het 3D avontuur met een uitzonderlijk narratief zorgde voor het nodige gejubel. Of wat te denken van de sequels? Niet dat deze per se beter waren, maar deze titels waren wel verantwoordelijk voor de geboorte van de grootste Ubisoft-franchise: Assassin's Creed. Ondanks de belangrijke rol die Prince of Persia gespeeld heeft in de ontwikkeling van Ubisoft, hebben we al een hele tijd niks meer mogen vernemen van de geliefde serie. Het is veertien jaar geleden dat we de prins hebben mogen verwelkomen, maar het is nu eindelijk zo ver. Met Prince of Persia: The Lost Crown keert Ubisoft Montellier terug naar de roots, maar weten ze ook voor een verse start te zorgen? Je lees het hier, uwe majesteit!

Vorstelijk, maar ook een beetje vreemd

Ondanks dat het de triomfantelijke terugkeer van de franchise is, speel je niet als de beste prins. Nee, je stapt in de schoenen van de krijger, genaamd Sargon. Hij is één van de zeven Immortals - een elitegroep vechtersbazen die Perzië tegen al het kwaad verdedigen. Na wederom een succesvolle afslachting van de oppositie is het tijd voor een feestje. Het duurt echter niet lang, voordat er weer een nieuw probleem zich aandient: prins Ghassan wordt ontvoerd en het is aan de Immortals om hem terug te vinden. De zoektocht naar de royaliteit brengt hen naar het vervloekte Mount Qaf-gebergte. Tijd speelt hier niet volgens de regels en al snel zit je tot aan je knieën in verhalen over verraad, gestoorde goden en ontremde personages.

Aan de ene kant wil ik Ubisoft bejubelen. Elke keer als deze uitgever besluit om af te dwalen van de generieke triple A open-wereld meuk, zie je een schim van het bedrijf uit de vroege jaren 2000 terug. Prince of Persia: The Lost Crown is een kleurrijk figuur met een speels karakter. Het heeft een kunststijl waar je u tegen zegt en met dezelfde energie als Dragon Ball Z is het niet bang om de zintuigen van de speler volledig te laten overlopen - en dat terwijl het oude Perzië als een uitstekend strijdtoneel dient. Hoewel de presentatie vaak bombastisch te noemen is, weet het niet altijd te overtuigen. Ja, hier is de andere zijde van deze medaille. De ietwat teleurstellende presentatie wordt veroorzaakt door twee primaire redenen. Om te beginnen is de game zeker stijlvol te noemen, maar de presentatie kan soms wat goedkope trekjes vertonen. Dit is vooral te danken aan het statische gevoel wat om de hoek komt kijken tijdens de cutscenes - het valt allemaal net wat plat voor je neer.

De tweede reden waarom het soms lastig is om niet met je ogen te gaan rollen tijdens je playthrough van Prince of Persia: The Lost Crown is het feit dat het narratief pijnlijk druilig in elkaar steekt. Het algemene plot hangt aan elkaar als droog zand. Je wordt doodgegooid met willekeurige gesprekken die weinig tot niets toevoegen aan het plot. Het voelt een beetje als een gemist schot voor open doel, wanneer The Lost Crown de thuishaven is voor een hele collectie aan personages die eigenlijk allemaal te weinig tijd krijgen voor een daadwerkelijke ontwikkeling of memorabele performance. Met een sneltreinvaart ga je door de diverse evenementen van het verhaal heen, waardoor het eigenlijk nooit heel impactvol of überhaupt interessant aanvoelt. De prikkelende soundtrack en levendige wereld van Perzië kunnen niet behoeden dat je een verhaal hebt in The Lost Crown dat nogal slaapverwekkend is.

Prinsheerlijke platforming

Eén van de centrale onderdelen aanwezig in Prince of Persia: The Lost Crown is natuurlijk de platforming. Wanneer je weet dat je te maken hebt met het team achter Rayman Origins en Rayman Legends, dan zijn de verwachtingen torenhoog. Hoewel het even duurt, voordat je geconfronteerd wordt met echt uitdagende taferelen, is de platforming-actie in The Lost Crown het kroonjuweel op het majestueuze hoofddeksel te noemen. Sargon is een ware acrobaat en de elastische kunstjes die je met hem kan uitvoeren voelen erg goed aan. Typerend voor het subgenre waarin Prince of Persia: The Lost Crown zich bevindt, ontgrendel je gaandeweg nieuwe vaardigheden. Elke keer als je denkt dat Sargon niet nog beter wordt in het rondspringen als een maniak, kom je toch weer een nieuw speeltje tegen. Ubisoft Montellier weet uitstekend de gebroken tijd in de wereld van The Lost Crown te utiliseren in toffe special moves. Ja, je begint met het ontgrendelen van een air-dash, maar al snel open je wormgaten en teleporteer je van links naar rechts - en dit allemaal in een 4K-resolutie en met 120fps. Ja, dat is genieten.

De platforming is uitstekend te noemen en dit komt natuurlijk door het platformen zelf, maar ook het leveldesign draagt hier een steentje aan bij. De diverse levels in The Lost Crown zitten keurig in elkaar. Er is genoeg ruimte voor de speler om de boel te verkennen, maar Ubisoft weet de speler ook voldoende te nudgen naar de belangrijkste punten in de game. De variatie is ook goed op te merken in het Mount Qaf-gebergte. Zo zijn er talloze platform-uitdagingen, maar vind je zo nu en dan ook heuse puzzelkamers met een verfrissend breinkrakertje. Ja, het is uitdagend vanwege de vele valstrikken en vijandelijke troepen, maar het voelt ook allemaal erg geïnspireerd aan en het loopt op rolletjes. Er is maar één dingetje dat in de weg staat hier en dat is het tempo van de Metroidvania - die valt zo nu en dan even stil. Dit heeft meerdere oorzaken. Om te beginnen komt het narratief weer eens om de hoek kijken. Het komt vaak voor dat je van her naar der wordt gestuurd, wat op een gegeven moment je wel een beetje uit de neus komt. Echter, de grotere uitglijder hier is de implementatie van de checkpoints en fast-travel. Het gaat er niet zozeer om dat één van de twee het probleem vormt, maar meer dat het twee gescheiden systemen zijn. Er zijn veel meer checkpoints in Prince of Persia: The Lost Crown, dan dat er fast-travel-systemen zijn. Het gevolg? Flink veel touristenroutes door het mooie Perzië. De eerste keer was dat niet zo'n issue, maar op een gegeven moment wil je wat tempo maken en dat ging dus lastig. De afstanden waren soms zo groot, dat het efficiënter was om jezelf van de dichtstbijzijnde klif te werpen, dan om dat pokkeneind om te lopen - dan weet je dat het niet helemaal optimaal werkt.

Blauw bloed zal vloeien

Goed, het platformen gaat lekker, maar Prince of Persia: The Lost Crown heeft meer in zijn mars dan dat. Een ander groot gameplaysysteem is namelijk de combat. Eerst denk je dat het allemaal vrij simpel is - druk je suf op de aanvalknop om zo vijanden in mootjes te hakken. Dit baarde mij in eerste instantie zorgen, maar gelukkig was ik te voorbarig in mijn kommer. Elke keer ontdek je nét wat meer moves van Sargon. Zo kun je bijvoorbeeld de stick omhoog houden tijdens je eerste aanval, om zo tegenstanders te lanceren en de combo in de lucht verder voort te zetten. Kijk, daar houden we van. Maar wat nou als we na de laatste move van de combo ook eventjes een pijl op de onfortuinlijke krijgsman schieten? Dan blijft de vijand nét een seconde langer in de lucht hangen en gebruiken we onze air-dash om zo de afstand te overbruggen en trakteren we ze op het tweede deel van deze oplawaai.

Ja, Prince of Persia: The Lost Crown heeft lekker veel opties als het gaat om het bestoken van de vijanden met combo's. Het gaat echter nog verder dan dat. Tuurlijk kun je je wapens upgraden, speciale moves ontgrendelen, enzovoorts. Wat ik persoonlijk het tofste vond waren de diverse amuletten die je kunt vinden tijdens je reis door het vervloekte gebergte. Dit is niet per se iets nieuws - kijkende naar bijvoorbeeld de Charms uit Hollow Knight - maar ze zorgen wel voor een flinke verandering in gameplay. Eerst had ik alleen een miezerig amuletje dat zorgde voor een klein beetje health, maar na wat speurwerk transformeerde ik mijn build in iets om rekening mee te houden. Ja, dankzij de diverse amuletten konden mijn zwaarden shockwaves produceren, terwijl de kleinere vijanden ontploften nadat ze in aanraking kwamen met de vernietigende kracht die Sargon tot zijn beschikking had - allemaal terwijl ik ook wat amuletten had gevonden die mij hielpen met het ontrafelen van de vele verborgen geheimen in The Lost Crown.

Sargon mag dan flink wat moves en equipment in huis hebben, maar de oppositie zet ook de hakken in het zand. Vijanden zijn over het algemeen agressief en bestoken de speler met fanatieke aanvallen. Ik speelde de game door op de 'Hero' moeilijkheidsgraad - wat in principe de 'Hard'-modus is - en ik denk dat dit de beste manier is om de game te ervaren. Het zorgt er namelijk voor dat je alle systemen van de game moet aanhouden om heelhuids uit de strijd te komen. Vooral de defensieve kant van het verhaal wordt benadrukt. Tuurlijk, de meeste aanvallen zijn te ontwijken, maar als je optimaal gebruik wilt maken van de tools die de game je aanreikt, moet je zo veel mogelijk tegenstoten pareren. Niet alleen verdedig je jezelf, maar je creëert meer ruimte en je verdient meer punten om te spenderen aan je special moves. Zeker in de eindbaasgevechten profiteer je hiervan en je mag je verheugen op memorabele onderonsjes. Deze knokpartijen zitten vol met killer soundtracks van Gareth Coker en Mentrix, heerlijke combat en visuele pracht. Ja, The Lost Crown zorgt ervoor dat je vaak zat kan genieten!

De kroon op het werk

Nu is die vijftig rial die Ubisoft van je vraagt natuurlijk wel een flinke contributie, zelf voor een goede Metroidvania. Dit heeft vooral te maken met het feit dat de beste games in dit subgenre voor een tientje of twee op de kop getikt kunnen worden. Dus hoe kan Ubi de wat forse instapprijs verantwoorden? Je kunt vooral kijken naar de speelduur van Prince of Persia: The Lost Crown. Het is zeker één van de langste en goedgevulde Metroidvania's die ik onder handen genomen heb - en dat lijstje is ondertussen uitgegroeid tot een overvloedige opsomming. Ik begon dichtbij de twintig uur te komen, voordat ik de credits voorbij zag rollen. Een aantal keer dacht ik wel het einde te naderen, totdat Ubisoft geheel on-brand er nog even een uurtje of vijf aanplakte. Qua pacing waarschijnlijk niet de beste move, maar weet wel dat je waar krijgt voor je geld.

Daarnaast kunnen spelers die veel waarde hechten aan toegankelijkheid met Prince of Persia: The Lost Crown eigenlijk geen miskoop doen. Op meerdere fronten laat Ubisoft zien dat ze vooraan de parade lopen voor de toegankelijkheidsopties in deze industrie. Zo kun je bijvoorbeeld ervoor kiezen in de lagere moeilijkheidsgraden om door een portaal te stappen, wanneer je een platform-uitdaging net wat te pittig vindt. Even laten liggen en wellicht lukt het je dan straks weer! Ook wordt de map in deze Metroidvania voorzien van de nodige ondersteuning. Je kunt ervoor kiezen om de map vrij leeg te laten, zodat je zelf alles moet verkennen, maar je kan ook ervoor kiezen om geholpen te worden op dit gebied. Daarnaast kun je markers handmatig toevoegen, wat ik ervaarde als een uniek handvat. Dit is in principe een screenshot-optie, om zo puzzels en andere interessante locaties te markeren. Hierdoor kun je je eigen geheugensteuntjes plaatsen, zodat je gemakkelijker later terug kan komen, wanneer je meer vaardigheden hebt veroverd.