Review: RoboCop: Rogue City - I'd buy that for a dollar! Xbox Series

Nacon, ik tref je weer op mijn pad. Het is weer eventjes geleden. Hoe is het met de business? We hebben soms onze verschillende meningen en dat is oké. Nacon weet in mijn optiek altijd de interesse te wekken met een portfolio, waar regelmatige interessante ideeën in staan. De uitvoering daarentegen valt vaak door de mand, maar ik heb het idee dat ze dit jaar er toch redelijk goed voor staan. Ad Infinitum was een zeer degelijke horrorervaring, terwijl Gangs of Sherwood ook over een paar dagen het levenslicht ziet. Er was echter voor mij één titel om extra goed in de gaten te houden en dat was natuurlijk RoboCop: Rogue City. Ontwikkelaar Teyon - die je wellicht kent van de geliefde Terminator Resistance - ontfermde zich over dit project. Je zou denken dat ze wel weten hoe je een Sci-Fi shooter op de markt zet, maar is dat ook het geval met RoboCop: Rogue City of moet ik ze in de boeien slaan voor een niet deugend product? Slinger die sirenes maar aan, want hier is de review - dead or alive, die moet je lezen!

Detroit: Become Human

In RoboCop: Rogue City stap je in de metalen politielaarzen van Alex Murphy - al kennen de meeste mensen hem als RoboCop. In eerste instantie lijkt het simpel wat er van je verwacht wordt: "Serve the public trust, Protect the innocent, Uphold the law". Wanneer er echter een mysterieuze schurk de stad betreedt, kom je er al snel achter dat er veel meer aan de hand is en dat deze simpele protocollen niet zomaar in stand gehouden kunnen worden. Het narratief van RoboCop: Rogue City - dat zich afspeelt tussen RoboCop 2 en 3 - is interessant genoeg, mits je het kan accepteren dat er 101 clichés in voorkomen. Ze nu uitlichten zou betekenen dat ik het hele verhaal verklap; laten we daarom het gedeelte van het narratief belichten waar ik persoonlijk van kon genieten: de innerlijke strijd die zich afspeelt in de hersenpan van onze 'Tin Man'. Ja, want wie is RoboCop nu daadwerkelijk? Is het een wapen zonder mensenrechten en geprogrammeerd om elk bevel van de megacorporatie OCP te gehoorzamen? Of is RoboCop nog steeds de geliefde agent Alex Murphy en is zijn menselijkheid iets waar je niet omheen kunt? Spelers krijgen in RoboCop: Rogue City de kans om dit thema te exploreren en middels keuzes in het verhaal ben jij verantwoordelijk voor het lot van RoboCop en de vele personages die zich hebben gevestigd in Old Detroit.

Teyon mag zichzelf nu toch wel plaatsen onder het clubje ontwikkelaars die heel kundig met licenties weten om te gaan. RoboCop: Rogue City is namelijk een waar eerbetoon aan het werk van regisseur Paul Verhoeven. De shooter ademt jaren '80 sci-fi en dit is te zien aan het audiovisuele werk wat Teyon heeft geleverd. Old Detroit is net zoals in de films een vervallen stad met criminaliteit om elke hoek. Het heeft een eigen drugs genaamd Nuke en de naalden liggen in vrijwel elk afvalputje. De zwervers hebben een logeerpartijtje rondom de lokale supermarkten en het kleurpallet bestaat vrijwel alleen uit grijs, bruin en andere deprimerende tinten, maar gelukkig geeft de felgroene UI de game weer wat karakter. De zware stappen van RoboCop dreunen door de lege gebouwen en je oren worden getrakteerd op de bombastische trompetten van de soundtrack - terwijl de enige echte Peter Weller je nog even bombardeert met oneliners. Ja, audiovisueel is RoboCop: Rogue City een feestje. Nou ja, er zijn helaas wel wat partypoopers aanwezig.

"They'll fix you, they fix everything". Dat is wellicht de hoopvolle quote die in mij opkomt, want RoboCop: Rogue City heeft nog wat technische errors in de hard drive zitten. Het zijn absoluut geen dealbreakers, maar het is uiteraard wel mijn plicht om het te vermelden - dat is nou eenmaal de eed die ik afgelegd heb. Om te beginnen heeft RoboCop: Rogue City af en toe moeite met het inladen van textures. Het is absoluut niet op hetzelfde level als bijvoorbeeld Lords of the Fallen (2023), maar het is aanwezig genoeg om het op te merken. Daarnaast hebben specifieke gedeeltes in de shooter - voornamelijk waar er flink wat personages ingeladen moeten worden - moeite om de framerate stabiel te houden. Ik speelde voornamelijk op de performance modus en over het algemeen draait het als een tierelier. Echter, er waren momenten waar de framerate als een kaartenhuis in elkaar stortte en dan was het even huilen met de politiepet op. Hoewel ik verwacht dat deze issues met wat patches eruit gewerkt kunnen worden, kan ik niet hetzelfde zeggen over het animatiewerk in RoboCop: Rogue City. Ik moest denken aan games, zoals Fallout 4 en dit bedoel ik niet per se op de positieve manier. Personages kijken nogal roerloos en emotieloos uit hun ogen en hierdoor heeft RoboCop: Rogue City in het algemeen een wat goedkope uitstraling.

Een flinke RoboKlap uitdelen

Een absoluut hoogtepunt in RoboCop: Rogue City is de combat. Ja, de criminelen in Detroit komen er vaak niet vanaf met een waarschuwing - lekker op z'n Amerikaans schieten we eerst en daarna stellen we pas vragen. Gewapend met de iconische AUTO-9 en elk ander wapen dat je uit de dode klauwen van menig boefje graait, ga je op pad. De combat voelt bruut en genadeloos aan. De wapens zien er goed uit, klinken dreigend en laten verschrikkelijke destructie achter. De omgeving wordt vaak aan flarden geschoten en de stukjes overgebleven hersenen druipen langzaam van het plafond. Qua gunplay zit het wel goed met RoboCop: Rogue City al gaat Teyon op een gegeven moment een beetje buiten het boekje. Middels een interessant upgradesysteem kun je de blaffer van je dromen ontwerpen en dat zorgt voor net wat te veel van het goede. Ik had op een gegeven moment een blauwdruk voor een AUTO-9 die automatisch kon vuren, maar ook nooit hoefde te herladen en kogels die allerlei soorten pantser konden penetreren. Ik ben er vrij zeker van dat ik vanaf dat moment meerdere oorlogsmisdaden heb gepleegd - en dat terwijl ik de granatenwerpers achterwege liet!

Ikzelf kan ontzettend genieten van first-person shooters die wat variatie in de combat-loop gooien. In RoboCop: Rogue City zijn er genoeg opties te bespeuren dankzij het RPG-achtige levelsysteem. Wanneer je wat upgrades in de mechanische cortex van Alex Murphy installeert dan komen er vaak nieuwe vaardigheden aan te pas. Zo kun je met een dash snel wat extra meters maken, zorgt je flashbang voor wat ademruimte en vul je de criminele hoofden met F.E.A.R. wanneer je begint te maaien in slow-motion. Daarnaast zijn er genoeg keuzes te maken wanneer je het opneemt tegen de gangs van Detroit. Schieten is allemaal leuk en aardig, maar soms wil je gewoon een kachelstelsel tegen iemand z'n harses gooien. Of een biker van z'n opgevoerde fiets plukken en hem vervolgens vliegles te geven. Ondanks dat je het vaak opneemt tegen dezelfde soort vijanden - namelijk bandieten van alle soorten en maten - weet Teyon dankzij een sterke en goed afgestelde line-up telkens wat nieuws op het pad van de speler te plaatsen. Ondanks de vele opties die Teyon levert, is het wel eventjes wennen. Ja, je bent namelijk niet die vliegensvlugge special operator die duikt, bukt, sprint, klautert, enzovoorts. Je bent RoboCop en je bent in principe een wandelende tank. Je kan dus flink wat hits verduren zelfs op de Hard-modus van de game. Dit zorgt voor een unieke ervaring in het shooter-genre, maar wel eentje met een handleiding.

De plannen van de Popoz

Iets wat je veel gaat doen in RoboCop: Rogue City is je werk, klaploper. Ja, op diverse momenten moet je even je Sherlock-skills uit de kast halen, want er zijn genoeg misdaden die onopgelost achtergebleven zijn in de straten van Detroit. Het open-leveldesign geeft spelers de ruimte om te bepalen wat ze doen en hoe ze ermee omgaan. Ga je iemand een boete geven, omdat zijn auto olie aan het lekken is? Of laat je het bij een waarschuwing wanneer iemand pootje zit baden in de lokale fontein? Het is 'your move, creep'. Je kan natuurlijk ervoor kiezen om alleen de main quests te doen, maar dat zorgt voor minder XP op je loonstrook als je weer terugkeert naar het politiebureau - en veel geld vangen onze boys in blue niet. Naast het XP zorgen de sidequests ervoor dat RoboCop: Rogue City erg veel content heeft om van te genieten en de vele personages krijgen ook wat extra tijd in de spotlight wanneer je deze uitstapjes maakt. De open levels geven je echt het gevoel dat je een agent bent en de vele werkuren die je verricht kunnen ervoor zorgen dat je de levens van mensen verbetert.

Ondanks dat het politiewerk voor sterke world-building zorgt en wat afwisseling introduceert, merkte ik wel op dat eigenlijk bij elk "mysterie" een kind de was kon doen. Het is tof om als RoboCop de omgeving te scannen en de clues met elkaar te verbinden, maar de uitdaging ontbrak hier volledig. Ik had het graag gezien dat de puzzels nét wat ingewikkelder in elkaar staken, zodat je niet op de automatische piloot erdoorheen walst. Ook wil je natuurlijk zoveel mogelijk bezig zijn met de bloedstollende combat, alleen door de snelheid van onze wandelende protagonist en de vele zaken die verspreid lagen in de uitgerekte levels, kwam de pacing af en toe onder het vuur te liggen. Ja, want langzaam door de claustrofobische gangen joggen, terwijl er om elke hoek een vijandelijke shotgunner op de loer lag, dat is natuurlijk prima. Het is minder plezierig als je op een slakkengangetje een wandeling moet maken naar de andere kant van Detroit. De eeuwige strijd tussen authenticiteit en simpelweg gebruiksvriendelijkheid zullen we maar zeggen.