Review: Sekiro: Shadows Die Twice PlayStation 4

Met Sekiro: Shadows Die Twice is From Software na drie jaar weer terug met een Souls-achtige game in de schappen. Dark Souls 3 is de laatste titel die ze gemaakt hebben in dit genre en deze kwam uit in 2016. Sekiro doet echter wel een hoop anders, wisten we al van tevoren. Zo speel je dit keer niet een ondode ridder, maar met een steeds weer tot leven komende Shinobi. De hypetrain rondom deze games is tegenwoordig van vrij epische proporties, want er zijn heel veel gamers fan van deze moeilijke soort gameplay. Ik kon in elk geval ook niet wachten om met de volledige game aan de slag gaan. Zou From Software weer een waar sensei-werkje hebben opgeleverd met Sekiro: Shadows Die Twice?

Taken IV: Ninja Vengeance

In Sekiro: Shadows Die Twice trek je door het middeleeuwse Japanse moord-landschap met een shinobi krijger. Zoals ik al in mijn preview van Sekiro aangaf, is er meer verhaal en dialoog, met zo nu en dan een cutscene. Shinobi is trouwens het Japanse woord voor ninja, want het woord “ninja” is van origine een Chinees woord. Je speelt iemand die eigenlijk heel zijn verleden en echte naam is vergeten, en door iedereen Okami (oftewel Wolf) of Sekiro wordt genoemd. Sekiro betekent vrij vertaald Lone Wolf of Eenarmige Wolf, en is een soort woordspeling in Kanji. Sekiro is iemand die als weeskind wordt opgevoed en getraind door een grootmeester, genaamd: Owl, die werkt voor the royal family, de leidende familie van het land Ashina. Deze familie heeft onsterfelijkheid in hun bloed zitten, en je kunt het al raden; er zijn boeven die dit ook willen! Onze lone Wolf lukt het uiteindelijk niet om Kuro, de “royal heir” veilig te houden, want hij wordt ontvoerd. Net als Liam Neeson heeft Wolf slechts een missie: I will find you, and I will kill you.

Er gebeurt uiteraard nog wel wat meer, waarbij een paar mooie plot twists en schurken de revue passeren. Wat er allemaal in het verleden is gebeurd, speelt ook een belangrijke rol bij het ontrafelen van het plot. Dit is Wolf echter om mysterieuze redenen vergeten, maar je kunt al snel een flashback level spelen. Je speelt dus niet alles in één grote wereld, al wordt het wel als dusdanig behandeld vanwege het feit dat je tussen het heden en verleden kunt wisselen wanneer je maar wil. De middeleeuwse Japanse setting van de game is niet geheel realistisch, maar bevat veel mythologische aspecten van Japanse origine. Zo vecht je ook tegen verscheidene soorten demonen en is er een soort low key magic en dat soort dingen.

Shinobionisch

Het eerste wat opvalt wanneer je Sekiro opstart: de game ziet er prachtig uit en loopt vloeit als een kabbelend stroompje door een ruig landschap. Je merkt duidelijk dat From Software er allemaal weer wat beter in is geworden, waarbij met overduidelijk veel liefde het traditionele Japanse landschap is gecreëerd. Zoals altijd zit er zoveel mogelijk diversiteit in de gebieden, al blijft er wel een duidelijke herkenbaarheid in zitten omdat het wel het oude Japan moet blijven voorstellen. Je bezoekt paleizen die volledig in brand staan en diepe donkere grotten, maar met name loop en vlieg je door het prachtige Japanse berggebied. De muziek is zoals te verwachten ook vrij authentiek Japans, iets anders had ook gek geklonken. Wel sijpelen zoals altijd de typische strijkpartijen door die we altijd horen bij de games van From Software.

Het tweede dat je opmerkt als je de game eenmaal begint te spelen, is dat Sekiro beduidend vloeiender speelt dan alle voorgaande Souls-games. Je speelt een machtig rappe shinobi die snel kan rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, doodgaan en weer doorgaan. Met de “Shinobi Prostetic” linkerarm die je in het begin krijgt, kan je met een grappling hook naar bijna alles vliegen dat je maar ziet. Dit moet wel via specifieke punten, maar er zijn er altijd een hele hoop in elk gebied en het is een genot om hiermee de gebieden te doorkruisen. Uiteindelijk is de grappling hook in gevechten ook een handige tool, vooral bij latere vijanden en bazen. Uiteraard is het sowieso een slimme tool voor het ontvluchten van de strijd. Iets wat ik je zeker kan adviseren, want vluchten moet je regelmatig.

Heerlijke zelfkastijding

Sekiro speelt in veel opzichten als een Souls-game, met name qua savesysteem en straffe moeilijkheidsgraad. Je gaat ook echt ontzettend vaak dood. Niet erg want na één keer doodgaan krijg je de optie om weer op te staan met een halve healthbar (vandaar de naam Shadows Die Twice), maar ook dat wil niet altijd baten. Je moet echt voorzichtig te werk gaan, want net als in de Souls-games word je nergens aan het bionische handje vastgehouden. Toch houdt de vergelijking daar eigenlijk wel op. Uiteindelijk lijkt de game eigenlijk veel meer op Tenchu, en dat is niet alleen qua setting. Onlangs las ik ook dat From Software het initieel ook bedoeld had als een Tenchu-game. De gameplay, het verhaal en de sfeer zouden allemaal zo bij Tenchu passen. Sekiro is slechts een fractie minder stealthy dan dat Tenchu van origine is, maar de meeste gebieden in Sekiro: Shadows Die Twice kun je ook grotendeels in stealth doorkruisen, waarbij je iedereen afmaakt of juist laat leven.

Wanneer je eenmaal in een gevecht komt, moet je juist weer niet te laf blijven en een echt gevecht aangaan. Hierin onderscheidt Sekiro zich wel duidelijk van de Souls-games en Tenchu, want het gaat er snel, vloeiend en tactisch aan toe. Als From Software en Tenchu gameveteraan had ik het er ook maar lastig mee in het begin, want Sekiro eist een meer risicovolle en zelfverzekerde manier van spelen. Eigenlijk dwingt de game nog meer de “git gud” factor af dan dat de Souls-games, Tenchu en Bloodborne doen. Je moet namelijk de “posture” van je vijanden zien te doorbreken, waarna je ze kan executeren. Dit kan vrijwel alleen maar door veel counterattacks te doen of van die lekker risicovol te timen “deflects”, door precies op tijd de block knop te gebruiken. Het is lastig, maar zelden tot nooit is Sekiro hiermee unfair. Ben je er uiteindelijk aan gewend, dan is het een genot om te spelen. Het feit dat je dan tien keer over een baas doet en maar langzaam progressie maakt is niet erg, want de game blijft een genot om te spelen. Bovendien merk je ondertussen dat je alsmaar beter wordt.

Master(s)kills

In Sekiro heb je eigenlijk geen levelsysteem, maar je kunt wel iets meer health en kracht krijgen door het verslaan van bazen. Even jezelf wat sterker levellen zoals we dat voorheen bij de Souls-games konden doen is er dus niet meer bij. Bij elke sub-boss en eindbaas krijg je wel items waarmee we onze getergde held iets sterker kunnen maken, maar dit stelt niet heel veel voor. Je kan jezelf voornamelijk meer gevaarlijk maken in Sekiro, namelijk door nieuwe skills te leren en je shinobionische arm te upgraden (wat pas wat later in de game kan). Dit gaat met een tree-systeem, dat we allemaal wel kennen van vele andere games. Hier komt nu wel een soort van levelsysteem kijken. Met het verslaan van elke vijand krijg je een x aantal punten en bij een bepaald aantal krijg je een levelpoint. Dat puntje kan je weer in de skilltree gebruiken. En dat is eigenlijk waar het om draait bij Sekiro: een dodelijkere krijger worden, zowel voor jou als gamer alsmede voor onze digitale shinobi held. Wanneer je overigens doodgaat verlies je steeds de helft van je geld en je opgedane experience voor het komende level.

Item management is een tweede belangrijk element. Zo moet je echt resources en specifieke items zoeken om je Shinobi Prostetic te kunnen upgraden, iets wat in het begin nogal lastig is. Mijn tip is vooral: kam gebieden grondig uit, want voordat je het weet mis je een belangrijke upgrade. De skills die je met je Shinobi robot arm kunt doen, kosten spirit emblems. Daarvan kun je er makkelijk honderden sparen, maar je kunt maar je kunt steeds een beperkt aantal gebruiken. Om deze weer aan te vullen moet je extra spirit emblems vinden, of alles laten restocken door bij een savepoint te rusten. Dat rusten is handig, maar tijdens het rusten worden alle vijanden weer terug in de omgeving gezet. Leuk, dat sadisme in die From Software-games.

Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de Playstation 4.