Review: Silent Hill: Homecoming PlayStation 3

Grimmig.
Diepgang.
Diepzinnig grimmen.
Psychologisch.
Grimmen met psychologische diepgang.
Horror.
Psychologische horror met grimmige diepgang.
Occult.
Ja het is nu wel duidelijk, zeg maar Silent Hill zo bittertjes aan.

Alternate Hill

Hier is dan eindelijk weer een nieuwe Silent Hill, dragend de subtitel 'Homecoming' en het is door een nieuw en ander team gemaakt dan de voorgaande delen. Dat begint naar mijn mening dus al niet goed, maar hoeft niet pers' negatief te zijn, hoop ik. Nu was Silent Hill Origins op de PSP ook al door een andere studio gecreëerd en bleek het wel een aardig goeie titel te zijn, maar dat was een korte handheld ervaring. Dit is het echte grote werk: De eerste Silent Hill op een next-gen console. Het staat mij enorm tegen dat Konami de game door een ander team heeft laten maken, iets wat ik met films en andere games zelden goed heb zien aflopen. Zo zou ik ook geen vertrouwen hebben in een Metal Gear Solid waarbij meneer Hideo Kojima geen grote vuist in de pap heeft mogen steken. Met dit deel zegt men met name te hebben gekeken naar Silent Hill 2, dat qua psychologische diepgang en stijl veruit het beste deel is van alle 'Stille Heuvels'. Het is vooral hopen dat de nieuwe makers de unieke Silent Hill sfeer en diepgang ook daadwerkelijk hebben weten te vatten. Nou, dream on.

Silent Hillbilly

Deze keer speel je ene Alex Shepherd, een soldaat op weg naar huis, net vrijgelaten uit het ziekenhuis en klaar met zijn dienst. Je komt er al snel achter dat waar onze Alex woont, een vrij afgelegen stadje genaamd Shepherd's Glen, het geluk heeft net naast het pittoreske Silent Hill te mogen liggen. Eenmaal aangekomen is alles erg vreemd, er hangt mist en het hele stadje lijkt wel verlaten (goh niet verwacht). Dit blijkt vooral te maken te hebben met de obscure cult uit Silent Hill die een band heeft met het stadje, maar ook met Alex's verleden en huidige psychische toestand. Zo wordt hij getergd door nachtmerries waarin hij zijn broertje Joshua steeds tevergeefs probeert te vinden en je komt erachter dat hij in zijn jeugd ook al een paar mentale deukjes heeft opgelopen. Voor het grootste gedeelte van de game zit je in Shepherd's Glen en pas vrij laat in de game ga je naar Silent Hill.

Lineair Hill

Het verhaal op zich zit goed in elkaar, alleen brengt men het lang niet altijd goed. Bepaalde twists duren te lang, of je ziet ze al van mijlenver aankomen. Zo is het erg jammer dat de twist op het einde van de game totaal niet als een verrassing komt en je die na 'n uur spelen al ziet aankomen. Er zitten gelukkig nog wel een paar toffe plotelementen in die wel boeiend zijn, zoals de relatie tussen Silent Hill en de stichters van Shepherd's Glen bijvoorbeeld, dus qua plot algeheel zit het een beetje overal tussenin. Je kunt deze keer voor het eerst echt gesprekken voeren met mensen, en er dus zelf voor kunt kiezen of je meer wilt weten of niet. Omdat Alex een ex-soldaat is, kan hij ook beter knokken dan de voorgaande (Houten) Klaas characters in de andere delen, die enkel de witte band hadden in traag en lomp meppen en enkel ooit de bronzen medaille clubkampioenschappen scheelschieten hebben gewonnen. Je gaat nog redelijk wat locaties af, waarbij je eigen huis waarin je bent opgegroeid het belangrijkst is en veruit het tofste gedeelte is van de game (h' dat is subtitel: check). Je moet daar op een gegeven moment, terwijl je er in opgesloten zit, alles uitzoeken over de familie Shepherd. Maar afgezien van dit stuk in de game is verder vrijwel alles in Silent Hill: Homecoming helaas zo lineair als het maar zijn kan en hoef je enkel maar de weg te volgen.

"David Lynch? Nee die is er even niet."

Alles voelt aan als Silent Hill Light: Bijna dezelfde smaak, maar dan wat laffer en inclusief rare/nare nasmaak. Maakt dit de game meteen slecht? Op zich niet, want de game is grimmig, ziet er erg mooi en vet uit, heeft een paar zeer goeie puzzels (die ontbraken in deel 4), speelt best lekker en heeft op zich een goed verhaal. Dat klinkt dus eigenlijk juist zeer positief. Maar... Het is geen Silent Hill. Het mist iets. Hier en daar is het net iets te dom, te subtielloos of doet het te hard zijn best. De stomste fout die de makers in mijn ogen gemaakt hebben, is dat ze veel gebaseerd hebben op de film. Zo moet je later in de game ineens tegen gewone mensen knokken in mijnwerkerspakken die bij de cult horen. Dit haalt heel het mysterie onderuit van de cult in Silent Hill, en doet het geheel allesbehalve grimmig overkomen. Het voelt bovendien ook totaal niet canon aan met de andere delen. Daarnaast hebben ze het meest beruchte en populaire character, Pyramid Head, dat een enorm angstaanjagende en doordachte symbolische rol speelt in deel twee, bij Homecoming er maar bijgegooid voor niks meer dan een hippe cameo. Pyramid Head voegt absoluut niks toe aan het verhaal. In tegendeel, men heeft het hele character nodeloos weten te verkrachten en vernederen tot niets meer dan een leeg merchandise model.

Toegevoegde neger

Daarnaast hebben ze dan ook nog een totaal futiel en nodeloos character toegevoegd dat ik het beste kan omschrijven als de verplicht toegevoegde neger. Als ze dachten etnisch doordacht bezig te zijn geweest, nou nee, ik vind het eerder rascistisch om als typecast een Afro-Amerikaans persoon weg te zetten als een wisecracking agent die in de bronx is opgegroeid. Er zit dus een tof pratende agent uit de Bronx in Silent Hill. Nou beste makers, bedankt, want dat was nou n't wat aan Silent Hill nog ontbrak qua ambience.