Review: Silent Hill: Origins PlayStation Portable

Rennend door de mist in de duisternis, pijn gierend door je benen. Achter je hoor je een stampend geluid langzaam naderen. Je bezwete handen knijpen nog harder in het heft van de hamer. Laat de eerstvolgende deur open zijn die je vindt. Laat er een moment van rust komen, weg van deze nachtmerrie. Helaas komt die niet, want je bent in Silent Hill.

Stil in Silent Hill

Eindelijk is er weer een Silent Hill game uit: Silent Hill Origins, een prequel, die enkel op de PSP verschijnt. Dat werd tijd ook, want het is al weer een tijdje geleden dat er een deel uit kwam van Silent Hill. Silent Hill 4: The Room was het laatste deel dat is uitgekomen en dat is inmiddels al meer dan drie jaar geleden. Je kunt dus wel stellen dat de fans staan te springen om weer eens een nieuw bezoekje te brengen aan het pittoreske stadje. Nu maar hopen dat het bezoek gaat worden, als al de vorige bezoeken: grimmig, donker en naar.

The nightmare before

Het is een oud bezoek, want Silent Hill Origins speelt zich af voor het eerste deel. Je speelt Travis Grady, een trucker die door Silent Hill moet voor een levering. Dikke pech dat Travis koos om door Silent Hill te gaan, vette pret voor ons. De stad besluit hem eens even op te houden van zijn werk. Het verhaal (achter)volgt het verleden van onze Travis, en daarnaast koppelt alles direct aan op het eerste Silent Hill-deel. Gelukkig hoef je niet per se het verhaal te weten van het eerste deel, daar heeft men namelijk rekening mee gehouden. Echt een kraakhelder verhaal krijg je nooit bij Silent Hill, veel dingen moet je zelf zien te achterhalen. Als je een echte Silent Hill-kenner bent, zul je veel duidelijke als wel subtiele referenties naar de eerder uitgekomen delen opmerken. Bij het starten kun je deze keer geen moeilijkheidsgraad kiezen, wat wel jammer is. De puzzels waren altijd wel een uitdaging op een moeilijker niveau, maar helaas moet je het nu doen met wat makkelijkere.

De bezichtigingen

De locaties die je deze keer bezoekt zijn deels dezelfde als van deel 'n. Zo loop je gedeeltelijk door dezelfde straten en bezoek je ook het ziekenhuis waar je in het eerste deel met Harry al doorheen mocht spoken. Voor het grootste gedeelte kom je op nieuwe locaties, en is de herhaling juist tof, al is het alleen al om het ziekenhuis in iets betere graphics te zien dan de PS1 destijds aankon. Verder bezoek je onder andere een sanatorium en een theater, waarbij iedere locatie weer een hele eigen sfeer en nieuwe vijanden heeft. De bazen in Silent Hill Origins zijn tevens weer erg vet, en er is echt over nagedacht.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Wanneer je Silent Hill Origins speelt, merk je dat men weinig nieuws heeft toegevoegd. Het is de vraag of dit eigenlijk wel slecht is. De enige echt nieuwe feature is, dat je nu tussen de twee verschillende Silent Hill-realiteiten kunt wisselen door een spiegel aan te raken. De tweede realiteit van Silent Hill is nog donkerder en alles bestaat uit bloederig en doorroest metaal. In de vorige delen gebeurde dit altijd vanzelf en had je er geen invloed op. Het feit dat je nu geregeld bewust die tweede wereld in moet, maakt het meer een uitdaging en origineel, ook al zijn er andere games waar dit eerder ook al in kon. Voor het horrorgenre en de manier waarop het speelt in Silent Hill Origins voelt het toch aan als nieuw.

Goeie ouwe sfeer

Dat er verder weinig nieuws is aan Silent Hill Origins, is eigenlijk helemaal niet erg. Het spel speelt zoals een Silent Hill-game hoort te spelen: intens, eng en vol sfeer. Ik had erg mijn twijfels of deze sfeer wel over te brengen was via de PSP. Een volle trein met schreeuwende mensen om je heen doet de sfeer natuurlijk niet overkomen, maar in een rustige ruimte met koptelefoon komt de nare sfeer goed tot leven. Grafisch ziet Silent Hill Origins er ook erg goed uit en hoort het absoluut tot de mooiste spellen die op de PSP zijn verschenen. De authentieke statische korrel, die het beeld altijd heeft bij Silent Hill is er gelukkig nu ook weer en wordt sterker naarmate je dichter bij vijanden komt, net als in Silent Hill 4: The Room.

Stijve hark of rappe ninja

Veel mensen stoorden zich altijd aan het wat trage vechttempo van de held die je bestuurt in de Silent Hill-games. Bij Silent Hill Origins vecht onze Travis ook niet zo snel, maar het voelt nu veel beter aan dan bij de vorige delen en eigenlijk speelt het best lekker. Als een getrainde commando-ninja beweeg je nog steeds niet, maar als je dit wel zou doen, verpest dit ook de sfeer. Het komt dan namelijk gelijk als een action-shooter over. Net als altijd heb je geweren en slagwapens ter beschikking die je her en der kunt vinden. Bij Silent Hill Origins kun je helaas ieder slagwapen maar een paar keer gebruiken, totdat ze kapot gaan. Je hebt ook extra lompe voorwerpen die je maar 'n keer kunt gebruiken, maar die wel extra veel schade doen. Gelukkig vind je erg veel wapens en voorwerpen, dus vormt het nooit echt een probleem. Voor het eerst kun je nu ook met je vuisten vechten. Iets wat ik zelf echt een opluchting vond, want waarom zou je dat niet kunnen.